Maandelijks archief: mei 2013

Vergeving lost pijn op.

“Ik vergeef iedereen, ik vergeef mezelf, ik vergeef het verleden, ik ben vrij!” Als je deze kaart trekt in het transformatiepel worden al je tranen opgelost.

Aan deze kaart moest ik dezer dagen weer denken als ik me verplaats in het leed van slachtoffers, zowel hier in Nederland (slachtoffers van moord en verkrachting, en hun familieleden en vrienden) als slachtoffers van oorlogsgeweld elders. Als je het zelf als slachtoffer hebt overleefd, en als de naaste familieleden heb je na een daad van geweld altijd een keuze: wraak of vergeving.

Dat is geen makkelijke keuze – soms gaan er jaren overheen voordat je die keuze definitief kunt maken. Als mijn dochter of zoon verkracht of vermoord was, dan zou, naast de pijn en het verdriet, wraak en woede mijn eerste reactie zijn, zo stel ik me voor. Maar daar zou het niet bij hoeven te blijven. In elk geval kan de daad daarmee niet ongedaan gemaakt worden.

Je komt heden ten dage beide reacties tegen. Voor sommige nabestaanden kan de strraf niet groot genoeg zijn, en de wraak is nooit zoet genoeg. Zij vinden geen vrede. Anderen tonen een wonderlijke zachtheid: liefdevol besef van de onmacht van de dader. Ik meen wel te weten welk van de twee reacties het meest helend is.

Vergeving maakt in spirituele zin de daad inderdaad ongedaan. Maar je moet het maar kunnen. Gelukkig is het te leren. Maar daarvoor is vaak wel een liefdevolle ander nodig, iemand die met je meeleeft, niet voorbarig probeert te troosten, kan luisteren met zijn of haar hart, en tenslotte een klein drupje wijsheid en liefde kan geven.

Ik ben tot 2o juni met vakantie. Dus voorlopig geen blogs!

The season for peace and watermelons is short

12 reacties

I always thought that it were the Palestinian schoolbooks that were biased concerning the history of Israel and Palestine. And that Israelian schoolbooks were more neutral. That appears not to be true, it is the other way around. Israelian schoolbooks hardly mention the Palestines or Arabs, and as far as they do they are mentioned only as terrorists or very primitive rural people. They preach racism and hatred. Palestinian books as far as maps are concerned are even more selective than the Israelian books, but they are not militaristic and don’t romanticize their own violence, as the Israelians do. This is the outcome of an investigation of Nurit Peled, the authority in the field of textbooks in Israel. Needles to say that since she published these results she is banned from all conferences and meetings about textbooks in Israel. (source: NRC/Handelsblad, April 22/2013)

I don’t think that Palestinians are ‘better’ than Israelis, but I do know that schoolbooks in Palestine territories are financed and therefore checked by the European Union, whereas the Israelis, who receive a lot of help from the United States can do as they please. That is also true for other activities, such as building the wall outside the border, building communities in Palestinian territory, violating international law, or protecting colonists who exert violence against Palestinians in occupied territory.

In the past history there have been short periods of real peace negotiations resulting in short flares of hope. But these periods came and went without results. And no peace initiatives are to be expected, neither form the European Union, nor from the the United States. Both entities have the power to exert real pressure on Israel to move (the Palestinian Authority, as the underlying party, is willing enough), but they will not use their power, which is strange, because as far as I can see this is certainly not in their own interest. As they say in Arab: no peace initiatives and no watermelons. The season for peace initiatives and watermelons is short. (Uri Avnery). As I discussed elsewhere, (in my recent book), the momentum for a two state solution has passed. So the hope for peace at the moment is gone.

However, hope is never gone for those who do what their hearts and ands find tot do. Like they do in the HopeFlowers School in Bethlehem (https://www.hopeflowersschool.org) and in Hajar School in the Negev: https://www.hajar.org.il. Education as it is meant, education for peace. So let’s follow their example, and do what our hearts and hands find to do.

(I apologize for mistakes in my English. Blogs are cursory – not stuff for correction by a native speaker)

Banglakladderadesh

Geef een reactie

In mijn jeugd mochten we geen eten weggooien. Als we ons eten niet op wilden eten moesten we eerst denken aan de hongerwinter in de oorlog, maar toen die wat erg ver achter ons begon te liggen moesten we denken aan de hongerige kindertjes in Afrika, en nog weer later in Bangladesh. Natuurlijk leidde dat er niet toe dat mijn ouders, mensen van goede wille, meer bewust voedsel en kleding gingen inkopen, en actie gingen voeren tegen het Europees Landbouw beleid van geestverwant Mansholt, dat tariefmuren opbouwde tegen ontwikkelingslanden. Men stemde links, en was voor ontwikkelingshulp, en verder moest ik mijn bordje leegeten en dat was dat.

Wat is er sindsdien verbeterd? Eerst het goede nieuws. Vroeger stond ieder regenseizoen half Bangladesh onder water, dat is tegenwoordig minder, al zijn er nog steeds gigantische overstromingen. Bij de orkaan gisteren zijn ‘maar’ 14 mensen gedood (al was dat meer door geluk dan het resultaat van duurzame beveiliginsmaatrgelen) . De honger in Bangladesh is niet meer zo schrijnend als hij was. De doden worden nu nog maar geteld bij duizenden, vroeger was dat bij honderdduizenden of zelfs miljoenen.

Maar nu het slechte nieuws. Nog in 2007 waren er 2.000.000 kinderen (twee miljoen!) in Bangladesh ondervoed, en stierven er duizenden kinderen. Er is nu meer werk beschikbaar om de de steeds maar uitdijende populatie te voeden, maar nog altijd leeft de helft van de bevolking van minder dan ¢ 1 per dag. Nog altijd leeft 90 % van de bevolking onder de armoedegrens. En ja, er is inderdaad meer werk, maar de arbeidsomstandigheden, met name in de kledingindustrie, zijn erbarmelijk zoals we sinds een aantal weken weten en morgen weer zullen vergeten

Onder invloed van de ramp van een paar weken geleden, waarbij een kledingfabriek instortte en ca. 1000 mensen de dood vonden, is er nu een soort akkoord in de maak en ten dele al afgesloten tussen een groot aantal kledingbedrijven om de arbeidsomstandigheden in Bangladesh te verbeteren. Gaat dat werken? Nauwelijks. Zolang wij niet gedwongen worden veel meer voor onze kleding te betalen, en zolang de kledingbedrijven blijven concurreren op prijs zal er weinig veranderen. Alles moet op een koopje.

Het zou een beetje kunnen helpen als er hier een keurmerk zou komen voor verantwoord geproduceerde kleding. Verantwoord, dat betekent geproduceerd onder fatsoenljke arbeidsomstandigheden, en zo duurzaam mogelijk. Als die kleding dan gemiddeld 10 % duurder zou zijn dan niet gewaarmerkte kleding en makkelijk overal verkijgbaar zou zijn, zouden we het gaan kopen – maar voor een werkelijke verbetering is dat onvoldoende (Die 10 % zou trouwens voornamelijk blijven hangen bij de schakels in de productieketen). En tot een grotere prijsverhoging is ons publiek niet bereid, dat leert de ervaring in andere branches. Het moet op een koopje. Ten koste van onze broeders en zusters in den vreemde. Zijn het wel onze broeders en zusters? Volgens mij net zo min als onze stiertjes en koeien onze broeders en zusters zijn. (Wie was toch ook weer Franciscus van Assisi?)

Wat werkelijk zal helpen is als de mensen aldaar het niet meer pikken. Als de bevolking, gesteund door enkele verlichte leiders, weigert nog verder als slaven behandeld te worden. Zo zijn wij zelf ook aan het eind van de 19e eeuw van onze erbarmelijke arbeidsomstandigheden afgekomen. Dat was overigens wel een rustiger tijd. Als de bevolking en leiders in Bangladesh die weg niet opgaan, dan zal het land uiteindelijk ten onder gaan aan terreurgroepen, zoals nu al met vele landen in Afrika het geval is.

En intussen lijkt het me voor ons zaak om ons eens te bezinnen op wie we eigenlijk zijn. Waar komen we vandaan en waar gaan we naar toe? Is het niet inderdaad zo dat we kinderen zijn van één vader, of van Moeder Aarde, of uit dezelfde bron afkomstig zijn? Als dat zo zou zijn, dan ZIJN we allemaal elkaars broeders en zusters, of we dat nu leuk vinden of niet.

De staart van de muis of hoe naïef kan je zijn.

1 reactie

Op 1 mei schreef ik over de arrestaties van twee republikeins gezinde demonstranten op de Dam, een half uur voor de balkonscene. Ik zei toen dat ik het niet vertrouwde, en dacht aan een vooropgezet plan om dat te doen, hetgeen door de burgemeester in alle toonaarden ontkend werd. Daarbij ging ik uit van twee mogelijkheden: of de burgemeester wist ervan, of niet, en dan zou het door de politie of justitie zijn bedacht en uitgevoerd. Sindsdien heb ik meer informatie. In de eerste plaats het gesprek van burgemeester Van der Laan op 1 mei, bij Pauw en Witteman, waarin hij op welsprekende wijze zijn onschuld betuigde. Inhoudelijk deugt er van dat gesprek heel weinig, zoalsNRC/Handelsblad de volgende dag in een redactioneel commentaar aantoonde. Wat kan die man toneelspelen – ik was er bijna ingevlogen. Hij is zijn roeping – als toneelspeler – misgelopen.

Daarna kreeg ik ook nog enige informatie uit de wandelgangen, en daaruit trok ik de conclusie dat ik de meest waarschijnlijke mogelijkheid over het hoofd had gezien, namelijk dat de arrestatie bedacht en geïnstrueerd is door de AIVD , al dan niet in samenspraak met de Rijksvoorlichtingsdienst, de RVD, en al dan niet op instigatie (lees: instructie) van het koningshuis. Dat ik daar niet eerder aan gedacht heb! Na 50 jaar politiek en nieuws gevolgd te hebben, en na de memoires van Roel van Duin gelezen te hebben: hoe naïef kan je zijn!

Mocht ik bij het rechte eind hebben, dan zullen we de ware toedracht waarschijnlijk nooit te weten komen, althans niet de eerste dertig jaar. Zelfs de minister president, de minister van binnenlandse zaken en de burgemeester kunnen dan alleen maar wat vermoeden. Want welke ondergeschikte rapporteert geheime operaties aan zijn superieuren, met name als ze achteraf averechts hebben gewerkt? Dat doet toch niemand? Alleen als er later een biografie verschijnt van een van de betrokkenen, zullen we er achter komen, of er zouden een paar zeer scherpe maar wel integere onderzoeksjournalisten achteraan moeten gaan.

Op het gebied van veiligheid en openbare orde is noch het parlement, noch de ministerraad het hoogste gezag in de staat. Ook de koning is dat niet. Het hoogste gezag berust bij sommige ambtenaren, zoals Crince le Roy in 1969 al zei (inaugurale rede).

Inderdaad: hoe naïef kan je zijn!

Memorial Day – is reincarnation so?

2 reacties

It is time again for my English language blog.

Today is our Memorial Day. In the course of the afternoon flags are raised until half staff position, and stay there until sunset. In the evening our King and Queen put down flowers at the National Monument at Dam Square, Amsterdam, followed by many authorities and citizens. At 8.00 p.m. a two minute period of silence is observed all over the country. Elsewhere there are silent processions to war memorials and graveyards.

This memorial day was set up after World War II and meant to commemorate the victims of war: those that were killed in battle or in the underground resistance, and those that died in concentration camps, including the victims of the holocaust. In those days the moment of silence was virtually observed by almost everyone. Trains stopped, all traffic stopped, all activities stopped, all noise was gone, one could hear some singing birds in the middle of the town. In later years more an more people went their way during these moments of silence, although still public services come to a standstill, and still many are silent.

Also the circle of victims was extended, including war casualties from Japan, Indonesia, Korea, Vietnam, and all peace missions. One of the newer habits in our country around Memorial Day is the debate about who to include as victim. Can perpetrators, enemy soldiers and accomplices be victims too? Veterans, the first generation victims and Jews generally don’t think so. What would the dead think? This reminds me of one of the poems of Owen in Benjamins Britten’s War Requiem. When two dead soldiers meet each other after death, the one says to the other: “I am the ennemy you killed, my friend. . . . Let us sleep now. . . ” Food for thought.

What do we think about when those moments of remembrance come? Most of us don’t know the victims personally, so for them a personal mourning process is not so obvious. Of course we can grief about war itself. We can feel our longing for peace. We can contemplate about our own violence, in thought or in action, about our own seed for conflict, and feel the deep regret. And also this day is an excellent opportunity to contemplate death itself. This is an obscured issue in our society, which is strange because we all have to deal with it. What is death? Where do we go in dying? Shall we live on, as an identity, as a remembrance, as non-personal spirit, in another world, or shall we just vanish? “You are dust, and to dust you shall return.” (Gen.3:19). But if that is so where then did our spirit, our mind, our soul come from? From nothing? Or are we reborn? Is reincarnation so? Are the death still with us, or are they definitely gone? What do we believe, and what do we want to believe? What are we afraid of? Is there fear or peace in our hearts?

Many great spiritual teachers state they have an answer to these questions. Despite their greatness, I don’t belief them. One of the reasons is that they have different answers. So these answers are not THE truth, but their personal truths. Nothing wrong with it, but it leaves us with the challenge to find our own truth. Notwithstanding so called near death experiences, I don’t belief that it is given to us human beings to know what there is after death, if anything. But we are gifted with the potential of faith, choice and belief. So let us find our own truth. For our own inner peace, for our redemption of fear and therefore the peace in the world.

(I apologize for mistakes in my English. Blogs are cursory – not stuff for correction by a native speaker)

The party is over.

1 reactie

Ik heb een leuke koninginne/koningsdag gehad. Terwijl mijn vouw Anne voor de buis de abdicatie bekeek was ik bij mijn kleinkinderen op de vrijmarkt in de Watergraafsmeer, en heb ze uiterst onverantwoord voor € 2 per persoon zakken snoep laten kopen (daar kozen ze voor – een buurjongetje prefereerde echter voor die prijs een revolver). Later heb ik de inhuldiging gezien, en uiteraard een herhaling van de abdicatie, en ’s avonds bevonden we ons bij het concert op de Kop van het Javaeiland (de bewoners van het Javaeiland konden gratis kaartjes krijgen – en dan ben ik er als goede Nederlander snel bij). Nog nooit heb ik een populaire dj (Armin van Buren) zo soepel zien werken met een van de beste orkesten ter wereld, en zelden heb ik zo grappig verschillende deelculturen van onze samenleving zo dicht bij elkaar zien komen. Ik vond het wel wat. Al met al was het een mooie dag, waarop veel Nederlanders zich ieder op eigen wijze geamuseerd hebben. We doken even onder in het sprookje, en leefden een dag lang en gelukkig.

Ik ben geen republikein, en ook niet echt oranjefan. Ik vind het wel goed zoals het is. Ik hoop dat de rol van de koning steeds minder belangrijk wordt. Niet omdat ik een voorstander ben van een louter ceremonieel koningschap (integendeel), maar omdat ik hoop dat Europa een steeds belangrijker plaats gaat innemen ten koste van de natiestaat. Ik ben wel blij dat we intussen niet met presidentsverkiezingen te maken krijgen, met alle politieke spelletjes van dien. Het ziet er naar uit dat Willem-Alexander zeker niet onder zal doen voor de betere presidenten, en ik heb geen enkele reden om aan te nemen dat dit t.z.t.bij Amalia of een van haar zussen anders zal zijn (hoewel. . . je weet nooit wie ze aan de haak slaan. . . ). Ik vind het overigens wel jammer dat Koning W-A met geen woord repte over Europa en de rest van de wereld bij de aanvaarding van zijn ambt. Maar misschien paste dat niet zo bij deze gelegenheid.

Tevreden dus over het koningsschap, en de dag van gisteren? Toch niet helemaal – ik zou mezelf niet zijn als ik niet wat aan te merken had.

In de eerste plaats voel ik me niet goed over de inkomenspositie van de leden van het Koninklijk Huis. Inkomens van € 825.000 (W-A), € 327.000 (Koningin Maxima) en € 466.000 (Prinses Beatrix) belastingvrij zijn niet meer van deze tijd. Let wel, daarvan hoeven ze niet hun huisvestings- bedrijfs- en personeelskosten te betalen, want die worden betaald uit andere budgetten. De koning heeft dus zijn eerste smetje al opgelopen, toen hij zei dat een salarisverlaging zou betekenen dat hij personeel zou moeten ontslaan. Welk personeel is dat dan, zo vraag ik me af. Men moet bij dit alles bedenken dat het Koninklijk Huis ook nog een vermogen heeft, dat onbekend is, maar waarschijnlijk ergens ligt tussen de 400 en 900 miljoen. (Er worden ook veel hogere bedragen genoemd). Ter vergelijking: onze ministerpresident verdient minder dan twee ton (bruto!), evenals de president van Duitsland. De president van Italië verdient € 230.000. Ik sluit me voorshands aan bij de heren Van Rossem en Hofland onlangs in NRC/Handelsblad: als het nieuwe koningspaar zijn gezag wil ontlenen aan een blijvende populariteit, dan zullen ze toch minstens een zeer forse salarisverlaging moeten voorstellen dan wel werkelijk open moeten zijn over hun onkosten en vermogenspositie.

Een tweede smet (niet op het koningshuis) was gisteren de arrestatie van Joanna van der Hoek, een republikeins demonstrante, tegen de uitdrukkelijke instructie van de burgemeester in. Het wil er bij mij niet in dat dit een foutje was van de politiemensen ter plekke (die merendeels ook nog in verbinding stonden met hun superieuren). De instructie was volstrekt duidelijk. Ik ben geneigd de lezing van Joanna (en advocaat Tomlow uit Utrecht) te volgen, dat dit een vooropgezette strategie was van de autoriteiten – dan was ze tenminste even van de Dam verwijderd. Dan zijn er twee mogelijkheden: Van der Laan wist ervan, of hij wist daar niet van. In het eerste geval zou hij onmiddellijk moeten aftreden (hoe kundig en sympathiek ik hem overigens ook vind), en in het tweede geval heeft hij zijn korps niet in de hand, en moet hij zijn gezag herstellen door de verantwoordelijke politiemensen op staande voet te ontslaan.

Men zou kunnen zeggen: is dit niet te veel ophef voor een schijnbaar zo onbelangrijk incident? Ik vind persoonlijk dat dit incident helemaal niet onbelangrijk is. Als je er over doordenkt zouden beide genoemde mogelijkheden in een rechtstaat niet mogen voorkomen. Excuses van de politie zijn dan volstrekt niet ter zake.

Ik hoop dat ik het mis heb, en dat het wel een stupiditeit ter plekke was. Ik sluit me aan bij advocaat Tomlow , die van mening is dat de Amsterdamse gemeenteraad dit tot op de bodem moet uitzoeken, en die in die zin een brief aan de gemeenteraad heeft geschreven. Ik ben benieuwd naar de staart die deze muis zal hebben.