Maandelijks archief: november 2023

Als. . .

Er wordt wel beweerd dat als je je fysiek niet goed voelt dat daar een geestelijke oorzaak aan ten grondslag moet liggen. Ik heb al tien dagen last van een hardnekkige griep, waardoor ik de hele dag loop te hoesten en me lamlendig voel. Gisteravond ontdekte ik een geestelijke oorzaak, en het heeft te maken met de verkiezingen. Ik zal het uitleggen.

Op 8 november j.l. bracht het CPB de doorrekeningen uit van acht partijprogramma’s; later werden daar nog twee aan toegevoegd. Daarover is natuurlijk wel gepubliceerd, maar het kreeg lang niet de aandacht die het verdiende. Ik weet wel dat er kritiek is op de modellen van het CPB, maar ze geven toch wel een aardige indicatie. En wat bleek: het programma van GroenLinks/PvdA gaf veruit de mooiste uitkomst. Zie onderstaande tabel:

Dit is heel opmerkelijk. Niet alleen dat het programma van GroenLinks/PvdA op het gebied van bijna alle indicatoren – koopkracht, begrotingstekort, staatsschuld, werkloosheid, enz. – het beste scoort, ook worden alle vigerende problemen – INCLUSIEF MIGRATIE – er grondig in aangepakt. Het enige wat er niet expliciet in staat is het thema bestuurlijke vernieuwing. Waarom is dit programma zo goed? Omdat het uit linkse hoek komt? Misschien, maar ik denk dat het ook komt omdat het gebaseerd is op de studies van twee voortreffelijke wetenschappelijke bureaus die al jaren hun kwaliteit hebben bewezen.

Als dit programma, inclusief het feit dat het als beste kwam uit de doorrekening van het – objectieve – planbureau de volle publiciteit had gekregen van alle media, dan hadden we denk ik een andere verkiezingsuitslag gehad. Daarbij hadden die media dan wel hun voorlichtende functie goed moeten vervullen. Ze hadden moeten uitleggen wat er feitelijk in het plan van GroenLinks/PvdA werd voorgesteld.

Waarom de media dit niet gedaan hebben? Misschien waren ze bang partijdig over te komen. Maar dat had niet gehoeven, men had zich tot de feiten kunnen beperken. Conclusie, de journalistiek heeft hier in zijn voorlichtende functie gruwelijk gefaald. En ikzelf heb ook zitten slapen – ik had dit blog natuurlijk al op 16 november moeten schrijven, dan had het nog enig nut kunnen hebben.

Overigens, het GroenLinks/PvdA programma zoals het er nu ligt, zou zo maar een goede regeringsverklaring kunnen zijn, als de politici uit andere partijen over hun schaduw heen zouden kunnen stappen. Hun doelen kunnen dan perfect gerealiseerd worden. Misschien doen ze dat nog wel eens, over driekwart jaar, als de zoveelste formatiepoging mislukt is.
In dit blog staat heel veel het woordje ALS. Maar ja, mijn grootmoeder zei het al: AS is verbande turf.

Oorlog II

Geef een reactie

Poetin voert met zowel Oekraïne als Rusland een oorlog. De cultuur wordt vernietigd. Het volk zwijgt en legt zoals gewoonlijk zuchtend het hoofd op het hakblok. . . Wat moeten we met de Russische cultuur? Alleen een tekst kan de Russische cultuur in ere herstellen. . .
Wordt die tekst ooit geschreven? Joost mag het weten.
(Michail Sjisjkin in De Groene Amsterdammer, 9-11-22. Dit artikel wordt door mij zeer ter lezing aanbevolen voor iedereen die iets meer wil begrijpen van de Russische cultuur en de politieke consequenties daarvan: https://www.groene.nl/artikel/het-russische-zwijgen)

Over de oorlog in Oekraïne heb ik eerder geschreven (2 februari 2023). Ik sta nog achter wat ik daar gezegd heb, maar wil er u het volgende aan toevoegen.

Er is een wezenlijk verschil tussen de oorlog in Oekraïne en Palestina. In Palestina werd een onderdrukkende macht aangevallen door de zwakste partij (naar nu weer blijkt uit het verloop van de oorlog – zien mijn blog van vorige week). In Oekraïne werd de zwakste partij zonder directe aanleiding aangevallen door de sterkste partij, die door de andere partij niet rechtstreeks bedreigd werd. Die sterkste partij is Rusland, dat, volgens de hierboven geciteerde Michail Sjisjkin, al eeuwenlang een cultuur kent van leven in een gevangenis, dat geleid heeft tot een gevangenismentaliteit. Met kuddegedrag als gevolg. Dit is niet in een korte periode te veranderen, zoals het echec van Gorbatsjov/Jetsjin geleerd heeft. Dat betekent dat er voor Europa maar één reactie overblijft: paal en perk stellen aan de Russische ambities. Ik zie niet hoe dit anders kan dan met wapens.

Rusland gaat deze oorlog winnen tenzij het Westen Oekraïne op grote schaal blijft steunen. Het is de vraag of het Westen daar toe in staat is. In Amerika raakt het geld op, en mocht Trump de verkiezingen winnen dan zal de VS zich sowieso terugtrekken.Europa is voorshands niet in staat die rol over te nemen.

Daarom is, nu er nog een zekere patstelling is, onderhandelen dringend geboden. Helaas zijn beide partijen daartoe voorshands niet bereid. Rusland wil minstens het veroverde gebied behouden (en misschien nog wel wat meer) en Oekraïne wil volgens Zelenski geen duimbreed grond afstaan. Dat schiet natuurlijk niet op. Maar misschien kan Europa hier wel een rol spelen, door Oekraïne onder druk te zetten een meer soepele houding in te nemen. Dat strijdt met hun en onze gevoelens van rechtvaardigheid – maar als we aan het rechtvaardigheidsprincipe blijven vast houden betalen we een hoge prijs: langdurige oorlog met onnoemelijk leed en een uiteindelijk verlies voor of van Oekraïne. We hebben nu een Poetin-vriend aan de macht, dus misschien is dat nog ergens goed voor. Al kan je onderhandelingen natuurlijk niet beginnen door bij voorbaat je positie op te geven; iets waar Wilders voor schijnt te pleiten.

Oorlog I

Geef een reactie

Kom vanavond met verhalen
hoe de oorlog is verdwenen,
en herhaal ze honderd malen:
alle malen zal ik wenen.
(© Leo Vroman, uit Slaapwandelen)

Tot nu toe heb ik me niet expliciet uitgesproken over de oorlog tussen Israël en de Palestijnen. Degenen die mijn blogs regelmatig lezen zullen echter opgemerkt hebben dat ik er indirect wel aandacht aan heb besteed, door onderwerpen aan de orde te stellen die daarvoor relevant zijn. Maar nu voel ik toch de behoefte er wat over zeggen. Drie dingen staan voor mij vast.
1. De aanval van Hamas was voor mij onacceptabel, ongeacht wat Israël allemaal uitgespookt heeft gedurende de afgelopen decennia. Met name het op grote schaal aanvallen van onschuldige burgers en hun martelpraktijken zijn vreselijk.
2. Israël kan dit natuurlijk niet over zijn kant laten gaan en heeft het recht te proberen paal en perk te stellen aan dit soort activiteiten.
3. De reactie van Israël is buiten proportie. Zie onderstaande afbeelding. Intussen is het aantal Israëlische doden opgelopen tot 1500 en het aantal Palestijnse doden tot 11.000 – gegevens d.d. 11 november. En dan heb ik het nog niet over de gewonden en over de verwoesting. De helft van het aantal woonhuizen in Gaza stad schijnt nu vernietigd te zijn. Het afsluiten van Gaza van energie, water en voedsel vind ik misdadig.

Volgens mij begaan beide partijen oorlogsmisdaden – reden waarom ik in dit conflict geen partij wil kiezen. Maar de vraag is eigenlijk wat Israël met zijn reactie beoogd. Ik vrees dat er geen enkele rationele overweging aan ten grondslag ligt. Als het doel in Hamas te vernietigen, dan lijkt het resultaat het tegendeel te zijn. Voor de aanval van Hamas, was hun aanhang onder Palestijnen sterk aan het afnemen – nu is hun populariteit weer enorm toegenomen. In feite heeft Israël zich nu verlaagd tot het niveau van terrorisme.

Iedere oorlog eindigt òf met de overwinning van één van de partijen (zelden), of met onderhandelen. Israël noch Hamas kunnen deze oorlog winnen, dus moeten ze ooit onderhandelen. Dat vraagt van beide partijen dat ze hun begrijpelijke gevoelens van woede, wraak, angst, rouw en vernedering parkeren en moed en verstand laten zegevieren. Hoe langer ze daar mee wachten, hoe groter het leed, en hoe moeilijker om tot een werkbare verstandhouding te komen. Wat zou kunnen helpen is eens echt naar elkaar te luisteren, en zo te ontdekken dat beide partijen heel veel leed hebben moeten doorstaan. Hopelijk kunnen enkele wijze outsiders hen daarbij helpen, diplomaten of wijze staatshoofden (zo die nog bestaan). Wat in elk geval niet helpt is dat landen zoals Nederland en de Verenigde Staten zich van stemming onthouden bij een VN resolutie over een staakt het vuren en militair materieel (reserveonderdelen voor F 16’s ) aan Israël sturen. Ik schaam me er weer eens voor Nederlander te zijn.

Later kom ik te spreken over de oorlog in Oekraïne.

De levenswet

Geef een reactie

. . . het werd al lichter, alle duisters braken
en ik zag liefde als de levenswet.
Henriette Roland Holst-van der Schalk (1869-1952)

Twee weken geleden besprak ik de universele kosmische wet: de wet van Eenheid. Deze week komt een tweede belangrijke wet aan de orde: de wet van Leven. Die luidt dat alle leven in de kosmos zich voltrekt in drie fasen: groeien, bloeien en vrucht dragen. Bloeien en vrucht in letterlijke of symbolische zin: het tot volledige ontwikkeling komen en als organisme zijn specifieke bijdrage leveren aan de omgeving/wereld.

Voor de meest eenvoudige organismen is dit proces volledig afhankelijk van de omgevingscondities. Hoe complexer het organisme echter wordt, hoe meer het zelf tot die condities kan bijdragen. Voor de mens, als een van de meest complexe organismen, gaat dat zover dat het zelf tot op grote hoogte zijn groeiconditie kan bepalen. Daarbij speelt zijn bewustzijn, met name zijn keuzevrijheid een rol: een mens kan invloed uitoefenen op de bijdrage die hij levert. Daarbij komt het er op aan dat hij uitvindt wat zijn unieke bijdrage kan zijn. Het is zijn bestemming die unieke bijdrage te leveren; dat is in feite de concrete manifestatie van zijn vermogen tot liefhebben, zijn creatieve aandeel in de schepping. Als hij daarentegen probeert een andere bijdrage te leveren en daarmee het voortbrengen van zijn unieke vrucht belemmert, dan handelt hij tegen de levenswet in, met alle nadelige gevolgen voor hemzelf en de wereld. Dat is verspilling van energie; dat noemen we zonde. Zonde is dus de tegenpool van liefde en creativiteit. Als je probeert een goede dokter te worden, terwijl je eigenlijke talent en bestemming ligt bij architect, schrijver of loodgieter, dan komt daar als regel weinig van terecht.

Sommige mensen vinden hun eigen bestemming vanzelf, op natuurlijke wijze, zonder er enige moeite voor te hoeven doen, en leiden zo een vervuld en bevredigend leven. Maar vele anderen kost het meer moeite. Voor hen gaat het er om hun stukje te vinden van de planetaire puzzel, of in andere woorden, hun levensopdracht. Ik heb daarover uitvoerig geschreven in mijn blogs van 23 juli 2015, 16 juli 2020 en 25 februari 2021, alle op deze website te vinden; dus ik wou het daar nu maar bij laten.*) Laat ik besluiten met mijn overtuiging dat als een groot deel van de mensheid, zeg ten minste 30 %, er in slaagt hun unieke bijdrage te vinden en te geven, het met de mensheid nog goed kan aflopen ondanks het gevaar waarin we ons bevinden.

*) Ik heb hierover ook al veel eerder uitvoerig geschreven in mijn boeken: Spiritueel Leiderschap, 2008, pag. 246-249, en Op weg naar jezelf. . . een pelgrimsreis in zeven etappes, 2015, pag. 58-78.

Samhain

Geef een reactie

Outer darkness calls for nourishment within (Essene book of days)

Dit blog heb ik gisteren geschreven, op Allerheiligen, en volgens de Keltische traditie Saimhain. En vandaag is het Allerzielen. Op deze dagen komen de zichtbare en de onzichtbare werelden samen en communiceren met elkaar. Halloween (31 oktober) is daar een karikaturaal afgietsel van. In de Keltische traditie wordt op Samhain (spreek uit: Soween) een groot vreugdevuur gestookt waarin de beelden van het afgelopen jaar verbrand worden en de mensen bevrijd worden van de zorgen en angsten van de afgelopen tijd. Voor de Kelten was dit het begin van het nieuwe jaar.

Voor mii is dit het moment waarop de jaarlijkse periode van bezinning aanvangt – een periode die duurt tot de winterzonnewende of, zo u wilt, tot Kerstmis. Het is een vruchtbare periode om naar binnen te keren en ons innerlijk te onderzoeken. Dat is altijd al wel zinnig, maar deze periode is daarvoor bij uitstek geschikt. En daarbij is het in het bijzonder belangrijk in onszelf de bron van licht te zoeken. Is dat innerlijk licht hetzelfde als het licht in de zichtbare werelden? Nee, al is het wereldse licht er wel mee verwant. Het innerlijk licht is een afspiegeilng van het bovenpersoonlijke licht, zoals dat beschreven wordt in de meeste BDE’s (bijna doodservaringen). Het is zowel helderder en krachtiger als zachter dan het wereldse licht. Het kan zich echter ook manifesteren als inzicht – er gaat me een licht op – of als een ervaring van schoonheid of liefde.

Waar kunnen we dat innerlijke licht in onszelf vinden? Niet in ons verstand of onze denkwereld. Maar wel bij onze innerlijke raadgever, die ons leidt en draagt, of in onze ‘ziel’. Hoe die te vinden heb ik beschreven mijn blogs in januari 2022. Het is echter mogelijk dat we bij onze zoektocht ook stuiten op onze schaduw, onze destructieve kant. Dit is echter geen tijd om daar uitgebreid bij stil te staan, al moeten we onze schaduw ook niet onderdrukken. We kunnen onze schaduw parkeren en ons voornemen die later, in januari bijvoorbeeld, eens te onderzoeken (maar dan niet vergeten dat ook te doen!). Maar nu focussen we op het licht, dat we nodig hebben in deze duistere tijden. Er zit altijd een barst onze donkere binnenwereld, waar het licht kan binnenvallen: https://www.youtube.com/watch?v=c8-BT6y_wYg