Maandelijks archief: februari 2016

A lifelong assignment. *)

As humans we are involved in a very interesting creation process. In our mind we build constructions that then manifest themselves in physical reality. That happens with both material and mental constructions. For example: we think of a place to live, and then thus we manifest our house and home, either by building it, buying it or renting it. Another example: we long for a place to worship and create a Temple. (That is why the Temple of Salomo has so much meaning for many people in different religious and cultural backgrounds all over the world). Or we think of God, make an image of God and thus God is created.

Now the real interesting thing is that our manifested constructions in turn determine who we are, or at least have a strong influence on us. So we create a God in our likeness, including our characteristiscs, and then are influenced by our own creation. So, if we create a loving God, we become more loving ourselves. If we create a revengeful God we too become more revengeful. It is like positive and negative vicious circles. This happens on an individual level, but also on a collective level. It is what happens in fundamentalistic religions.

What the above shows is that there is a narrow connection between our creative constructions, religion and culture. This is true not just for mental constructions but also for material constructions. So there generally is a close connection between our homes, our religions and our culture. That is why loosing our home is a violation of our personal integrity. It is as if we are loosing our roots. And we all know what happens with living organisms loosing their roots. In the end they die. This is what is happening with the refugees in this world. It explains why refugees cling to their religious and cultural values as a drowning person to a lifebuoy or rescue ring. And it means that asking from refugees to accept our cultural and religious values is inhuman. Of course you may ask from them that they respect our values, but that’s it.

The implication for us is that it is compassionate to try to understand te religion and culture of the refugees who enter our countries. If the flight from their countries was justified, it is not sufficient to accommodate and feed them, but we also need to meet them with respect and understanding.That of course doen’t mean that we have to accept their values and opinions, but we could at least try to accept them as our brothers and sisters. Which in the end they are, if you come to think about it.

This is a lifelong assignment. May we be able to live up to it.

*) This blog is inspired by a lecture by prof. dr. M. Barnard for the freemasons lodge Post Nubila Lux, Amsterdam

(I apologize for mistakes in my English. Blogs are cursory – not stuff for correction by a native speaker).

Mag het een onsje minder zijn? (minder, minder, minder)

Geef een reactie

demonisering en scheldpartijen,
geloof in complottheorieën,
extreme radicalisering,
indoctrinatie,
polarisatie
openlijk en verkapt racisme, nieuwe verzuiling
hufterigheid in de omgangsvormen
‘gesprekken’ tussen doven,

de wereld is er niet leuker op geworden de laatste twintig jaar. Of was het vroeger eigenlijk net zo? In elk geval lijkt het tegenwoordig veel zichtbaarder geworden, met name in de (sociale) media en in het onderwijs. Op 1 februari is er een rapport uitgekomen: Twee werelden, twee werkelijkheden (Margalith Kleijwegt, in opdracht van minister Bussenmaker – goed initiatief trouwens), dat de situatie in het onderwijs beschrijft. Daar word je niet vrolijk van. Alle bovengenoemde processen vinden daar in extremis plaats, niet overal natuurlijk, maar toch wel wijdverbreid (met name in het MBO niveau 1, 2 en 3, maar ook wel elders). Veel docenten kunnen die situatie eigenlijk niet goed hanteren, en worden vaak onvoldoende gesteund door hun directies en collega’s. Ook zijn ze vaak niet open naar elkaar toe, omdat ze zich vaak ervoor generen de situatie niet onder controle te hebben.

Vanuit jongeren en werklozen wordt dit proces nog versterkt door de sombere toekomstperspectieven. Dat betreft zowel hun persoonlijke situatie (kans op werk en hun positie in de samenleving), als de samenleving als geheel. Op dit laatste punt kan ik overigens, evenals vele docenten, met hen meevoelen. De toekomst ziet er dreigend uit, en het lijkt niet dat onze leiders daaraan iets willen of kunnen doen.

Als we willen dat het klimaat in onze samenleving verbetert, dan zullen we bij onszelf te rad moeten gaan. In de eerste plaats: kunnen we onze (voor)oordelen, hoe terecht misschien ook, eens onderzoeken en dan even parkeren, zodat we de ander beter kunnen zien en begrijpen. Dat op zich is al een hele opgave, die je hele leven lang kan duren. Vervolgens dienen we ons te realiseren dat we de ander(en) niet kunnen veranderen. Ze kunnen alleen zichzelf veranderen, als ze dat zouden willen. Druk uitoefenen werkt averechts. Jongeren en volwassenen met rotsvaste overtuigingen die er zijn ingehamerd staan niet open voor redelijke argumenten. Die moet je dan ook niet proberen op te dringen. Uit ervaring weet ik dat dat heel moeilijk is, omdat we er emotioneel bij betrokken zijn.

Wat het moeilijk maakt iets aan de verbetering van het sociaal-culturele klimaat in Nederland te doen is dat we opgesloten zitten in onze eigen ethnische of religieuze groep. Hoezo ontzuiling? Nederland kent thans meer zuilen dan ooit, die onderling slechts sporadisch contact hebben. En als dat soms fysiek wel zo is (zoals hier en daar in het onderwijs), dan blijven de groepen gescheiden van elkaar opereren. Soort zoekt soort.

Als we in de gelukkige omstandigheid verkeren dat we ‘onze vijanden’ daadwerkelijk ‘life’ ontmoeten kunnen we een paar dingen doen: echt luisteren (wat beweegt de ander?), duidelijk onze eigen gevoelens en meningen geven, ZONDER OORDEEL EN ZONDER DIE AAN DE ANDER TE WILLEN OPDRINGEN, en, misschien nog wel het belangrijkste van alles: voorleven wat we ‘prediken’. Ook dat laatste is een levenslange opgave. Wat overigens ook nog wel eens wil helpen is kwaadaardigheid pareren met humor, zoals minister Asscher heeft gedaan (zie zijn facebookpagina). Dan blijkt het soms niet eens kwaadaardigheid.

En verder mogen we ons gelukkig prijzen dat in onze samenleving geweld van binnenuit nog weinig plaats vindt. En dat er nog steeds veel vriendelijkheid is. Laten we bidden dat dat zo blijft, en intussen door ons eigen gedrag daartoe bijdragen. Dat valt niet altijd mee, maar vaak lukt dat. Dan zijn er kleine en grote wondertjes mogelijk.

Het Westen heeft nooit de intentie gehad om het mondiale Zuiden te ontwikkelen. Nooit.*)

1 reactie

In De Groene Amsterdammer van 21 januari staat een belangwekkend artikel over TTIP, geschreven door Bas van Beek, Sophia Beunder en Jilles Mast. Ik was altijd al een tegenstander van TTIP, en door het lezen van dit artikel ben ik bevestigd in mijn mening.

Wat is TTIP? Het is het handels- en investeringsverdrag waarover de VS en Europa nu al jaren onderhandelen. Het voert te ver om hier uitvoerig uit de doeken te doen wat het allemaal inhoudt, en welke haken en ogen er aan dit potentiële verdrag vastzitten. Wie alle ins en out wil weten leze het artikel. Het is in elk geval aanzienlijk ingrijpender dan het associatieverdrag met Oekraïne, en zou zich aanzienlijk beter lenen voor een referendum. Maar misschien komt dat nog wel.

Waarom ben ik er tegen? Kortweg komt het er op neer, dat het te veel macht geeft aan de multinationals (boven de regeringen), en dat het voortgaat met waar we al decennia, zo geen eeuwen, mee bezig zijn: het uitbuitten van de armere landen ten bate van onze rijkdom. Het is een moreel onaanvaardbaar monstrum.

Sterke voorstanders in ons land en in Europa zijn minister Liliane Ploumen, commissaris Timmermans (sociaal democraten!) en commissaris Cecilia Malmström (liberaal). Zij tonen zich waardige pleitbezorgers van het neo-liberale gedachtegoed. Hun argument is dat we er allemaal beter van worden, hetgeen door de tegenstanders wordt betwijfeld. Maar zelfs als dat wel zo zou zijn betalen we daar een prijs voor die we niet zouden moeten willen betalen.

In mijn vorige blog zei ik al dat ik me behoorlijk machteloos voel om hier wat aan te doen. Onze overheden (nationaal en Europees) trekken zich in het algemeen niets aan van kritiek, en trachten dat zoveel mogelijk te negeren dan wel te smoren. Echt leiderschap verwelkomt juist tegenspraak omdat je er van zou kunnen leren en het je geest kan verruimen. Maar dat leiderschap hebben we al jaren niet meer gezien. Het effect is dat ik niet alleen kwaad word, maar ook ontmoedigd (en velen met mij). En daarvoor had ik in het vorige blog een recept gegeven: haku’s dichten. Dat recept heb ik dus nu zelf maar weer eens gebruikt:

Pure destructie
bedreigt onze wereld, maar
schoonheid is eeuwig

In het open veld
dreigen donkere wolken;
daar achter de zon

Zo blijven we ten minste positief in de wereld staan in plaats van weg te zakken in onverschilligheid. En intussen rest ons niet veel anders dan onze monden open te doen, met name als we iemand kennen die enige invloed uit kan oefenen.

*) Yash Tandon (Oeganda) Bron: De Groene Amsterdammer, 21 januari 2016

TTIP – o nee, eerst maar over haiku’s

Geef een reactie

Naar aanleiding van een artikel in De Groene Amsterdammer wilde ik dit blog schrijven over TTIP, het handelsverdrag waarover de EU en de VS nu al geruime tijd onderhandelen, en waarvan ik een uitgesproken tegenstander ben. Maar ik werd daar zo somber van, en ik voelde me zo machteloos, dat ik eerst over iets anders moet schrijven.

Het kan de buitenwereld zijn die onze sombere gedachten ’triggert’, maar het zijn de gedachten over onszelf die maken dat de buitenwereld vat op ons krijgt. Ik weet niet hoe het met u is, maar ik had en heb een aantal behoorlijk negatieve gedachten over mezelf. Gedachten zoals: ‘ik doe er niet toe’, ‘het maakt geen verschil of ik er ben of niet’, ‘ik ben volslagen machteloos’, ‘ik word niet gehoord’, ‘ik word niet gezien’, ‘ik kan niet zijn zoals ik ben’, ‘ik ben niet goed, aardig, slim, sterk, belangrijk, interessant genoeg’, enzovoort en zo verder. Ik wil niet zeggen dat ik al die gedachten even sterk gehad heb en nog heb, maar vele ervan zijn toch in mijn leven toch wel op enigerlei moment voorbij gekomen, en ik heb ze in mijn praktijk ook veelvulduig bij anderen gezien.

Gedachten hebben manifesterende werking, of met andere woorden: ze hebben de neiging werkelijkheid te worden. Als je maar vaak genoeg negatief over jezelf denkt, nemen je kracht en je mogelijkheden tot groei en vervulling daadwerkelijk af. Daarom verdient het aanbeveling ze te vervangen door meer opbouwende gedachten over jezelf. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Je hebt die opbouwende gedachten wel – ik ben OK, ik maak verschil, ik doe er toe, ik word gehoord – maar de ondermijnende gedachten blijven hardnekkig aandacht eisen. Althans voor vele mensen is dat zo. Je kunt ze wel onderdrukken, maar dat kost energie en daarmee geef je ze ook feitelijk energie. Ze woekeren onderhuids voort en hebben dan eveneens manifesterende werking.

Daarom heeft de psychologie een aantal methoden ontwikkeld om de negatieve gedachten daadwerkelijk te transformeren in positieve – die niet het tegengestelde zijn van de negatieve, maar wel de negatieve ongedaan maken. Bijvoorbeeld: ‘ik ben volslagen machteloos’ kan getransformeerd worden in ‘mijn bestaan doet er toe’. Van al die methoden kies ik er hier één uit: het schrijven van haikus. Haikus zijn Japanse gedichtjes die voloen aan de volgende voorwaarden:

Ze bestaan uit drie regels van respectievelijk vijf, zeven en vijf lettergrepen
Ze hebben een verbinding met de natuur
Ze beschrijven een ontwikkeling; ergens halverwege is er een omslagpunt

Als je dus een negatieve gedachte over jezelf hebt, verzin dan een andere, positieve gedachte over jezelf die ook waar is, maar misschien op dat moment niet zo op de voorgrond staat. En verzin dan een of meer haikus die de transformatie van de negatieve gedachte naar de positieve symbolisch weergeeft. Bijvoorbeeld: het omzetten van ‘ ik ben machteloos’ in ‘ ik geloof in mezelf’. Twee haikus:

de boom wordt geveld;
de oermoeder geeft hem voor
duurzame huizen

de knop gebroken,
zaad valt op vruchtbare grond:
stralende toekomst

Graag nodig ik uuit om voor uzelf ook haikus te gaan maken om uw negatieve gedachten te transformeren. Als u het leuk vindt dat anderen die ook lezen: stuur ze dan op als reactie op dit blog, of naar spl@antenna.nl. Misschien plaats ik er enkele in een van de volgende blogs.

En over TTIP: de volgende keer.

Random acts of kindness

Geef een reactie

A few days ago my central heating broke down. I don’t have my own central heating boiler, but I am connected to district heating. So I called the energy company – late in the evening – and got a very friendly lady at the phone, who took the time to find out, together with me, what was wrong. She gave me some instruction about what to do, while she was hanging on, but because that was not working she had to conclude that it probably was not a problem in the system itself, but that the thermostat broke down. Unfortunately that was my own device, so I called – it was in the mean time late at night – an installation company and got a very friendly gentleman at the phone, who took elaborately the time to find out what was wrong, gave me some advice, but then said I had to call back in the morning to make an appointment. When I did that in the morning, the installation company advised still to call the energy company a second time, to avoid unnecessary costs. That company employee again was very friendly, the mechanic came immediately, replaced a part – just to be sure, he said – and concluded that indeed the thermostat was down. So I called the installation firm once more. However, they were completely fully booked for the day, and could only come next day in the morning. So I called another firm, who could send a mechanic immediately. He replaced the thermostat and that was that.

A few weeks before this the ball-cock of my toilet broke down. A very kind mechanic could come immediately and replaced it. A few months before that my modem broke down. I called the internetprovider and a kind and patient man took the time to find out wat was wrong, and discovered the problem by distance measurement. I could get a new modem (for free) immediately from a nearby shop, or they could send it to me. I chose the latter, and while the conversation was still going on the thing was already sent off. He gave me clear instructions about how to install the new modem, which I did the next day and everything was working fine

You now probably wonder why I bother you with all these details about my petty little discomforts, annoying as they may be. That is because I want to share with you that I was struck by the kindness and friendliness of all the people involved. They all were patient with a a non-technical old fellow like me, took elaborately the time, only charged when equipment in fact had to be replaced. The energy company and the internet provider charged nothing at all.

When in a society in which racism, violence, stupid politicians and false political and religious prophets dominate the news; in which “humanity is losing its humanity little by little; bomb-by-bomb, bullet-by-bullet, political policy-by-policy” (to quote Carolyn Myss) , these forms of friendliness, kindness, patience and service are still the practice, I think there is still hope. “somewhere in our wicked, miserable past there must have been a moment of truth . . . we must have done something good” (loosely quoted from The Sound of Music).