Maandelijks archief: juli 2015

De wondere krochten van onze bureaucratie (III)

Het is eigenlijk weer tijd om een blog in het Engels te schrijven. Maar ik schaam me zo voor mijn land betreffende het onderwerp van dit blog, dat het maar een weekje moet wachten.

Harimada Kusuma is pianist en woont sinds twaalf jaar in ons land. Hij is cum laude afgestudeerd aan de conservatoria van Rotterdam en Amsterdam, geeft muzieklessen en treedt regelmatig op, alleen of samen met andere musici. Hij is muziekdocent op het Rudolf Steiner College in Rotterdam en aan de hogeschool te Leiden. Hij begeleidt verschillende koren in Rotterdam en richtte de concertreeks Kamermuziek in Kralingen op. Hij heeft het druk en verdient als zzp-er anderhalf maal modaal. Hij levert dus zowel financieel als inhoudelijk een bijdrage aan dit land. Hij wil laten zien dat “muziek niet per se subsidies nodig heeft om van hoge kwaliteit te zijn en voor een breder publiek toegankelijk.”

Je zou zeggen deze kunstenaar past dus uitstekend in een regeringsbeleid gericht op eigen verantwoordelijkheid nemen. Maar nee, voor 3 augustus moet hij het land verlaten. Dat zit zo.

Kusuma is Indonesiër en om een verblijfsvergunning te verkrijgen moet hij ‘een Nederlands cultureel belang dienen’. Dat doe je alleen maar als je werkt voor een instelling die structurele subsidies of regelmatig projectsubsidies ontvangt van de regering of een cultuurfonds. Dat is bij Kusuma niet het geval, en dus moet hij weg.

Mensen als Wim Pijbes en Vincent Mentzel hebben er bij burgemeester Aboutaleb op aangedrongen alles in het werk te stellen om zijn vertrek te voorkomen. Maar Aboutaleb zei dat hij niet veel meer kan doen dan de ‘kwestie’ nog eens in Den Haag onder de aandacht brengen. Maandag is het 3 augustus.

Intussen is Indonesië blij met zijn komst. Kusuma heeft al verschillende aanbiedingen gekregen. Afgezien van de emotionele kant zal Kusuma wel terecht komen. Ook de in Nederland gedupeerden zullen wel een vervanging voor hem kunnen vinden, al zal dat in sommige opzichten nog niet eens zo mee vallen. Neemt niet weg dat dit land laat zien dat het volslagen gek geworden is. Als de machine al niet de overhand neemt, dan is het het systeem zelf wel.

Het systeem is weliswaar onaantastbaar, maar tegen de mens die wil leven kan het niet op. (vrij naar Kafka, Het Proces.)

(verschillende bronnen, o.a. NRC/Handelsblad, 27/7/2015)

Ons persoonlijke verhaal.

1 reactie

In de zeventiger jaren was het in de psychotherapie gebruikelijk dat we de cliënt een levensscript lieten schrijven. Dat idee hadden we ontleend aan de transactionele analyse (TA). Het idee daarachter was dat we dit levensscript onbewust hadden gevormd in de eerste zeven jaar van ons leven, en dat dit vergaand ons doen en laten in ons dagelijks leven bepaalde. Maar omdat dit levensscript een antwoord was op een situatie uit de kindertijd die intussen allang niet meer bestond, was dit levensscript vaak niet meer functioneel. Vandaar dat we het lieten opschrijven – dan kon je zien wat je wilde veranderen.

Hoewel hier en daar deze methodiek nog wel gebruikt wordt, is het schrijven van een levensscript over het geheel genomen in onbruik geraakt. Naar mijn stellige overtuiging is het echter heel zinvol als we niet zozeer een levesnscript van onszelf zouden maken, maar wel een autobiografie. Ik geloof dat we op deze wereld komen met een voorbestemd levensdoel. Naast het (her)ontdekken van onze talenten en onze interesses lijkt het vaak nodig uit te vinden wat onze bestemming is en die te volgen, als we willen komen tot een vervullend en gelukkig leven. Danaan Parry zei het zo: we zijn allemaal een stukje van de planetaire puzzel en het is onze opdracht uit te vinden wat ons eigen stukje is.

In mijn eigen leven en met mijn cliënten en leerlingen heb ik altijd verschillende methoden gehanteerd om er achter te komen wat die bestemming is. Zoals: het ontdekken van mijn zijnsvisie (wie of wat wil ik uiteindelijk zijn?) en mijn doevisie (wat wil ik doen in dit leven?), het beantwoorden van vragen als: wat heb ik te geven, te doen en te leren in dit leven? Ook heb ik, in navolging van Caroline Myss (Sacred Contracts, 2001) gewerkt met de archetypen in mijn persoonlijkheid om zodoende mijn ‘heilig’ contract in dit leven uit te vinden – het plan voor mijn leven dat ik samen met mijn gids heb afgesproken al voordat ik in dit leven arriveerde, en dat ik vervolgens weer vergeten ben. Dit contract is ‘heilig’ omdat het gewijd en onaantastbaar is als we eenmaal geboren zijn.

Ik heb in mijn leven ook veel aan autobiografie gedaan. Voor een deel heb ik dat gepubliceerd, maar diepgaander zijn de aantekeningen die ik gemaakt heb op mijn pelgrimsreis naar Praag. Zo kon ik de rode draad in mijn leven ontdekken, en zo kwam ik ook uit op mijn heilige contract. Ik kon toen ook de betekenis van de schijnbare omwegen en dwaalwegen zien. Helaas heb ik deze werkwijze te weinig aan mijn cliënten en leerlingen aangeboden. Maar ik kan het schrijven van een ‘heilige’ autobiografie aan iedereen aanraden, die geïnteresseerd is in de betekenis van zijn leven en de unieke bijdrage die hij/zij kan leveren aan een wereld in nood. Het is heel leuk om te doen, geeft je houvast in de wereld, en maakt dat jij precies gaat passen in de planetaire puzzel. De wereld heeft dat unieke stukje dat jij bent, dat door geen ander kan worden vervangen, nodig.

(Dit stukje is geïnspireerd door het boek Your Unique Self van Marc Gafni)

De wondere krochten van onze bureaucratie (II).

1 reactie

Dit blog is niet goed te begrijpen als u het vorige blog niet gelezen heeft. Dat kunt u nu dus alsnog doen, maar het is ook wel een aardig experiment om dat niet te doen, en te kijken of dit blog niettemin boeit.

Wat ik gedaan heb is twee strategieën volgen.

Eén: ik heb het CBR gebeld en gevraagd of het niet mogelijk was de procedure te bespoedigen. De aardige dame aan de telefoon ga me weinig kans, maar adviseerde me toch een brief te schrijven onder het motto: je kunt nooit weten. Weshalve ik een diplomatieke brief aan het CBR geschreven heb waarin ik ze verzocht met het oog op de vakantie de procedure te bespoedigen. Of het nu door die brief kwam of door iets anders, feit is dat het onderzoek vastgesteld werd op 24 april. Ook voor de uitslag stond twee maanden, maar op 11 mei had ik de uitslag binnen.

Intussen was ik via een bevriende advocaat verwezen naar een advocatenbureau dat in CBR zaken gespecialiseerd is. Zij achtten een bezwaarschrift niet geheel kansloos, maar een procedure zou ergens tussen de € 600 en € 1000 kosten, de uitslag zou ongewis zijn, en bovendien waarschijnlijk niet op tijd bekend zijn. Dat heb ik dus maar niet gedaan, te meer daar ik bij een afwijzende beschikking altijd nog een bezwaarschrift zou kunnen indienen.

Overigens leerde me het contact met de advocaten dat er in juridische kring ernstig bezwaar bestaat tegen de bevoegdheden van het CBR en de wijze waarop ze daarvan gebruik maken. Advocaten verdienen er een goede boterham aan, maar het is natuurlijk te gek voor woorden dat een ambtelijke, niet juridische instantie zo vergaande bevoegdheden heeft en zulke ingrijpende maatregelen kan nemen. Ook bestaat het vermoeden dat soortgelijke zaken met name voorkomen bij mensen boven de 70.

Het onderzoek was overigens hilarisch. Zo moest ik 7 van de 100 aftrekken en van de uitkomst weer 7, en zo verder; en moest ik gedurende een minuut een adres onthouden (terwijl het gesprek intussen doorging). U begrijpt wel dat uit dit soort zaken afgeleid kon worden dat ik geschikt ben om een auto te besturen. Mijn vrouw moest mee om te verklaren dat ik compos mentis was. Wat haar werkelijke mening op dit punt is zou ik niet weten, maar ze had uiteraard belang bij een positieve verklaring. Dus dat zat wel goed.

Uiteindelijk liep het dus allemaal goed af, maar ik heb toch maar zowel bij de politie als bij het CBR een klacht ingediend. Bij de politie heb ik bezwaar gemaakt dat ze het CBR hebben geïnformeerd naar aanleiding van gedrag dat, hoewel misschien niet gewenst, volkomen binnen een de grenzen van de normaliteit viel (al geef ik toe dat het vergeten om je telefoon mee te nemen in deze tijd als een idiote afwijking moet worden gezien). Tevens heb ik bezwaar gemaakt tegen het feit dat ze met niet hebben geïnformeerd over hun (te nemen) stap. Op deze klacht heb ik een nietszeggend antwoord gekregen, waarin stond dat ze het recht hadden het CBR te informeren en niet verantwoordelijk zijn voor wat het CBR daarmee doet, en dat ze niet verplicht zijn me te informeren. Kortom: we doen gewoon waar we zin in hebben en uw belang doet daarbij niet ter zake. Op een nadere klacht heb ik nooit meer een antwoord ontvangen

Een klacht bij het CBR leverde dezelfde nietszeggende reactie op. Verwezen werd naar de wetsartikelen waarop hun bevoegdheid is gebaseerd. Maar daar ging mijn klacht niet over. Mijn klacht ging over het feit dat op mijns inziens volstrekt onvoldoende gronden een dergelijke maatregel werd opgelegd. Dat het CBR daartoe bevoegd is wil nog niet zeggen dat ze er ook toe verplicht zijn.

Conclusie: de wet deugt niet, de politie deugt niet en het CBR deugt niet. Dat je in een rechtsstaat als burger op een dergelijke willekeurige manier gepakt kan worden klopt van geen kanten. Dit alles doet Kafka-esk aan. Ik zal mijn verhaal opsturen naar enkele media – misschien dat ze er wat in zien om hier eens een stukje onderzoeksjournalistiek tegen aan te gooien.

De wondere krochten van onze bureaucratie.

Geef een reactie

Op 26 februari ’s avonds kreeg ik tijdens noodweer, in Amsterdam-Buitenveldert met mijn auto op weg naar een repetitie van mijn koor, een lekke band omdat ik in het donker en door de slagregen een uitstekende punt van een stoeprand niet zag en die dus ongelukkig raakte. Nu zou u dat met recht een weinig interessante mededeling kunnen noemen, maar het vervolg was op zijn minst opmerkelijk. Lees en huiver.

Aangezien ik me in de buurt bevond van mijn garage, en toch al even langzaam was doorgereden met die lekke band (om mijn vrouw af te zetten bij de kerk waar de koorrepetitie plaats vond), dacht ik even naar die garage door te rijden, daar mijn auto neer te zetten en met het openbaar vervoer terug te rijden. Ik zou dan de volgende dag mijn auto met een nieuwe band kunnen ophalen. Zelf een band verwisselen in het donker bij dit noodweer zag ik niet zitten.

Helaas, ik had buiten de politie gerekend. Ik kom al vele jaren wekelijks op donderdagavond voor mijn koorrepetitie in Buitenveldert, en ik kan me niet herinneren daar ooit een politieauto te hebben gezien. Maar deze avond was er een. De politie hield me aan en verbood me, op, overigens onduidelijke gronden, verder te rijden. Ik probeerde ze nog even te vermurwen, maar tevergeefs. Ze vroegen of ik een reserveband bij me had, en merkwaardigerwijs wist ik dat niet zeker. Ik had de auto tien jaar gelden gekocht, en sommige auto’s van dit merk werden geleverd met een noodreparatieset in plaats van een reserveband. Het instructieboekje gaf in deze geen uitsluitsel. Toen vroegen ze of ik een mobiele telefoon bij me had, maar die had ik deze avond helaas thuis op mijn bureau laten liggen. Gelukkig mocht ik hun telefoon even gebruiken om de hulpdienst te bellen. Die waren er binnen 20 minuten- ze verwisselden mijn band (ik had dus wel een reserveband bij me), en dat was dat. Dacht ik. Maar dat muisje had een merkwaardig staartje.

Een maand later, op 27 maart, krijg ik van het CBR (Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen) een brief waarin het CBR met onmiddellijke ingang mijn rijbewijs invordert omdat ” er duidelijke aanwijzingen zijn dat betrokkene (dat ben ik dus) lijdt aan een aandoening waardoor hij geestelijk en/of lichamelijk niet goed functioneert, dan wel ernstige psychiatrische problemen ondervindt”. Voorts wordt me gesommeerd mee te werken aan een onderzoek naar mijn rijgeschiktheid. Totdat de uitslag van dit onderzoek bekend is mag ik niet meer autorijden. Dat ik intussen een maand gewoon auto had gereden, en dat ik drie maanden daarvoor medisch was goedgekeurd bij de verlenging van mijn rijbewijs (de verplichte keuring voor hen die 75 jaar of ouder zijn) speelde daarbij kennelijk geen rol.

Bij het beluit was nog een mededeling gevoegd dat ik uiteraard tegen dit besluit een bezwaarschrift kon indienen bij de bestuursrechter, maar dat ik daar weinig kans zou maken. Een lijst van afgewezen argumenten hadden ze al vast bijgevoegd, zoals “ik heb mijn rijbewijs nodig voor mijn werk”. Overigens zou die procedure ook al gauw drie maanden duren. Dat schoot dus niet op.

Dit was een typisch geval van jammer, temeer daar we net geboekt hadden voor een camperreis in de VS (2 juni) en het CBR me desgevraagd kon meedelen dat deze hele procedure wel drie maanden in beslag kon nemen. Een annuleringsverzekering dekt in zo’n geval de schade niet. Wat nu? Gelukkig bleek goede raad niet duur. (wordt vervolgd)

A European looks at Uncle Sam.

1 reactie

We are back form our holiday in South West US. We were traveling around in a small RV and had a wonderful time. The scenery was awesome and the people generally were very friendly. The entrance fees for the National Parks are very reasonable, especially when one buys an annual pass. The campgrounds were very pleasant with picknick tables and fireplaces on every spot.

Americans generally seem to have the most strange ideas about Europe, about foreign countries in general. They seem to think that Americans are the best people of the world; the rest is somewhat inferior. (Of course this is not politically correct thinking, but it shows nevertheless). Furthermore they don’t know much about foreign countries. Many don’t know the difference between Denmark and Holland for example, let alone that they know were these countries are on the globe (Africa or Asia maybe?). Because they aren’t secretive at all about this I feel for once entitled to say something about my impression of the United States and the Americans.

Generally I like and admire the country. Wonderful scientific and cultural developments come from there. Most Americans take responsibility for their lives and don’t whine. And always we see people of great courage protesting and standing up against injustice and wrongs. In a way I even like the extremities in Las Vegas.

Having said that I see a some things that I do not understand or dislike. The enormous differences in wealth. The incompetence of the American Congress. The omnipresence of weapons. The gigantic extent of obesity that we saw in Las Vegas. Sugar in almost all food products, even bread. Racism and discrimination, in conflict with the Constitution (that happens with us too, however).

When you get into trouble and become dependent on medical or other assistance, the Americans know about charging. Once, after 200 miles with four dismantled gas stations, we ran out of gasoline and had to pay a service fee 0f $ 180 for two gallons of gasoline (plus $ 10 for the gasoline itself).

One of the most serious problems I see is the extent in which American parents control their children. It seems that nowadays children aren’t allowed anymore to go independently to school or play in a playground. They have to be accompanied by their parents all the time, even in quite and safe neighborhoods. Otherwise the parents will be accused of irresponsible behavior, or even punished by law. How in a country that says it adores freedom can children grow up into responsible and autonomous people this way? This in my opinion has an enormous impact on the cultural and political climate. And talking about climate: how come that the US, having the by far the largest CO₂emissions per capita in the world is so reluctant to take radical action to limit global warming? Is money really more important than a future for our children?

But in one aspect the US are far ahead of Europe. If in the US a state gets into financial trouble, like Ohio and California in the recent past, the US have a mechanism that prevents a total collapse of that state. In that case the remittance of money of such a state to the Federal budget automatically diminishes. But the contribution of the Federal Government to the state concerned stays the same. So there is an inbuilt mechanism for the state to recover. If we had something like that in Europe, we wouldn’t be in so much trouble with Greece as we are now. But we don’t choose for that, because no nation wants to give put their sovereign power or is solidary enough to support their weaker brothers.

So the US and Europe both have their good and not so good things. Democracy is rooted in both continents. I hope in the future we shall work together on a peaceful and sustainable world, instead of castigating each other. Therein lies my hope for the future.

(I apologize for mistakes in my English. Blogs are cursory – not stuff for correction by a native speaker).