Maandelijks archief: maart 2014

De arrogantie van de onmacht.

8 reacties

President Obama heeft in Brussel ons eens danig de les gelezen. We moeten meer schaliegas ontginnen, en we moeten veel meer uitgeven aan defensie. We zijn toegesproken als kleine kinderen die hun huiswerk niet gemaakt hebben. En dat terwijl het huidige Amerika werkelijk niets klaar maakt in de wereld, behalve het zaaien van haat, het maken van burgerslachtoffers en het achterlaten van ‘failed states’. Als ik de emotionele reactie  bij mezelf gade sla, dan kan ik goed begrijpen waarom de Verenigde Staten zoveel verzet oproepen in de wereld. Worden wij nog benaderd als schoolkinderen, vele andere volken worden gezien als kleuters. Niets geleerd van ‘nine eleven’.

Ik ben het in iedere vezel oneens met Obama’s  uitspraken, maar daar gaat het niet om. Het gaat me niet om de inhoud maar om de toon. Nu is het dédain waarmee vele Amerikanen op de rest van de wereld neerkijken me niet onbekend (en degenen die dat niet doen hebben ook niet veel van andere culturen begrepen). Maar dit slaat werkelijk alles wat ik ooit bewust heb meegemaakt. Pure demagogie. Ik kan me niet voorstellen dat zowel Bush senior, Clinton als Bush junior dit ooit zo gedaan zouden hebben, zelfs al zouden ze dezelfde mening hebben gehad. Zij zouden daarvoor te beschaafd, te fatsoenlijk zijn geweest. Fatsoen, wat een ouderwetse waarde. Ik word nu echt oud geloof ik.

Net als velen was ik al ernstig teleurgesteld in Obama, maar ik gaf hem tot nu toe nog het voordeel van de twijfel. Maar nu zie ik hem meer als iemand die voortreffelijk kan speechen (maar die competentie nu helaas misbruikt heeft), maar verder weinig klaar maakt. Nee, dan ben ik meer van Merkel, die behoedzaam en zonder glamour manoeuvreert in het binnen- en buitenlandse mijnenveld, en daarbij toch heel doortastend kan zijn (Energiewende!). Ik denk dat we het in deze wereld van de vrouwen moeten hebben.

U zou zich terecht kunnen afvragen waar ik me druk over maak en wat u daarmee te maken heeft. Wel, er komen Europese verkiezingen aan. Het is misschien dienstig  om uw stem te laten bepalen door een visie op Europa die beter past bij de cultuur van dit continent, dan door de Amerikaanse bombast. Als we dat eerder op het gebied van de economie gedaan hadden, dan leefden we nu in een andere, naar mijn idee betere, wereld.

Een opwekkende gedachte.

1 reactie

Ik ben zeer verbaasd over de ophef die er gemaakt wordt over de uitspraken van Wilders op de avond van de gemeenteraadsverkiezingen. Dat roept die man toch al jaren. . . Maar opeens lopen er PVV vertegenwoordigers weg, doen allerlei politici ineens ferme of zuinige uitspraken, kortom, een rel. En dan al die aangiften! Als ik iets van het recht begrepen heb – quod non – dan leidt dat een groot aantal sepots of vrijspraken. Zou al die opwinding misschien meer te maken hebben met de vorm waarin de uitspreken zijn gedaan: volksmennerij, demagogie, tja . . . ook dat doet de man al jaren. Maar ik geloof niet dat hij al eerder een zaal heeft opgehitst. Misschien worden de fatsoenlijke mensen in dit land wel bang – het komt erg dichtbij, en hadden we zoiets niet al eens keer meegemaakt? Maar wat mij betreft is het sop de kool niet waard. We zouden ons beter druk kunnen maken over de feitelijke discriminatie die allochtonen in dit land ondervinden, bij het vinden van woonruimte of werk, of gewoon verkapt in het maatschappelijk verkeer. Wat zouden we daaraan kunnen doen? (Ik denk aan onderwijs)

Ik ben zeer verbaasd over de hartelijke ontvangst die meneer H.E.Xi Jinping ten deel is gevallen. En dat net in de week dat Poetin de Krim heeft geannexeerd. Heeft China niet Tibet geannexeerd? Staan de mensenrechten er niet permanent onder druk? Ik zeg dat ik verbaasd ben, maar dat ben ik  eigenlijk niet. Want economische belangen gaan boven alles. Dat bleek al bij het bezoek aan China in november van premier Rutte en minister Ploumen. Daarom hoeven we ons ook niet zoveel zorgen te maken over de verhouding met Poetin. Die is over enige maanden of jaren wel weer genormaliseerd. Want economische belangen gaan boven alles.

Hoewel. . . ik  ben toch benieuwd wat we gaan doen als Poetin Oost-Oekraïne gaat annexeren. Of Letland, Estland, Litouwen.

Voor Wilders en Poetin en Jinping geldt precies hetzelfde: ze gaan gewoon hun eigen gang. Vanuit hun gezichtspunt heel begrijpelijk; ze kunnen ook niet veel anders. Daar kunnen we weinig aan doen. Maar vroeg of laat zullen ze zichzelf  de das om doen. (En anders gebeurt dat wel met hun opvolgers). Het overkwam Napoleon, Hitler, Brezjnew, Pol Pot. . . En zo niet, dan gaat het op een andere manier voorbij. Alles gaat voorbij. Dat vind ik een opwekkende gedachte.

Van Agt, Israël en de Palestijnen

Geef een reactie

 

Vandaag leen ik mijn blog bij hogere uitzondering aan een ander: onze oud premier Dries van Agt.

Sinds Van Agt als minister ooit voorstelde de ‘drie  van Breda’ (voor wie het niet meer weet: Duitse nazi’s die levenslang hadden gekregen en in Breda gevangen zaten) om humanitaire redenen vrij te laten, wordt hij beschimpt en gehaat. Later heeft hij zich gerealiseerd dat hij als minister president onvoldoende op de hoogte was met het Israëlisch-Palestijnse vraagstuk, en daardoor een aantal beslissingen heeft genomen die hij nu betreurt. De laatste jaren voert hij een campagne  tegen de voortdurende schendingen van het internationale recht door Israël, en het feit dat de Westerse regeringen, waaronder de onze, dat altijd laat passeren. Sindsdien wordt hij beschuldigd van antisemitisme, jodenhaat en haat tegen de staat Israël. Niets is minder waar. Ik heb Van Agt leren kennen als een (zacht)moedig man, die alleen slecht tegen onrecht kan. Dit als inleiding op zijn hierna volgende nieuwsbrief, waar ik geheel achter sta.

Als de column niet goed wordt weergegeven kun je hem goed lezen door op ‘klik hier’ te klikken, bovenaan die column.

 

 

Meer dan ooit zijn de Palestijnen voor de bescherming van hun fundamentele rechten aangewezen op internationale steun en solidariteit.
Klik hier indien deze e-mail niet juist wordt weergegeven.
20 maart 2014

Aan het begin van deze nieuwsbrief een bemoedigend bericht.Bijna vijftig jongeren uit Israël hebben de Israëlische premier Netanyahu een brief gestuurd waarin zij aankondigen dienst te zullen weigeren vanwege hun “oppositie tegen de militaire bezetting van de Palestijnse gebieden”, waar “mensenrechten geschonden worden en daden die het internationaal recht als oorlogsmisdaden aanmerkt dagelijks worden begaan”.Deze jongeren zijn moedige boodschappers van hoop en moraal, ook voor Israël. In hun brief aan Netanyahu wijzen zij op de ernstige gevolgen die de bezetting voor de Israëlische samenleving heeft, door de wijze waarop die het onderwijs vormt, de kans op werk bepaalt en racisme, geweld en discriminatie aanwakkert. Een einde van de bezetting is ook in Israëls belang.Het einde is helaas niet in zicht. Integendeel, de bezetting graaft zich elke dag dieper in. Gisteren werd bekend dat Israëlische autoriteiten de bouw hebben goedgekeurd van 184 nieuwe huizen in nederzettingen.
In juli 2013 begonnen de lopende onderhandelingen tussen Israël en de Palestijnen, onder leiding van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Kerry. Sindsdien heeft Israël goedkeuring verleend aan besluiten voor de uitbreiding van nederzettingen metbijna 12.000 nieuwe huizen.Een absurditeit, maar geen novum. Tijdens het Oslo-proces in de jaren negentig verdubbelde Israël de nederzettingen in inwoneraantal en omvang. Amerika en Europa lieten het gebeuren.
HEBRON OP DE BEZETTE PALESTIJNSE WESTOEVER

De lopende onderhandelingen dienen ook als dekmantel voor grootschalige kolonisatie. Erger, die onderhandelingen dreigen de Palestijnen voorgoed de mogelijkheid te ontnemen van een menswaardig en vrij bestaan in een soevereine en levensvatbare Palestijnse staat. De Amerikanen sturen namelijk aan op een akkoord op basis van Israëls voorwaarden dat de nederzettingen en bezetting goeddeels in stand zou houden.

Dit dramatische scenario heeft onze directeur Martin Siepermann besproken in zijn opinieartikel “Kerry werkt toe naar Palestijnse capitulatie”. Daarin hekelt hij dat Europa, ja ook onze regering bij monde van minister Timmermans, Kerry blindelings steunt. Siepermann concludeert:

“Europa mag zich niet langer door Kerry’s charme en ijver laten verblinden. Voor Kerry is niet het internationaal recht de grondslag voor een vredesakkoord, maar het resultaat van Israëls schendingen van dat recht. Wanneer Abbas de komende weken onder druk staat om zich bij die schendingen neer te leggen, moet Europa de Palestijnse positie ondersteunen. Die is gematigd en volledig in overeenstemming met het internationaal recht. Mocht Europa Kerry blindelings blijven steunen, dan zal dat de kans op vrede ondermijnen. De weg naar vrede loopt niet via Palestijnse capitulatie.”


ISRAËLISCHE MILITAIREN  IN HEBRON, OP DE BEZETTE PALESTIJNSE WESTOEVER (foto: ActiveStills)

De druk op het Palestijnse leiderschap wordt op dit moment door Amerika en Israël sterk opgevoerd. De Israëlische minister Livni dreigde eergisteren dat een vierde groep Palestijnse gevangenen, die Israël volgens afspraak eind maart zou vrijlaten, niet vrijkomt wanneer de Palestijnse president Abbas weigert akkoord te gaan met wat hem wordt voorgeschoteld.

Andere ministers in de regering-Netanyahu willen een nog hardere aanpak. Sommigen van hen zijn zelfs fel gekant tegen de twee-statenoplossing. Met deze regering intensiveert het kabinet-Rutte op dit moment de economische samenwerking. Kunt u het nog volgen?

Het is duidelijk dat Abbas niet opgewassen is tegen premier Netanyahu en president Obama, die hem de duimschroeven aandraaien. De Palestijnse president manifesteert zich steeds meer als een verzwakte en geïsoleerde leider, die het contact met zijn eigen volk kwijt lijkt. Terwijl de Palestijnen meer dan ooit strategisch leiderschap nodig hebben.


ISRAËLISCHE MILITAIREN IN BETHLEHEM, OP DE BEZETTE PALESTIJNSE WESTOEVER (foto: ActiveStills)

Het Palestijnse volk staat onder immense druk. In Palestijnse vluchtelingenkampen in Syrië, waar het Syrische leger en strijders van de oppositie gruwelen begaan die met geen pen te beschrijven zijn. Waar vrouwen en kinderen sterven van de honger.

Op de Westelijke Jordaanoever, waar nederzettingen meer en meer Palestijns land verslinden en extremistische kolonisten heer en meester zijn. Waar het Israëlische leger in de afgelopen drie jaar meer dan 8000 Palestijnen heeft verwond en straffeloos tientallen burgers, inclusief kinderen, heeft gedood, getuige het nieuwe rapport “Trigger Happy – Israël’s Use of Excessive Force in the West Bank” van Amnesty International.

In Gaza, waar de humanitaire situatie volgens de Verenigde Naties onhoudbaar is geworden en een acuut tekort aan medicijnen heerst. Waar nu, in navolging van Israël, ook de Egyptische regering op politieke gronden een wurgende blokkade handhaaft, die vooral de Gazaanse burgerbevolking treft.

De Egyptische afgrendeling van Gaza gaat zover dat Mairead Maguire, winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede en lid van onze Raad van Advies, tegengehouden werd toen zij begin maart via Cairo naar Gaza wilde reizen. Beschamend.


PALESTIJNSE HERDER BIJ DE ISRAËLISCHE GRENS IN GAZA (foto: ActiveStills)

Dierbaren, het Palestijnse volk bevindt zich in een existentiële crisis. Meer dan ooit zijn de Palestijnen voor de bescherming van hun fundamentele rechten aangewezen op internationale steun en solidariteit. Daar moeten we ons voor blijven inzetten, omwille van een duurzame oplossing van het Israëlisch-Palestijnse conflict.

Hartelijke groet,
The Rights Forum zet zich in voor een rechtvaardig Midden-Oosten beleid
van de Nederlandse regering en de Europese Unie.
Klik hier voor meer informatie.

Stichting The Rights Forum
bankrekening 43.23.72.725
www.rightsforum.org
.

 

This email was sent to e.van.praag@hetnet.nl
why did I get this?    unsubscribe from this list    update subscription preferences
Stichting The Rights Forum · Postbus 88 · Koog aan de Zaan, Noord-Holland 1540 AB · NetherlandsEmail Marketing Powered by MailChimp

Paradoxale communicatie.

2 reacties

Bijna dagelijks krijg ik, over de post en via email, verzoeken binnen om bijdragen te geven aan goede doelen. Soms van organisaties, waaraan ik al een bijdrage lever, vaak van allerlei andere charitatieve instellingen. Instellingen op het gebied van natuur, gezondheid, cultuur, ontwikkelingswerk,  . . . je kunt het zo gek niet bedenken. . . honderden. Omdat ik al aanzienlijke bijdragen lever begint me dat danig te irriteren.

Maar. . . tegelijkertijd ben ik fondsenwerver voor de Hope Flowers School (HFS) in Bethlehem.  Dan zit ik ineens aan de andere kant van de giften industrie. Zij die me langer kennen weten dat die school  me aan het hart gebakken zit. Zij doen heel belangrijk werk door met grote professionaliteit in de brandhaarden van het Midden-Oosten consequent een boodschap van vrede uit te dragen. Hun moed en volharding zijn ongekend. Voor meer informatie: zie hun facebook pagina of website: https://www.facebook.com/HopeFlowersSchool of https://www.hopeflowersschool.org.

De school draait uitstekend, maar  helaas gaat het niet goed met de financiering. Ten gevolge van de sterk verslechterde economische omstandigheden op de Westoever zijn vele ouders niet meer in staat hun schoolgeld (volledig) te betalen. Veel meer ouders zouden hun kind er heen willen sturen dan de school daadwerkelijk kan bedienen. Bovendien kunnen sommige ouders de eindjes niet meer aan elkaar knopen, waardoor vele van de kinderen ondervoed naar school komen.

Daarom hebben wij, degenen die verantwoordelijk zijn voor de fundraising in Nederland voor de HFS,  besloten de school extra te steunen met een eenmalige actie: twee maanden schoolmaaltijden (ontbijt en warme maaltijd, drie keer per week). Dat kost € 4000 (andere fondsen in andere landen zullen hetzelfde doen, zodat de maaltijd voorziening voor langere tijd is gewaarborgd). Wij hopen dat geld bij elkaar te krijgen via crowd funding. Zie: https://onepercentclub.com/nl/#!/projects/meals-for-the-hope-flowers-school.
Tja, en nu zit ik dus voor het blok. Vraag ik u nu om een gift of niet? Ik doe het maar niet – maar anderzijds wil ik u er ook niet van weerhouden. En met deze paradoxale communicatie laat ik het allemaal graag aan u over (u zou, met het voornemen niet te geven, in elk geval een van de links kunnen aanklikken!).
P.S. Ik heb in het vorige blog een bewering gedaan over het goed functioneren van stadsdelen die ik wil nuanceren. Zie mijn commentaar aldaar.

Wie lacht niet die de mens beziet. . .

1 reactie

Ruim dertig jaren gelden werden, op initiatief van Walter Etty en  Michael van der Vlis, in Amsterdam de stadsdelen ingesteld: deelgemeenten in de grote stad,  ter grootte van een middelgrote gemeente  (zeker na de fusies van 2010). Het argument was destijds tweeërlei: het bestuur dichter bij de mensen brengen, en een efficiencyslag (lees bezuinigingslag) maken. Het Amsterdamse gemeenteapparaat was zo ondoorzichtig en duur geworden, dat niemand er meer controle over had – wel in de laatste plaats B&W en de gemeenteraad (berucht waren met nama de afdeling onderwijs en publieke werken).

Beide doelstellingen zijn bereikt en over het algemeen hebben de stadsdelen voortreffelijk gefunctioneerd. Dus worden ze nu weer opgeheven. Het argument: een efficiencyslag (lees bezuinigingsslag) maken. De stadsdelen, met ca. 100.000 inwoners,  zijn ‘immers’ te klein om een volwaardig bestuur uit te oefenen, evenals alle ander middelgrote gemeenten in Nederland (die zouden dan ook gefuseerd moeten worden tot molochen van 750.000 inwoners, totaal 25). Ik ben benieuwd of ik, over dertig jaar, vanuit mijn wolk in de hemel met een grijns zal waarnemen hoe de stadsdelen weer zullen worden ingesteld.

Tegelijkertijd wordt de jeugdzorg en de thuiszorg gedecentraliseerd, althans de uitvoering daarvan gaat naar de gemeenten. Argument: een efficiency slag (lees bezuinigingslag) maken en het bestuur dichter bij de burger brengen. Die uitvoering  wordt door het rijk zo minutieus voorgeschreven dat de gemeenten weinig mogelijkheden hebben hier eigen accenten te leggen, terwijl toch de bedoeling was om de gemeenten meer zeggenschap te geven bij de uitvoering (dat heet maatwerk).

Ondanks de voorschriften van het Rijk blijft er toch nog een heel klein beetje speelruimte voor de gemeenten. Gezien de noodzaak tot bezuiniging zullen de gemeenten daarvan optimaal gebruik maken. Daardoor zullen verschillen ontstaan tussen gemeenten. Zo zal Tante Truus in de ene gemeente meer schoonmaakhulp krijgen dan in de andere. Dat lijkt me prima, want dan kan de gemeente inderdaad enig beleid voeren en prioriteiten stellen,  en kan de burger via inspraak en via de gemeenteraad daarop invloed uitoefenen. Maar over die verschillen zullen vervolgens wel kamervragen worden gesteld, want het kan toch niet zo zijn dat mensen in verschillende gemeente verschillende rechten hebben. Daarom zal over twintig of dertig jaar de jeugdzorg en de thuiszorg weer een rijkstaak worden. Ik ben benieuwd of ik dat dan vanuit mijn wolk in de hemel met een grijns zal kunnen waarnemen.

The ultimate mystery.

Geef een reactie

Why is it that so few people become enlightened? Millions of people all over the world are meditating. Others (or the same ones) are  contemplating about what the enlightened self may be. Our great masters use different terms: self realization, emptiness, God, Presence, True Self, That, etcetera, etcetera. However they all agree on one thing: basically the enlightened self is the same for everyone. It may be experienced differently, but basically there is only one True Self that can be reached. Why is it that so few people attain that?

The classical explanation is that we won’t give up our ego. We stick to our ego as  a drowning person to a lifebuoy. We put a lot of effort in the development of it as a means for survival in this life. To give it up would cause a deep anxiety. Nevertheless the masters are telling us that this is exactly what needs to happen if we want to reach self realization. It is a necessary condition, our most difficult growing edge to cross.

Marc Gafni is giving a slightly different explanation.* He says we are all unique. In my own words: We have our unique finger prints, or unique gifts to give to the world, our unique talents, character traits and life purpose. We form a unique pattern that wants to be fulfilled and expressed in the world. Our deepest desire is to discover our Unique Self, as he is calling it, our own uniqueness. That is what for us is self realization. And that is why we don’t want to be enlightened, because enlightened we are all the same (or so we think).

Our ego is part of our unique self: our unique pattern to survive in the world. Gafni says it is a misconception that we have to give it up to reach our True Self. We only have to detach from it. If we fully realize this we don’t have to be afraid to strive for enlightenment. Then it will be easy to reach True Self, but having reached that, the work goes on with discovering our Unique Self. As he says it: True Self with a (personal) perspective = Unique Self.

Personally I have a different experience. Indeed is finding and developing my Unique Self my deepest desire that leads to a lifelong adventure trip. Like all adventures it brings all kinds of feelings: excitement, joy, pain, fear, contentment. One of the results is indeed knowing and loving my ego, and gradually also letting it go. Other results are insight, clarity, strength, the experience of beauty and taking more and more responsibility. I came far on the road to my Unique Self. But still I can’t say I am an enlightened person in the classical meaning of the word. Glimpses of my True Self I have experienced, but being in a state of True Self is still to be attained. I may not be afraid anymore to reach my True Self, but it still for me is a mystery.

 

* Marc Gafni, Your Unique Self, 2012

(I apologize for mistakes in my English. Blogs are cursory – not stuff for correction by a native speaker)