Manifestaties van Licht.

There is a crack in everything, that’s how the light gets in
Leonard Cohen

Op onze levensweg, het pad van de Liefde (zie vorige blog), worden we begeleid door het Licht, dat zodoende ook een pad aflegt, boven ons pad van Liefde (zie het blog van 1 mei. jl.). Ook daarvan zijn we ons meestal niet bewust (net zomin als van de Liefde).Vandaar dat het streven naar Licht een belangrijk tweede levensdoel wordt. Ook in dit geval is het van belang te weten dat het Licht zich vaak indirect manifesteert. Slechts een beperkt aantal mensen vermag het Licht rechtsreeks te aanschouwen, Dit wordt onder meer gerapporteerd door de meesten die een BDE meemaken.

Het Licht manifesteert zich ook door onze innerlijke gids. Er ‘gaat ons een licht op’. Zo is wijsheid te zien als een manifestatie van Licht. Het Boeddhisme spreekt in dit geval van wakker worden, van ware kennis: verlichting. We kunnen dan de illusie van de manier waarop we de werkelijkheid – Maya – waarnemen, van onze begeerte en de daaruit voortvloeiende pijn loslaten.

Het Licht kan zich ook openbaren als contact met het mysterie, als verwondering, bewondering, ontzag. Voor gelovigen: als contact met het goddelijke. Voor anderen, als contact met de onzichtbare, transcendente werelden (de godin Sophia in de gnostiek, en de godin Tara in het Boeddhisme). Of als een beleven van het mysterie van het leven in al zijn vormen: ons lichaam, de natuur, Gaia, de zon, de kosmos, de sterrenhemel, geboorte en dood.

Een derde weg naar het licht is het contact met onze identiteit. Hoe kan het dat, terwijl we voortdurende ontwikkelen en groeien, toch voor ons gevoel steeds onszelf blijven? Dat onze identiteit niet verandert? Dat we een antwoord kunnen vinden op de vraag: Wie ben ik? En dat dit antwoord merkwaardigerwijs niet leidt tot ons ik-bewustzijn, maar tot verbinding met onze ziel, ons zelfbewustzijn.

Tenslotte heeft Leonard Cohen in zijn beroemde anthem*) ons nog een weg naar het licht gewezen: kijken naar de scheur of de barst in alles. Alles; dat kunnen dus dingen zijn, levende wezens of processen. Het valt niet altijd mee die scheur te vinden, maar niets is volmaakt in de zin van zonder scheur of barst, althans volgens Leonard Cohen. Maar om de scheur te vinden moeten we in het element dat we beschouwen duiken. Als we aan de buitenkant blijven is de scheur vaak moeilijk waar te nemen, en kunnen we trouwens ook het licht niet ervaren. Dus we verdiepen ons in de wereld van de wetmatigheden om het licht te vinden. Daarover de volgende week.

*) Audio: https://www.youtube.com/watch?v=1jzl0NlTmzY
Video: https://www.youtube.com/watch?v=c8-BT6y_wYg

Manifestaties van Liefde.

Geef een reactie

Ik werd opnieuw geboren toen mijn ziel en mijn lichaam elkaar liefkregen en een huwelijk aangingen.
(Kahlil Gibran. Vandaag gaat mijn dochter trouwen)

Caroline Myss stelt dat God zich in deze wereld openbaart als Licht, Liefde en Wetten (Light, Love and Law). Persoonlijk geloof ik niet in een persoonlijke God, maar ik geloof wel dat de Scheppende kracht, het Absolute, zich in die drie fenomenen kan openbaren. Op 1 mei j.l. heb ik gesteld dat onze levensloop bij iedereen verloopt volgens het pad van de liefde, maar dat we ons daar niet altijd van bewust zijn.Dat komt onder andere doordat liefde zich in vele verschillende vormen kan manifesteren die vaak niet als expressie van liefde worden herkend. Ik noem er enkele:

verontwaardiging, omdat iets of iemand die ons dierbaar is wordt bedreigd of aangevallen
woede, omdat welbewust schade wordt aangebracht aan onze geliefde wereld, of elementen daarin (Gaia, de natuur, levende wezens, familie, vrienden, eigenlijk alle mensen *)
irritatie over de domheid, dogmatiek en benepen eigenbelang van sommige politici, leidinggevenden en een deel van mijn medeburgers, die leidt tot veel verlies en destructie van waar we van houden
cynisme, omdat de hoop die gebaseerd is op onze liefde wordt geschonden
verdriet of rouw om wat er verloren is of dreigt te gaan

Al deze gevoelens zijn uitingen van gekwetste liefde. Daarnaast uit liefde zich natuurlijk ook in de vorm van zorg en bezorgdheid, vriendelijkheid, altruïsme, compassie, het aangaan van een huwelijk, en zo meer.

Hieruit blijkt dat liefde een zo alomvattend begrip is, dat de stelling dat ons leven verloopt volgens het pad van de liefde aannemelijk wordt. Het is goed om bij ons zelf eens gade te slaan hoe wij onze liefde uiten, soms, vaak, in verkapte of verplaatste vorm. Wij kunnen onszelf dan gaan zien als liefdevol, zelfs als we niet altijd even aardig overkomen.

*) Zie bijvoorbeeld het vonnis van een Italiaanse rechtbank in de Miteni zaak.

Disclosure: zal het enigma onthuld worden?

Geef een reactie

Het vorige blog eindigde ik enigszins in mineur – zeker als je de link hebt gevolgd. Ik heb daar gesteld dat het gevaar van gebruik van atoomwapens reëel is, en dat onze belangrijkste hoop gelegen is in de aanwezigheid van buitenaardse wezens (extraterrestials, ET’s) in de ruimte om ons heen. Maar als dat zo zou zijn roept dat een aantal vragen op.

Éen: Hoe is het mogelijk dat deze wezens ons bereikt kunnen hebben, terwijl ze van honderden of duizenden lichtjaren ver komen? Dat is alleen maar denkbaar als onze natuurkunde niet klopt want volgens de formule E = mc² (relativiteitstheorie) is een snelheid sneller dan die van het licht niet mogelijk. Echter, het is eerder gebeurd dat de bestaande theoretische natuurkunde geheel moest worden herzien. Zo bleek de aarde niet plat maar rond, en bleek de zon niet om der aarde te draaien maar de aarde om de zon, en bleek de mechanica van Newton niet het hele verhaal. En ten slotte kwamen de gigantische krachten uit het atoom via splijting en fusie ter beschikking. Steeds hadden deze revoluties binnen de natuurkunde enorme maatschappelijke consequenties. Zoiets zou nu weer kunnen gebeuren. Daar zijn aanwijzingen voor in de kwantum mechanica (bijvoorbeeld: deeltjes die elkaar op afstand onmiddellijk, dus zonder waarneembaar tijdsverloop, kunnen beïnvloeden) en in de kosmologie (zie onderschrift bij de afbeelding in het vorige blog). In dat geval zouden ET’s dus inderdaad hier kunnen zijn, of het zouden morontia*) manifestaties kunnen zijn. Maar dat laatste verklaart dan nog niet hoe UFO’s hier kunnen komen.

Twee: waarom zouden deze wezens überhaupt hier willen komen? Welk belang hebben ze daarbij? Of denken zij niet op de aardse manier in termen van belangen?
Drie: wat is de motivatie van deze wezens? Het lijkt er op dat ze ons wilen behoeden voor onze totale ondergang. Maar opnieuw: wat motiveert hen hiertoe?
Vier: waarom zijn er geen afbeeldingen van deze wezens gemaakt, terwijl iedereen, dus ook de getuigen, vandaag de dag toch in het bezit is van mobiele telefoons.
Vijf: hoe kunnen getuigen beweren met de ET’s gecommuniceerd te hebben, terwijl er toch taalbarrières zijn. Daarover wordt gezegd dat dit langs telepathische weg verloopt. Er is zelfs een speciale term voor: psioniek, voor communicatie met de kosmos.

Er schijnt enorm veel documentatie over UFO’s en ET’s te zijn , die nog steeds krampachtig geheim wordt gehouden. Er blijken trouwens al heel oude registraties van dit soort verschijnselen te bestaan daterend van vlak na maar ook al van voor het begin van onze jaartelling. Het Vaticaan schijnt hierover een aparte afdeling in hun archieven te hebben. In de VS is een groeiende beweging binnen en buiten de politiek gaande die streeft naar volledige disclosure: onthulling. Trump schijnt daar beloftes over te hebben gedaan (wat die waard zijn. . . ; en er is ook een motie over aangenomen in het congres. We zullen zien wat dat oplevert).

Het zou me niet verbazen als de disclosure ook geen duidelijkheid oplevert over wat er gaande is. Het is echter een zo wijd verbreid fenomeen, dat het me onwaarschijnlijk lijkt dat er helemaal niets aan de hand is. Zoals ik het zie zijn er drie mogelijkheden. Éen: er zijn inderdaad buitenaardse wezens in de ruimte om ons heen. Twee: het is een manifestatie van ons collectief onbewuste, een soort massaal gedeelde droom, een overlevingsmechanisme in deze chaotische wereld. Drie: het is een folie de masse, een massawaan (vergelijk het met een folie à deux). Deze derde mogelijkheid lijkt me erg onwaarschijnlijk, ook al omdat het fenomeen zich al millennia voordoet. Maar aan de beide andere mogelijkheden is hoop te ontlenen. En hiermee sluit ik het onderwerp voorlopig af, maar niet zonder u aan te raden er eens wat meer van te weten zien te komen.

*) Een zijnstoestand tussen spiritueel en materieel in (The Urantia Book)

80 jaar ontsnapt aan een ramp.

1 reactie

Er zijn 8 staten die atoomwapens bezitten, en vier die dat ook willen en binnenkort zover zijn. Deze staten bezitten bij elkaar duizenden atoomwapens. Het is een wonder dat er sinds 1945, toen de eerste wapens gebruikt werden (Hiroshima, Nagasaki) nooit – welbewust of per ongeluk – gebruik van is gemaakt. Het grootste gevaar komt van terroristen, die plotseling door de beveiliging kunnen heen breken, al moeten we de kwade wil van staten ook niet uitvlakken. Drie keer hebben we op de rand gestaan van een atoomoorlog. Van die drie keer is de Cuba-crisis de meest bekende – de andere twee keren waren het gevolg van een communicatiestoornis, waarbij de bevoegde ambtenaar dacht dat er een instructie was van de leidinggevende. Maar toen de benodigde code uitbleef, werd het wel duidelijk dat dit een vergissing was. Die momenten hebben nooit de publiciteit bereikt.

Ik denk dat de atoombom-dreiging een acuter gevaar is dan de klimaatcrisis, want ALS het misgaat is de ramp onmiddellijk en niet meer te overzien, en kan uitlopen op onze totale vernietiging. Uit het bedrijfsleven weet ik dat, als er regels zijn ter beveiliging, het altijd een keer fout gaat. Dus de kans op een atoomramp is groot.

Op 28 januari 2024 heb ik geschreven over dat er vele getuigenissen zijn over UFO’s en buitenaardse wezens die onze planeet bezoeken. Hoewel dat omgeven is met vele onverklaarbare raadselen heb ik toen toch gesteld dat ik de getuigenissen zo betrouwbaar vond, dat ik geneigd was aan het bestaan hiervan te geloven (hoewel dat natuurkundig eigenlijk niet te verklaren is, uitgaande van de huidige stand van onze wetenschap). Intussen heb ik meer informatie, en zijn er meer onthullingen gekomen. Zo is onder andere gesteld dat met name in 1945, toen de atoombommen vielen, er een golf van buitenaardse wezens in de lucht om de aarde patrouilleerden, en dat tot drie maal toe deze wezens de lanceer-installaties tijdelijk hebben geblokkeerd toen er gebruik van dreigde te worden gemaakt. Hoewel dit allemaal uiterst onwaarschijnlijk klinkt, sluit ik toch niet uit dat dit waar kan zijn, en dat daar hoop aan te ontlenen valt. Maar ik zou zeggen: oordeelt u zelf. Mijn advies is in elk geval u hier eens diepgaand in te verdiepen. Een goede start is een aflevering van Humanity Rising , waarin Stephen Basselt hier op ingaat: https://www.youtube.com/watch?v=0BLvwndnWPk.

Tot zover deze keer. Het is allemaal wat kort door de bocht, maar ik kom er in het volgende blog op terug. Dat is pas over twee weken, want ik ga eerst op vakantie. Ik ontvlucht de Navo-top, want dat brengt dit land in het centrum van de aandacht van alle vijanden van de Navo, met alle risico’s van dien. . . (grapje met serieuze ondertoon).

Mysterieus object in de ruimte zendt elke 44 minuten signalen uit: ‘Zoiets hebben we nog nooit eerder gezien’. Het merkwaardige ruimteverschijnsel zendt stralen en radiogolven uit die kunnen duiden op een nieuw soort fysica, concluderen de onderzoekers.
© Wetenschap in Beeld https://wibnet.nl/heelal

Eindtijdfascisme.

Geef een reactie

De machtigste mensen ter wereld bereiden zich voor op het einde van de wereld, een einde dat ze zelf krampachtig versnellen. Hoe doorbreken we deze apocalyptische roes?
(Naomi Klein en Astra Taylor in De Groene Amsterdammer van 8 mei 2025 *)

Het lijkt alsof Trump en zijn trawanten het klimaatprobleem ontkennen of negeren. Niets is minder waar. Ze zijn er als de dood voor want ze vrezen dat ze hun luxe leventjes dan niet kunnen voortzetten. Ze denken dat ze de eindtijd kunnen overleven door veliige ‘havens’ of ‘hubs’ te creëren, op de planeet of elders, met name op Mars. Daarin zouden alleen mensen met (veel) geld en het benodigde personeel kunnen verblijven – de rest van de mensheid kan verrekken. Deze gated communities worden nu al op grote schaal gecreëerd. De natuurlijke hulpbronnen van de Aarde worden daarom alvast veilig gesteld in samenwerking met het bedrijfsleven, dat daar goede winstmogelijkheden in ziet. Overigens lijkt het leven in deze luxe gevangenissen (met name op Mars) me volstrekt onaantrekkelijk – waar je zin in hebt. . . 🤨

Deze groep van techno-kapitalisten heeft onder Trump een interessante coalitie gesloten met de evangelisten (en de conservatieve rooms-katholieken, zoals Steve Bannon) die geloven in een apocalyps, die nu al is begonnen. Zij ontlenen hun geloof aan de bijbel, die volgens hen een duizendjarig rijk van ellende en en rampspoed voorspelt alvorens het uiteindelijk laatste oordeel zal plaats vinden. – Ik interpreteer de bijbel, in het bijzonder de Openbaring niet zo, maar dat terzijde. – Die willen ook eenveilige plek creëren, maar anders dan de tech-bro’s denken zij in termen van naties, die dan als beveiligde gebieden moeten functioneren.

Dit zijn naar mijn mening allemaal volstrekt onrealistische plannen, maar het probleem is dat het voorbereiden daarvan nu al onnoemlijke schade veroorzaakt, en de armageddon dichterbij brengt. In feite creëren deze groepen een fascistische eindtijd die nu al is begonnen. – Terzijde: een vraag aan de lezer: waarom kun je deze geplande eindtijd met recht ‘fascistisch’ noemen?

De vraag is natuurlijk: wat kunnen we hiertegen doen; is de verwoesting van de aarde nog te voorkomen? Het antwoord op deze vraag sluit aan op wat ik de afgelopen weken heb geschreven over ons verzet tegen het kwaad. Maar er komt nog iets bij: we zullen ons bewust moeten worden van onze liefde voor deze wereld, haar schoonheid, haar mensen en kinderen, haar andere levensvormen. Citaat van Naomi Klein en Astra Taylor: ‘Misschien is het tijd voor een hedendaagse, universele versie van dit idee: toewijding aan het recht op hier-zijn (van iedereen – EvP), op deze gewonde maar bijzondere planeet.’ We zullen deze visie duidelijk moeten maken en stellen tegenover de visie van techno-kapitalisten en evangelisten. Dan zullen we zien welke richting onze apocalyps zal uitgaan.

*) Dit blog is door genoemd artikel geïnspireerd.

Zijn we allemaal één?

Geef een reactie

In de lijn van Beethovens Eroica verklankt het werk . . . de overwinning van het goed op het Kwaad. . . . Het Adagietto kwijt zich voorbeeldig van zijn taak als inleiding op de finale. . .
De triomf van het Goed op het kwaad is een feit.
(Geert Riem over de vijfde symfonie van Gustav Mahler*)

.
.

In mijn miniserie over hoe om te gaan met het kwaad in de wereld heb ik vorige week twee vragen opgeworpen:
1. Waarom is het nodig ons eerst te verdiepen in het kwaad in onszelf en de wereld om ons heen alvorens we het goede in de wereld kunnen neerzetten?
2. Hoe, en onder welke omstandigheden, moeten we ons toch direct tegen het kwaad verzetten?

Ik ga eerst in op de eerste vraag.
Als we het kwaad niet echt onder ogen zien kunnen we onze aandacht niet onverdeeld op het goede richten. Als we dat toch proberen onderdrukken we het besef van het kwaad in ons, in plaats van het buiten onze aandacht te parkeren. Dan woekert het in ons verder als onze schaduw, neemt energie in beslag, en maakt ons minder krachtig in relatie tot het goede. Dit leven zit zo in elkaar dat we deze wereld alleen in tegenstellingen kunnen waarnemen, dus als we echt in het goede willen duiken moeten we dat ook in het kwaad doen. Dat verdiept ons bewustzijn, en maakt ons milder en bescheiden. Verder: diegenen die het kwaad bedrijven zijn aan ons verwant – dat zien we als we dieper in onszelf duiken. Ze zijn als familieleden in de ‘family of men’ en net als in onze eigen familie komen daar familieleden in voor waar we moeite mee hebben. Maar ze blijfven toch familie, of we dat nu leuk vinden of niet. Dit besef houdt de weg open naar eenheidsbeleving: het weten dat we deel uit maken van een groot geheel: Gaia met alles erop en eraan.

De tweede vraag. Ik heb twee weken geleden gezegd dat we niet direct met het kwaad in conflict moeten treden. Maar op die regel is een uitzondering: als onze naasten of wijzelf direct persoonlijk bedreigd worden, fysiek, of in onze uitdrukkingsmogelijkheden; kortom: in onze vrijheid of zelfs in ons bestaan, en als alle andere mogelijkheden zijn uitgeput. Maar ook dan moeten we proberen geweld te vermijden, maar soms is zelfs dat niet mogelijk. In dat geval moeten we, als we daar de tijd voor hebben, kiezen tussen twee kwaden, passief zijn of verzet: wat levert het minste schade of leed op?

Hiermee ben ik aan het einde gekomen van mijn miniserie over goed en kwaad, maar het laatste woord is er natuurlijk niet over gesproken. We zullen erover moeten blijven denken en spreken, en navenant handelen, zolang het kwaad bestaat – en dat is dus voor de rest van ons leven. Maar niet voortdurend; we moeten ons ook Prediker herinneren: Er is een tijd om te wenen en een tijd om te lachen. (Pred: 3.4)

*) In de vijfde symfonie laat Mahler horen wat ik in de afgelopen blogs heb proberen te zeggen: je moet eerst in het Kwaad duiken alvorens je het Goede kunt laten triomferen. Citaat is afkomstig uit de programma toelichting bij een Musico-reis waaraan ik afgelopen week heb deelgenomen.

De weg van het hart.

Geef een reactie

It is only with the heart that one can see rightly; what is essential is invisible to the eye.
Antoine de Saint-Exupery

Als u door het vorige blog bent blijven zitten met gevoelens van zelfverwijt, verontwaardiging of woede, is het nu tijd deze gevoelens even te parkeren en uw aandacht te richten op het pad van de liefde (zie mijn blog van 1 mei).

Geef allereerst aandacht aan uw lichaam. Dat is een wonder, zelfs als u lijdt aan een ziekte of ouderdom. Maar nog steeds werkt het spontaan aan uw eigen heling (want anders was u nu overleden) en is het een instrument voor schoonheidsbeleving (natuur, kunst, muziek). Neem de tijd om hier even bij stil, te staan, voor reflectie of meditatie, en zie in hoe bevoorrecht u nog steeds bent door in dit land te leven, genoeg te eten te hebben en een dak boven uw hoofd. En mocht u heel ziek zijn of heel oud, word dan vriendjes met de dood. Dat is trouwens ook geen slecht idee voor de mensen die nog gezond of jong(er) zijn. En zorg goed voor uzelf: eet smakelijk en verantwoord, en beweeg als u dat nog kan (wandelen, zwemmen, fietsen, sportschool, sportclubs). En vergeef uzelf.
Vervolgens, zorg dat de plezier-functie in uw leven in tact is. Zorg dat er leuke dingen zijn om naar uit te kijken: uitjes, feestjes, reisjes, museumbezoek, bijzondere tv-uitzendingen of Netflix-series, films, lezingen of podcasts die u interesseren. Laat uw leven sober zijn doch rijk aan feesten. Er zijn altijd mogelijkheden, zelfs als u weinig geld heeft of fysiek gehandicapt bent.
Daarna: geef aandacht aan uw medemensen. Vergeef iedereen die u nog iets te vergeven heeft, als u daartoe bereid en in staat bent (en anders, werk daaraan). Praktiseer belangeloze vriendelijkheid, ook naar mensen die u niet kent. Onderhoud (oude) vriendschappen, en/of maak nieuwe vrienden. Als u er fysiek toe in staat bent, ga naar plekken waar u mensen kunt ontmoeten: buurtcentra, café’s, georganiseerde activiteiten. Pak het vervolgens wat structureler aan. Word vrijwilliger, of lid van een organisatie die gaat voor vrede of een genezende wereld. Maar zorg dat u niet tegen iets protesteert, maar het goede ondersteunt. Voorbeeld: protesteer niet tegen Israël maar ondersteun vredes-activisten in Israël en Palestina. Doneer naar vermogen aan goede doelen.

Laat u niet misleiden door de gebiedende wijs enkelvoud in bovenstaande suggesties. Het zijn maar aanbevelingen – doe niets uit plicht, maar alleen uit keuze. En als u dat consequent praktiseert, dan wordt u een bron van constructieve energie in de wereld, en werkt zodoende aan de verzwakking van het kwaad. Als extra bonus houdt u er een goed gevoel aan over.

Waarom is het nodig eerst het kwaad onder ogen te zien, alvorens het goede te doen? Daar kom ik volgende week op terug.

Ik heb me in vorige blogs uitgesproken tegen direct verzet tegen het kwaad, want dan versterk je het juist. Maar er is op die regel een uitzondering: als je direct beperkt wordt in je vrijheid het goede te doen. Dat kan gebeuren onder meer of minder autocratische regeringen. Zover is het in Nederland nog niet, maar dat komt wel gevaarlijk dichtbij. Wat dan te doen? Daarover eveneens volgende week.

In de put van het kwaad.

Geef een reactie

Als iemand niet in de duisternis staat zal hij niet in staat zijn het licht te zien.
Uitspraak van Jezus in Gesprek met de Verlosser

Als we het kwaad in de wereld niet effectief rechtstreeks kunnen bestrijden (zie mijn vorige blog) hoe moeten we ons dan er tegenover opstellen?

In de eerste plaats moeten we het kwaad in onszelf onderzoeken. Ikzelf bijvoorbeeld heb een voetafdruk van 4,3 ha, terwijl ik als wereldburger maar recht heb op 1,6.*) Ik draag daarmee onevenredig bij aan de vernietiging van de ecosystemen. Het is door een zorgvuldige leefstijl wel 1,3 ha minder dan de gemiddelde afdruk in Nederland, maar toch. . . Ik voel me er behoorlijk schuldig over , maar weet niet hoe ik mijn voetafdruk verder omlaag kan krijgen zonder radicaal met mijn huidige leven te breken. Iets waartoe ik niet bereid ben en waarschijnlijk ook niet meer toe in staat ben.
Maar dat is niet het enige. Ik gebruik regelmatig Facebook en WhatsApp, en draag daarmee indirect bij aan de rijkdom van Mark Zuckerberg, die geheel is gericht op zijn naakte eigenbelang, Trump ondersteunt en aanhanger is van het eindtijdfascisme (waarover later meer). Ik ben aan het onderzoeken hoe ik dat kan vermijden, maar zie nog niet hoe ik dat zonder grote nadelen kan doen.
Deze voorbeelden kan ik naar believen uitbreiden – maar het punt is nu wel gemaakt. Het laat mijn destructieve rol in de wereld duidelijk zien.

In de tweede plaats moeten we het kwaad om ons heen niet negeren, maar duidelijk onder ogen zien zonder daar direct op te reageren maar ons er wel door te laten raken. Opnieuw een paar voorbeelden:
Mw. Faber verbiedt het COA om alleen reizende minderjarige vluchtelingen mee te nemen met schoolreisjes, bijvoorbeeld naar de Efteling. Hoe verdrietig dat is voor de betreffende kinderen is uitstekend verwoord door Abdelkader Benali in een column in Trouw (5/5/25). Maar de schade is nog veel groter, getuige de ingezonden brieven op Facebook (Metro Holland), 3 mei 2025). Ze schrapt nu ook het activiteitenbudget voor asielzoekers. Hoe harteloos kun je zijn.
Onze regering heeft tor zeer recent nauwelijks gereageerd op de misdaden van Israël: genocide en uithongering (een oorlogsmisdaad). Ook nu is de reactie maar mondjesmaat (maar die roept wel de woede van de heer Wilders op). Ook blijft ze Israël onderdelen voor wapens sturen. Daarmee is ze medeplichtig aan massale moord en al het leed dat daaraan voorafgaat.
De heer Wilders is van mening dat Rusland het volste recht heeft Oekraïne (en daarna eventueel andere landen) onder de voet te lopen. Tijdens de formatie van de huidige regering heeft hij die standpunten ‘even in de ijskast gezet’, maar hij laat zijn reacties er nu wel door bepalen.

Ik heb me in deze voorbeelden welbewust beperkt tot het eigen land – al vindt er in de wereld op nog veel grotere schaal kwaad plaats. Maar laten we nu maar eerst eens dicht bij huis kijken. De voorbeelden laten zien dat het nodig is om het kwaad aandachtig onder ogen te zien om de ernst ervan te doorgronden en ons er door te laten beroeren. Als u deze werkwijze volgt zit u nu waarschijnlijk in de put. Daar moeten we het natuurlijk niet bij laten. Volgende week zal ik een ladder aanreiken om daar weer uit te klimmen en het kwaad effectief aan te pakken zonder de strijd er rechtstreeks mee aan te binden.

**Jeremia treurend over de verwoesting van Jeruzalem**, Rijksmuseum Amsterdam

*).Het stukje van de aarde dat we nodig hebben om te leven, uitgedrukt in hectare. Op basis van een eerlijke verdeling is per mens op aarde maar ruim 1,6 ha beschikbaar.

Waar komt het kwaad vandaan?

2 reacties

Jezus zei:
Wie het Al denkt te kennen
maar niet zichzelf
blijft volkomen in gebreke.
(Thomas evangelie)

Rondom het kwaad in de wereld hebben mensen altijd gezocht naar antwoorden op een aantal fundamentele vragen:

Is het kwaad realiteit of is het een artefact van ons denken? Bestaat het werkelijk, of is het alleen maar de afwezigheid van het goede, zoals duisternis de afwezigheid is van licht?
Als het werkelijk bestaat, waarom is het dan geschapen, en door wie?
En waar komt het vandaan?

Op deze vragen heb ik naar vermogen mijn antwoorden gegeven in mijn blogs in 2023: 19/16 januari, 28 september en 7/14 december: te vinden via de kolom hiernaast. En ik ben er nog grondiger op ingegaan in een van mijn boeken.**) Maar dezer dagen kwam ik op een inzicht dat ik toen onvoldoende heb benadrukt. Dat kwam door een lezing van Robert Persaud voor de Groep le Chemin op afgelopen zaterdag, met als thema ‘gnosis en gnostiek’. Ik had me daar nooit diepgaand in verdiept maar ben er naar aanleiding van deze voordracht wat dieper ingedoken.*) Ik dacht altijd dat gnosis eenvoudig de leer was dat we spirituele kennis voornamelijk kunnen verwerven door zelfreflectie en zelfkennis, maar er blijkt iets meer aan de hand te zijn. De Westerse gnosis blijkt vooral ontwikkeld te zijn in de vier eeuwen rondom het begin van onze jaartelling: bij Plato, in het Jodendom en Christendom, en in het Hermetisme. Door de vondst van de Nag Hammadi rollen in 1945, die in de zestiger jaren algemeen toegankelijk werden, is de kennis over gnosis aanzienlijk toegenomen. Als ik, kort door de bocht, en volstrekt onverantwoord, de voornaamste principes van de gnosis in drie punten mag samenvatten, dan gaat het volgens mij om de volgende punten:

Het gaat in de gnosis niet om spirituele kennis in het algemeen, maar specifiek om inzicht in hoe ons universum in elkaar steekt, en het benaderen van de goddelijke wereld (het pleroma), zodat we daarvan een glimp kunnen opvangen. Er wordt als regel niet uitgegaan van een persoonlijke god; God is te alomvattend om het in categorieën – persoonlijk/onpersoonlijk, mannelijk/vrouwelijk, enz. – te bevatten. Citaat: “De Eenheid is souverein, daarboven is niets” (Het geheime boek van Johannes)
De weg naar wereldinzicht en Godskennis loopt via zelfkennis.
Het kwaad in de wereld komt niet direct vanuit het pleroma, maar is onafhankelijk daarvan in de wereld gebracht. Van dit principe zijn er twee versies: het kwaad bestond al vanaf het begin onafhankelijk van de scheppende god, dan wel werd het later in de wereld ingebracht. Een bijzondere variant van de laatste versie is de theorie dat onze wereld niet rechtstreeks geschapen is vanuit het pleroma, maar door een god van lagere rang: de demiurg. Deze heeft het kwaad dan welbewust in de wereld ingebakken – en de wereld zoals wij die kennen is dus inherent slecht of op zijn minst onvolmaakt. Wel heeft het pleroma kans gezien in elk mens een goddelijke lichtvonk te plaatsen.

De eerste twee principes komen overeen met mijn eigen geloofsovertuiging, die ontwikkeld is op basis van mijn innerlijk weten. Maar met het derde principe ben ik het fundamenteel oneens. Als het kwaad naast de oorsprong van alles zou bestaan, is die oorsprong niet de oorsprong van alles, want dan zijn er twee oorsprongen. Dat strijdt zowel met mijn gevoel voor logica als met mijn intuïtie. De stelling dat het kwaad door een lagere godheid zou zijn gecreëerd vind ik bovendien een gevaarlijke stelling, want dat leidt tot de gedachte dat het kwaad uit te roeien is, en tot het bestrijden ervan. Dat is naar mijn idee volstrekt zinloos, want het kwaad is mijns inziens onuitroeibaar; en door de strijd ertegen wordt het alleen maar krachtiger. Overigens, als er een demiurg zou zijn dan is deze immers ook vanuit het pleroma geschapen – dus is het kwaad al in de Oorsprong van alles aanwezig.

Maar hoe moeten we ons dan tegenover het kwaad opstellen? Ik zou zeggen: we moeten het geen aandacht (energie) geven, maar ons volledig richten op de paden van licht en liefde, zoals ik die in het vorige blog heb beschreven. Dat zou dan ons bewustzijn gaan vervullen, zodat het kwaad in onszelf geen kans krijgt, en dat zou dan blijken uit onze beslissingen, uitingen en ons handelen. In het volgende blog ga ik daar verder op in.

*) Jacob Slavenburg, Marcel Messing, Hein Stufkens, Gnosis, christendom en innerlijke ervaring,1994:
J.Slavenburg, Inzicht in de ontwikkeling van het Christendom, 1993
**) Erik van Praag, Voor niets gaat de zon op, 2012, hoofdstuk 3, Unde malum, (pag. 66-95)

De weg van het midden.

Geef een reactie

Er is een weg tussen de wereld van de geest en de wereld van de materie, en wij schrijden daar in onwetende sluimer op voort.
Kahlil Gibran – Ideeën

Voor Aristoteles was de weg van het midden de weg van de deugden, die elk in extreme uitersten tot ondeugden leiden. Zo is moed het midden tussen roekeloosheid en lafheid, en compassie het midden tussen dweperij of aanbidding enerzijds en onverschilligheid of het naakte eigenbelang anderzijds. Maar Gibran heeft het getuige bovenstaand citaat over een heel andere weg, die we allemaal af lopen in dit leven, al ‘schrijden we daar vaak in onbewuste sluimer op voort’. Maar we kunnen ons van die weg meer bewust worden, wakker worden als het ware. Dan realiseren we ons dat die weg niet zoveel anders is als de weg tussen boven en onder, tussen hemel (kosmos) en aarde (het ‘huwelijk tussen hemel en aarde’), tussen hoofd en buik, tussen de wereld van het denken en de ziel, tussen licht en vorm (structuur), tussen het eerste en het zevende chakra – kortom de weg van het hart. Dat is dan de weg van de liefde, de verbinding, medeleven. Dit zijn natuurlijk allemaal symbolische duidingen, maar ze kunnen wel degelijk leiden tot bewustwording als we erop contempleren of mediteren.

Als ons levensdoel, ons heilig contract, op de weg van het hart ligt, dan komt het met ons leven wel goed. Dan beleven we het als zinvol, dan zijn we in balans en ervaren we dat we een bijdrage leveren in de wereld. Als we daarentegen teveel in onze buik leven (op materieel niveau), of te eenzijdig cerebraal, dan zijn we niet in balans en zullen dat ervaren als vage gevoelens van onvrede. Voor mij persoonlijk was het inzicht van Gibran niet helemaal nieuw, maar het inspireerde me wel. Het zette me aan tot reflectie op en evaluatie van mijn eigen levensloop en levensdoel. Ik realiseerde me dat de manifestatie van de Oorsprong in dit leven in de vorm van licht, liefde en wetten overeen komt met de drie paden die door Gibran worden genoemd, en dat het pad van de liefde onze eigenlijke bestemming is. En dat zette me weer aan tot een contemplatie over wat liefde eigenlijk is. Zo heb ik de Aarde en haar bewoners lief, al roept een deel van haar bewoners soms verontwaardiging en woede op. Dat kunnen dus ook uitingen van liefde zijn – liefde is niet altijd zachtaardig en vredig.