“Ik  vergeef iedereen, ik vergeef mezelf, ik vergeef het verleden, ik ben vrij!” Als je deze kaart trekt in het transformatiepel worden al je tranen opgelost.

Aan deze kaart moest ik dezer dagen weer denken als ik me verplaats in het leed van slachtoffers, zowel hier in Nederland (slachtoffers van moord en verkrachting, en hun familieleden en vrienden) als slachtoffers van oorlogsgeweld elders. Als je het zelf als slachtoffer hebt overleefd, en als de naaste familieleden heb je na een daad van geweld altijd een keuze: wraak of vergeving.

Dat is geen makkelijke keuze – soms gaan er jaren overheen voordat je die keuze definitief kunt maken. Als  mijn dochter of zoon verkracht of vermoord was, dan zou, naast de pijn en het verdriet, wraak en woede mijn eerste reactie zijn, zo stel ik me voor. Maar daar zou het niet bij hoeven te blijven. In elk geval kan de daad daarmee niet ongedaan gemaakt worden.

Je komt heden ten dage beide reacties tegen. Voor sommige nabestaanden kan de strraf niet groot genoeg zijn, en de wraak is nooit zoet genoeg. Zij vinden geen vrede. Anderen tonen een wonderlijke zachtheid: liefdevol besef van de onmacht van de dader. Ik meen wel te weten welk van de twee reacties het meest helend is.

Vergeving maakt in spirituele zin de daad inderdaad ongedaan. Maar je moet het maar kunnen. Gelukkig is het te leren. Maar daarvoor is vaak wel een liefdevolle ander nodig, iemand die met je meeleeft, niet voorbarig probeert te troosten, kan luisteren met zijn of haar hart, en tenslotte een klein drupje wijsheid en liefde kan geven.

Ik ben tot 2o juni met vakantie. Dus voorlopig geen blogs!