Maandelijks archief: december 2022

Kerstmis in tijden van oorlog.

Gij hebt gehoord dat er gezegd is: Gij zult u naaste liefhebben en uw vijand zult gij haten. Maar ik zeg u: hebt uw vijanden lief. . .
(Matth: 5-43)

Ik had vorige week beloofd nader in te gaan op hoe we de verbinding kunnen bevorderen tussen wat ik de elite noemde en de heffe des volks. Maar dat moet even wachten tot het nieuwe jaar, want vandaag wil ik onze aandacht richten op het naderende kerstfeest.

Kerstmis wordt algemeen gezien als een feest van de terugkeer van het licht. Maar voor mij is het bovenal het vieren van de boodschap van Jezus (wie dat dan ook was), die ik hierboven heb geciteerd. Tja, dat is mooi gezegd – maar hoe doen we dat, liefhebben zonder aanzien des persoons, als we die liefde niet ervaren? We verlangen naar het geven en ontvangen van deze algemene liefde, maar kunnen die niet simpel door een besluit opwekken.

Elders heb ik voor een aantal suggesties gegeven voor hoe we dichter bij de bevrediging van dat verlangen kunnen komen. Nu wil ik een andere benadering laten zien, geïnspireerd door Andrew Harvey (https://www.youtube.com/watch?v=W4hYuYxAT0Q). Het komt neer op het bevorderen van een vijftal eigenschappen in jezelf, die je door oefening kunt ontwikkelen (als je ze niet al van nature hebt), en die tezamen het mogelijk maken de liefde in je zelf te laten opbloeien. Dit zijn ze:

Vertrouwen (in het leven en onze medemensen). In mijn blog van 20 oktober j.l. heb ik laten zien hoe we dat vertrouwen kunnen ontwikkelen. Trust: Truly Rely upon Spirits Timing.
Het vermogen tot overgave, het durven opgeven van onze behoefte tot controle. Accepting the unacceptable (Transformatiespel). Ons overgeven aan (en daardoor leren zien van) schoonheid, wonderen en het mysterie van het bestaan. En ons overgeven aan onze missie die we bij onze geboorte hebben meegekregen.
Geloof. Daarmee bedoel ik het geloof in het bestaan van een oorsprong van alles. In februari j.l. ben ik daar uitgebreid op in gegaan. Gebed , meditatie en een een spirituele praxis kan dat geloof bevorderen.
Geduld. Dit woord bevat het begrip ‘dulden’; in het Engels zit in patience het begrip patior, lijden. Deze eigenschap betekent dat je er vrede mee hebt dat Keulen en Aken niet op één dag zijn gebouwd, en dat je het lijden (in jezelf en anderen) niet uit de weg gaat maar onder ogen ziet en je daardoor laat bewegen. Geduld is een eigenschap die je door het je realiseren van je ongeduld en het oefenen van wachten kan ontwikkelen. Deze eigenschap hangt samen met de eigenschap genoemd onder punt twee hierboven.
Moed. Deze eigenschap kan je alleen maar ontwikkelen als je je angst toelaat – zonder angst geen moed.

Hoe meer je deze eigenschappen in jezelf ontwikkelt, hoe ontvankelijker je wordt voor het geven en ontvangen van liefde. Moge de kerstdagen en de dagen daarvoor en daarna je daartoe inspireren – de wereld heeft het nodig! Ik wens je een liefdevol Kerstfeest.

Volgende week waarschijnlijk geen blog – kerstvakantie!

Elite

Geef een reactie

In mijn werkzame leven heb ik me veel bezig gehouden met het thema leiderschap. Daarbij lag het accent op leiderschap aan teams en organisaties. En op de kwalificaties waaraan iemand zou moeten voldoen om een gewaardeerd en effectief leider te zijn. In dit blog wil ik echter aandacht besteden aan het leiderschap dat een samenleving nodig heeft.

De samenleving heeft behoefte aan een leiderschap dat verbindend is, perspectief biedt, en bovenal de wezenlijke waarden belichaamt die het fundament vormen van een humane en vreedzame samenleving. Een samenleving en cultuur bovendien die niet het gevaar lopen binnen afzienbare tijd ten onder te gaan. Met een wat ouderwets woord zou je dat een beschaafde samenleving kunnen noemen.

Van politici en bedrijfsleiders valt dat leiderschap niet te verwachten, al zijn er enkele uitzonderingen te noemen. In het algemeen echter zijn ze te veel gericht op macht, eigenbelang en winst en succes op korte termijn. Evenmin valt dit leiderschap te verwachten van de superrijken, ook al zijn er hier eveneens uitzonderingen. Dit soort leiderschap moet komen van filosofen, kunstenaars, enkele weldenkende wetenschappers, leiders van protestbewegingen, enzovoort. Dat is wat ik de werkelijke elite noem. Dit is een belast woord, want we houden niet zo van elites. Maar dat komt omdat we elite associëren met mensen met formele macht en geld. Maar ik denk bij elite aan intellectuelen in de brede zin des woords. In het verleden waren dat mensen als Socrates, Erasmus, Dante, Spinoza, Goethe, Kant, Thomas Mann, Hannah Arendt.

Desmond Tutu †, het geweten van Zuid-Afrika

En vandaag de dag denk ik aan mensen als Alex Brenninkmeijer, Hans Achterhuis, Daan Roovers, Herman Tjeenk Willink. Het is opvallend dat geen van deze personen een functie hebben geambieerd of vervuld als politicus of bedrijfsleider. Zij zijn de geestelijke leiders, ogenschijnlijk fungerend op het tweede plan.

En wat zijn dan de waarden die deze elite zou moeten belichamen? Ik denk dat de volgende twee waarden essentieel zijn: eerbied voor het leven (alle leven) en (zoeken naar) waarheid (in onszelf en in de buitenwereld). Allerlei andere waarden zijn daar uit af te leiden: rechtvaardigheid, duurzaamheid, tolerantie, enz. Onze elite zouden die waarden niet alleen moeten onderschrijven maar het ook als hun taak moeten zien die uit te dragen in het publieke domein, onder andere door openbaar debat. Daarbij spelen de media een belangrijke rol (In Duitsland zijn er vaak urenlange debatten op de televisiezenders, die vaak nog heel goed bekeken worden. Vergelijk dat maar eens met de 10 minuten vluggertjes op de Nederlandse tv). De vraag die daarbij rijst is natuurlijk: hoe bereik je dat deel van de bevolking dat voornamelijk gericht is op instant bevrediging, consumptie en verslaafd is aan de smartphone? En welke rol kunnen wij daarbij spelen? Daarover in het volgende blog.

In de mensen een welbehagen . . . nog even niet.

Geef een reactie

How we hold the content of our lives determines the quality of content-ment we feel
(Kathy Tyler, Angel@innerlinks.com)

De engel van deze maand, door Innerlinks (Findhorn) opgeroepen, is de engel van Contentment. Hoe moeten we contentment vertalen? Het kan betekenen: voldoening (voldaan zijn), tevredenheid en welbehagen. De laatste betekenis wordt vaak gebruikt voor het welbehagen dat God in de mens heeft, maar dat leidt ook tot gevoelens van tevredenheid in onszelf. In ‘contentment’ zit ook het woord ‘content’, inhoud. Hoe we omgaan met de inhoud van ons leven, bepaalt in welke mate we tevreden kunnen zijn (zie bovenstaand citaat).

Maar hoe kunnen we in deze wereld in vredesnaam welbehagen toelaten? Niet door onze ogen te sluiten voor het geweld, het lijden en de gevaren die ons bedreigen. Niet door onze kop in het zand te steken. Maar we kunnen ons niet permanent om de wereld om ons heen bekommeren – dat houdt niemand vol. Om een verantwoordelijk leven te leiden volstaat het om regelmatig aandacht aan die wereld te schenken, maar die aandacht af te wisselen met momenten van stilte en gebed. Dan kunnen we open staan voor de engel van contentment en genieten van wat er hier en nu aanwezig is.

Dit is de tijd van de advent. Advent komt van advenire, aankomen, naderen. Het is een tijd van inkeer in afwachting van de komst van de zonnewende, de terugkeer van het licht (voor godsdienstigen, de viering van de geboorte van Jezus, de representant van licht en liefde). We kunnen niet verwachten in deze tijd permanent in een stemming van welbehagen te verkeren – maar we kunnen er wel in oefenen, zodat, als de tijd daar is, we voor even in totale vrede kunnen verkeren, gesteund door de kosmische kracht van welbehagen.

Een wonder.

1 reactie

Dit blog is niet goed te volgen als je niet eerst dit YouTube filmpje bekijkt. Dat kost je ongeveer 20 minuten. Als je er een hebt wel een hoofdtelefoon gebruiken, of anders hele goede speakers. Link: https://www.youtube.com/watch?v=NSEzk8d3L1k.

Ik beluister wel vaker muziek op YouTube, en geniet daarvan. Maar deze video is bijzonder. Waarom ben ik hierdoor zo geraakt? In wezen is ontroerd en geraakt worden een wonder, dat zich moeilijk laat analyseren. Ik doe toch een poging.

In de eerste plaats de componist. Ik was nooit een groot bewonderaar van Mendelssohn, al heb ik hem met plezier gezongen in mijn oratorium koor. Hij schrijft heel toegankelijk voor zangers. En zijn oratorium Paulus is ook niet mis. Maar toch – hij stond niet op de voorgrond in mijn geestelijke bibliotheek. Maar nu moet ik mijn mening herzien. Zijn pianoconcert in g is werkelijk prachtig.

Dan de pianiste: Alexandra Drovgan, 11 jaar. Hoe is het mogelijk dat iemand op die leeftijd deze techniek heeft ontwikkeld (Zie bijvoorbeeld de octaafgrepen)? Maar veel bijzonderder: hoe kan iemand zich op deze leeftijd al zo diepgaand inleven in de muziek? Dat wordt met name duidelijk in de langzamere gedeelten in het Andante. En dat alles zonder overmatig uiterlijk vertoon.

Dan de dirigent Alexander Sladkovsky en zijn orkest (ik kon niet achterhalen welk orkest dat was). Wondermooi om te zien hoe dienstbaar zij zich opstelden, maar ook hoe Alexandra zich op hen afstemde. Zo ontstond er een wondermooie harmonie tussen al deze uitvoerende kunstenaars.

In deze harmonie deelde ook het publiek. Zelfs online werd ik hierin opgenomen. Dit bewijst dat een uitvoering met publiek een kwaliteit kan hebben die in de studio niet kan worden geëvenaard.

Tenslotte: de piano. Een dergelijke uitvoering zou volgens mij niet gerealiseerd kunnen worden op een Steinway concertvleugel. Die is te zwaar, te wollig, hoe goed je daarop ook kunt spelen. Deze Yamaha was perfect.

Al deze elementen zijn een noodzakelijke voorwaarde voor deze uitvoering, maar verklaren niet het wonder dat hier is ontstaan. Zolang zulke wonderen nog uit de mensheid voortkomen is het de moeite waard te blijven vechten voor haar voortbestaan.