Maandelijks archief: september 2012

Hoop in duistere tijden

Vorige week zei ik dat slechts één ding knaagt aan mijn geluk. Maar er is nog iets dat me dwars zit. En dat is dat we het maar niet voor elkaar krijgen de benodigde subsidie voor de Hope Flowers School in Bethlehem op te halen.

De Hope Flowers School is een lichtpunt in een donkere wereld. Vredesonderwijs, het propageren van een vreedzame samenleving in een omgeving vol vijandbeelden, de creativiteit en de moed die daarvoor nodig zijn, dat verdient onze diepste bewondering. Persoonlijk put ik er hoop uit. De naam zegt het. Als je ook een onsje hoop nodig hebt, en meer over de Hope Flowers School wilt weten, en wilt zien wat ik daarover zeg op youtube, raad ik je aan naar hun Facebookpagina te gaan: www.facebook.com/HopeFlowersSchool. Maar kijk uit! Voor je het weet word je donateur! Levert wel nog meer hoop op.

De komende week, tot en met 9 oktober, ben ik in New York, en daar plan ik niet te bloggen. Dus tot na de negende. . .

En toch. . .

21 september, dag van de vrede, en ook mijn trouwdag! Geen mooier moment om mijn nieuwe blog te lanceren!

Ik ben een gelukkig mens. Ik ben gezond, gelukkig getrouwd, heb lieve kinderen en hun partners, heb 7 prachtige kleinkinderen, vrienden, woon prachtig aan de IJhaven in Amsterdam, waarin ik ’s zomers heerlijk kan zwemmen, heb voldoende geld om aan mijn behoeften te voldoen,  heb veel leuke en nuttige dingen te doen – hooguit mis ik een beetje verveling op zijn tijd – en toch. . .

Toch knaagt er iets aan mijn geluk. En dat is dat ik het zo vreselijk mis zie gaan met de wereld. Misschien zie jij het niet zo somber in, maar ik denk, op goede gronden, dat we door een hele moeilijke tijd zullen gaan met een zeer ongewisse uitkomst. En dat zou nog tot daaraan toe zijn, als ik zou zien dat we daar met zijn allen werkelijk wat aan zouden gaan doen. Als we de moed zouden hebben de werkelijke problemen te benoemen, en daar samen aan te werken. Maar dat zie ik alleen nog maar op kleine schaal, en in de niches van de samenleving, en hoe hoopvol dat ook is, dat is niet voldoende.

Daarom heb ik een aantal boeken geschreven, waarin ik mijn ideeën voor een nieuwe wereld, en hoe daar te komen, uiteen heb gezet. Maar nu is de tijd van boeken schrijven voorbij. Ik wil nu nieuwe vormen proberen. Daarom heb ik dit blog gestart. Ik weet uit ervaring dat als ik doe wat mijn hand en mijn hart te doen vind, dat het vertrouwen en de hoop in mij aanwakkert, ongeacht het resultaat. En ook vind ik dat wij ouderen onze stem moeten laten horen, of er nu iemand luistert of niet.

Soms zal ik in dit blog ervaringen delen, soms zal ik meningen of ideeën ten beste geven. Met misschien af en toe een drupje wijsheid. En nu ga ik straks naar de boekpresentatie van het nieuwe boek van mijn dochter: Kom hier Rosa, Daarover een volgende keer.