Categoriearchief: Persoonlijke groei

Hoe veranderen we onze denkbeelden?

Op 31 december heeft Neale Walsch, de wereldberoemde auteur van Conversations with God, een nieuwjaarsboodschap de wereld in gestuurd, die u kunt downloaden door op deze link te klikken: Boodschap van Neale. Dat is de boodschap van een woedend en wanhopig man. Hij beschrijft in niet mis te verstane bewoordingen wat we onszelf en de wereld aan doen, en hoe we afkoersen op de totale ondergang van onze beschaving, wellicht zelfs van de mensheid. Dat is nogal wat, zeker voor een spiritueel leider die bekend staat om zijn optimistische visie. Hij besteedt geen aandacht aan de positieve ontwikkelingen die we ook kunnen waarnemen, waarschijnlijk omdat hij denkt dat die nog helemaal niet de richting waarin we ons bewegen bepalen (dat ben ik overigens met hem eens). Het doet me denken aan de woede waarvan het werk van J. Krishnamurti (met name in Freedom of the known, Laat het verleden los) is doortrokken. Geheel in lijn met zijn eerdere werk (Conversations with God) stelt Walsch dat deze noodlottige toestand in de wereld het gevolg is van hoe we over onszelf en de wereld denken. Ons denken schept de realiteit. Hij ziet dan ook als enige oplossing dat we radicaal onze denksystemen veranderen, elk voor zich, en wij allemaal samen (althans een doorslaggevend aantal).

Maar hoe stelt hij zich dat voor? Ons denken wordt in hoge mate bepaald door onze geschiedenis en het systeem waarin we leven. Als je naar Neale’s website gaat zie je in welke richting hij denkt; zie: https://godsmessagetotheworld.kajabi.com/fe/74056-sample-chapters. Maar volgens mij gaat hij daarbij grondig de mist in. Want volgens zijn analyse is het vooral de manier waarop we over God denken die de narigheid in de wereld veroorzaakt. Was het maar zo eenvoudig. Volgens mij is dat maar een deel van het verhaal. Er zijn allerlei andere denksystemen en ideologieën die hetzelfde effect hebben. Ik noem er enkele: de neo-liberale ideologie, het nationalisme, het absolutisme, de extreem-rechtse ideologieën, de extreem-linkse ideologieën, de ideologie van de verzorgingsstaat (ik ben niet verantwoordelijk – er moet voor me gezorgd worden), ethno-cenrtisme, racisme, en zo voorts en zo verder – u kunt er zelf vast nog wel een paar bij bedenken. Deze denksystemen zijn bovendien allemaal met elkaar verweven. We hebben er allemaal wel sporen van in ons eigen denken (een roep om een sterke leider bijvoorbeeld). Alles bij elkaar vormen ze een wereldomspannend geloofssysteem, dat ons – inderdaad – naar de afgrond voert. Je kunt wel zeggen dat alle starheid van denken, elke ideologie en elke dogmatiek, desastreus uitpakt.

De autoriteit die Walsh voor mij heeft als hij God door hem laat spreken verliest hij wat mij betreft als hij zelf aan het woord komt (hoewel dat in zijn theorie eigenlijk geen onderscheid zou moeen zijn). Hij zegt op zijn website absoluut zinnige dingen, en start ook best een interessante actie (Awakening Day, zie: https://www.evolutionrevolution.net). Maar we blijven zitten met de vraag: hoe veranderen we ons denksysteem? Daarvoor kunnen we terugkeren naar Conversations with God, met name hoofdstuk 11. Walsch laat daar zien dat ons denken leidt tot woorden, en die woorden tot daden (of juist niet-handelen) en zo scheppen we onze individuele en collectieve realiteit. Hij stelt daar tevens dat we ons denken niet of nauwelijks (of alleen met heel veel moeite) kunnen veranderen. Maar wat kunnen we dan wel doen?

Daarover de volgende keer. Dat lijkt me een mooie cliffhanger.

Blessed are the meek, for they shall inherit the earth.

1 reactie

Every New Years Eve I choose an angel card from the angels deck as a guideline for the new year. This year I got the angel of Acceptance. This for me has several levels. On the first level I have to learn to accept that, when I am leaving home, I almost always forget something to take with me, such as my keys, my cell phone, my gloves, my tickets – you name it. Most of the time I remember this as I am in the garage to get my bicycle or car, and then I have to go up the stairs again to get it. Sometimes I only realize it when I am on my place of destination. Anyway, this is happening daily and is very annoying. I have to learn to accept this, because any mindfulness training did not help. It is that my head is firmly connected to my body, otherwise I certainly would leave it behind.

I have to learn to accept much more. Dangerous and unfriendly behavior of people in in traffic ( I never do that myself of course. . . ). Traffic lights that are getting red, just as I arrive. Busses that leave to early, so that I just miss them. Waste in the beautiful bays of Bali (see my daughters blog: annavanpraag.nl).

Generally I have to learn to accept reality as it is. An important message came to me through Marieke de Vrij, a Dutch psychic, in her magazine ‘De Vrije Mare’ (‘The Free Tiding’). As a theme for the new year she gave the concept of Purity. Our being is as it were colored by our experience in our life so far, and also by our cultural and genetic inheritance. This means that it is very difficult to clearly see the world around us and within. As a consequence we always react to it, with grief, anger, joy or whatever. This in turn colors our perception still further and may lead to action without wisdom. Purity is the antidote that can stop this process. Only in purity we can accept reality as it is and be of significance for the world. It is interesting to note that purity, more than compassion, is our first prerequisite for a meaningful life.

But how to become pure? In the mentioned magazine issue we find three ways: becoming silent (we can practice this in meditation), taking time to rest in a peaceful environment, and experiencing nature. A fast cure every now and then can support it. And from experience I can say that this leads not just to purity but also to a certain meekness, a knowing that we are only a tiny element in Creation.

In a time when it is not certain that we shall inherit the Earth, it is good to practice acceptance, purity and meekness. This is not a plea for non-action, but is is a plea for spirit-in-action: first taking the time to become pure and wise. Because from action without wisdom no one ever has become any better. I wish you all a pure and blessed 2015.

(I apologize for mistakes in my English. Blogs are cursory – not stuff for correction by a native speaker).

Dom of amoreel?

1 reactie

Volgens de beroemde bioloog Edward Wilson kan de wetenschap niet zonder de geesteswetenschappen. De wetenschap maakt zoveel mogelijk dat we voortdurend voor ethische vragen worden gesteld. Dit geldt op het gebied van de bio-technologie (ons voedsel, onze gezondheid, de medische wetenschap), op het gebied van kunstmatige intelligentie, op het gebied van robotisering, op het gebied van de monopolisering van ons dagelijks leven door Amazon, Google en Apple, en zo voorts en zo verder. Als we in die ontwikkeling niet collectief stelling nemen dan zal uiteindelijk blijken dat we onze ethische keuzevrijheid uit handen hebben gegeven.

Daarom is Edward Wilson van mening dat alle studenten filosofie als bijvak zouden moeten volgen: “Het bestuderen van de relatie tussen wetenschap – en techniek, EvP – en de geesteswetenschappen zou de kern van alle onderwijs moeten zijn.” Let wel: dit zegt een natuurwetenschapper! Ik zou persoonlijk nog een stap verder willen gaan: het reflecteren op ons eigen innerlijk en de relatie van onszelf met de wereld om ons heen zou de kern moeten zijn van ons onderwijs.

Zaterdag was ik op de kunstveiling voor de Hope Flowers School voor vredesonderwijs in Bethlehem – opbrengst € 8000 netto en een bijzonder leuke middag; de wegblijvers hadden ongelijk! – die in feite volgens dit principe functioneert. Ik sprak op die veiling een student die me wist te vertellen dat de Erasmus universiteit een wereldnaam heeft op het gebied van Master studies voor buitenlandse studenten, vanwege de uitwekende verhouding tussen de kwaliteit van het onderwijs en wat je daarvoor moet betalen (een derde van wat je voor dergelijke studies in Amerika, Engeland of Zwitserland betaalt). Deze universiteit heft binnenkort de faculteit filosofie op. Vanwege te weinig studenten? Nee, vanwege het feit dat te veel studenten dit vak als bijvak nemen en de overheid daar niet voor betaalt. Bizar. En in het licht van het bovenstaande, stupide en schandalig, om de woorden van Bas Heijne te citeren*. Je vraagt je af: zijn onze leiders nu zo dom, of hebben ze geen geweten? U mag het zeggen. In het algemeen heeft de Nederlandse politiek een rijke historie in het afschaffen van regelingen en instituties die succesvol zijn omdat ze succesvol zijn – want dan gaan ze te veel geld kosten. Dit model exporteren we zelfs: want nu gaat Timmermans in Europa de meest succesvolle regels op het gebied van milieu en klimaat afschaffen! Waarin een klein land voorop kan lopen !!!

Ik zal in het volgende blog nader ingaan op de functie van de politiek in onze samenleving.

* Bron voor deze blog: Bas Heijne in NRC/ Handelsblad (13 december)

The future belongs to those who believe in the beauty of their dreams.

1 reactie

“I know not with what weapons World War III will be fought, but World War IV will be fought with sticks and stones.” ― Albert Einstein.

Our economy system is a mess. Inequality in personal wealth is a threat to our democracy and to peace. The unemployment rates all over the world are a threat to our democracy as well. Banks and financial institutions do exactly the same things as before the 2008 financial crisis. (In the London city they are certain that the next crisis is nearby, and this time the governments will not have the money to ‘solve’ it). Economic interests create war all over the place. There is no answer to the question how to grow without aggravating the ecological crisis. There is no agreement among experts about how to solve all these problems. Political parties , left and right, are failing to turn up. We simply DON’T KNOW. In the meantime governments frantically try to promote economic growth to no avail.

Research, both in the US and in the Netherlands show that the vast majority of the well-to-do don’t give a damn. As long als they can accumulate wealth in the short term, more, more, more, they don’t care. This is especially true for the very rich ones (there are exceptions of course). Montesquieu, the great philosopher about the political system and democracy, already said it: ‘Love for democracy is love for equality.’ But in this society another value completely pushes this value of equality aside: the value of absolute freedom, the right to act as one pleases no matter what.

The ecological and economical problems and the problems of war and peace are all interconnected. No improvement or sustainable progress can be reached in one of these areas separately. What to do?

I think the first step is to make explicit which is the society we want. Not in general terms, but in concrete images and concepts. That we have to do each for him or herself, and then also on a collective level. This issue should be the object of dialog in each school, in each firm, in each political party and in each institution. There should be one or more special think tanks to discuss this matter and to develop a vision. Then the next step should be to develop ideas about how to get there. Then, at last, we probably have assembled enough courage to look at the present situation as it is in all its horror. We then do not have to talk about it anymore in vague, non committing terms, as we do now. And then, probably, we’ll develop the political will to move. Many problems will show itself on our way, but in the end a radiant future then may lie before us.

All big changes of our time started with movements bottom up: the French revolution, the fall of the Berlin Wall and the Soviet Empire, the fall of the apartheid regime of South Africa, the liberation of India and Pakistan. Then great leaders understood the signs of the time and could pick up and channel the energy of the masses. Something like that could happen today. Big crises could catalyze that process.

Our responsibility is to start each for ourselves. Let’s start today, and develop our vision about the future, and share that with everyone, wherever we come, and whoever we meet. As Eleanor Roosevelt said: “The future belongs to those who believe in the beauty of their dreams.” And John F. Kennedy: “We have come too far, we have sacrificed too much, to disdain the future now”.

By the way: a good way to start is to go to the nearby MasterPeace concert on Peaceday, september 1st. In 40 countries in the world. The Dutch concert is in Ziggo Dome, Amsterdam. See: https://www.masterpeace.org

For this blog I heavily rely on the article of Marcel ten Hooven in NRC/Handelsblad of August 24.

(I apologize for mistakes in my English. Blogs are cursory – not stuff for correction by a native speaker).

Je kinderen zijn je kinderen niet. Zij zijn de zonen en dochteren van ’s levens hunkering naar zichzelf. (Kahlil Gibran, De Profeet) .

5 reacties

Via een blog van mijn dochter kwam ik op het spoor van Ruut Veenhoven, de ‘geluksprofessor’. Dat wil zeggen dat hij zijn wetenschappelijke carrière wijdt aan het meten van geluk, en aan onderzoek naar hoe je dat geluk kunt bevorderen.

Een waanzinnige onderneming, omdat de resultaten helemaal afhangen van wat je onder geluk verstaat en hoe je dat operationaliseert (meetbaar maakt). Ik heb zijn publicaties niet gelezen, maar ik ben er wel zeker van (mede op grond van mijn wetenschappelijke achtergrond) dat zijn definitie van geluk absoluut niet dekt wat ik onder geluk versta. Dat is namelijk niet alleen zeer moeilijk te omschrijven, maar ook niet te meten, zoals je ook liefde niet kunt meten, of wijsheid of de ‘dark night of the soul’. Wat je kunt meten zijn lichamelijke reacties, uitspraken en gedragingen, en wat je kunt doen is via een ingewikkeld stelsel van theoretische uitspraken en statistische relaties een hulp-begrip construeren dat in de buurt komt van wat jij onder het oorspronkelijke begrip verstaat (en wat een subjectieve keuze is). Dat is wat we bijvoorbeeld gedaan hebben met intelligentie, wat op die manier gereduceerd is tot het begrip IQ. Ook in dat geval dekt het begrip IQ niet wat we intuïtief onder intelligentie verstaan, maar het komt er dicht bij, omdat intelligentie een veel nauwer omschreven begrip is dan geluk of liefde. Die laatste begrippen zijn niet te omschrijven althans niet op een objectieve manier. Het wordt al eeuwen lang geprobeerd, en iedere auteur komt met een andere definitie.

Nu zouden we aan dit alles niet zoveel aandacht hoeven te besteden als er niet op grond van deze ondeugdelijke onderzoeken uitspraken worden gedaan waarvan het waarheidsgehalte op zijn minst twijfelachtig is. Zo is onze professor op grond van zijn eigen en ander onderzoek van mening dat mensen met kinderen in het algemeen minder gelukkig zijn dan mensen zonder kinderen. Hij suggereert bovendien dat het hebben van kinderen het minder gelukkig zijn veroorzaakt.

Het zal je intussen duidelijk zijn dat ik deze conclusies niet voor zoete koek slik. Ik vermoed dat wat de professor meet is dat mensen zonder kinderen een gemakkelijker leven hebben dan mensen met kinderen (dat vermoedde ik al). Maar gelukkiger? Laten we echter eens even aannemen dat zijn conclusies juist zouden zijn. Dan zou een mogelijke gevolgtrekking kunnen zijn dat het causale verband omgekeerd is: mensen die wat minder gelukkig zijn krijgen daarom meer kinderen. Zij zijn in het algemeen ook minder welgesteld, en het is bekend dat minder welgestelden gemiddeld meer kinderen hebben. Bovendien nemen veel mensen kinderen omdat ze in onvrede leven met het bestaan of met hun relatie, en hopen dat het hebben of krijgen van kinderen dat dan zal oplossen, quod non. Dat zou een statistisch resultaat al kunnen verklaren.

Maar er is iets dat veel belangrijker is. Kinderen krijgen vloeit op natuurlijke wijze voort uit de menselijke drang tot voortplanting, uit de levenskracht zelf. Wat dat betreft zijn we gewoon dieren. Daarom zie je dat dierentuinen als criterium kiezen voor het welzijn van dieren in gevangenschap het feit of ze zich al dan niet voorplanten. Het feit dat wij mensen er nu meer en meer voor kiezen om ons niet voort te planten (vaak om zeer legitieme redenen) wijst er mijns inziens op dat er iets fundamenteel mis is met de geestelijke gezondheid van de mensheid. Het zou een collectieve reactie kunnen zijn op de overbevolking.

Natuurlijk betwist ik niemand het recht op de vrije keuze voor het niet hebben van kinderen. Maar collectief gesproken zie ik het als een beperking van onze collectieve vitaliteit. Ik geloof dan ook niet dat het een oplossing is voor het bevolkingsvraagstuk. Die oplossing moet komen van een grondige aanpak van het armoedevraagstuk.

Dus, als je van elkaar houdt, laat je dan niet weerhouden door uitspraken van de geluksprofessor. Kies je voor een gemakkelijk leven, of voor een vervullend leven? In het laatste geval: volg je hart. Durf je over te geven aan de levenskracht zelf, zonder al te veel te redeneren. Tien tegen een dat er dan kinderen komen, als je niet onvruchtbaar bent. En als je weerstand voelt tegen het ouderschap? Realiseer je twee dingen: één, al doende zul je het leren en er aan groeien; je hoeft niet alle muizenissen van te voren in je hoofd te halen, en twee: inderdaad: je leven met kinderen wordt niet makkelijker, maar als regel wel onnoemelijk rijker.

The road less traveled (Robert Frost)

3 reacties

Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference. (Robert Frost)

I was sitting in a tram and gave a sign that I wanted to leave at the next stop by pressing the button. Unfortunately the driver didn’t notice and passed the stop without halting. When I went to the driver to point this out, he became angry and started to blame me because I pressed too late. Needless to say that this was not the case, I pressed long before the stop was coming up.

This apparently not very significant incident to me seems characteristic for what is gong on in our society, at least here in Holland. It is hardly possible to give someone feedback, the receiver immediately starts blaming you or someone else or the world, or whatever. So difficult it is to take responsibility for what one is doing.

The other side of this is that many feel free to scold, swear, blame, malign, abuse anyone who doesn’t one agree with. Especially on the internet (nice and safe), but also in the papers, and especially with regard to those who are doing something, are sticking their neck out (as we say in Holland) or are taking responsibility – in other words: are taking a risk and become visible. For instance politicians. Or teachers. A teacher I know used to leave her bag in the teachers room while going to class. Since a few days coffee is spilled over this bag, and after she closed it better, it is opened and the coffee is poured in the bag, making a mess of her papers and things. This teacher is not aware of any conflict she would have with anyone. It could be a case of racism (the teacher is Surinamese), one can’t tell.

I always believed that when someone is striving for personal development and is making the effort to know himself, he also would take responsibility and would become more kind and loving. This is because then (s)he has confronted, processed, accepted and embraced the shadow side in himself or herself: painful experiences, not so nice, even shameful, hidden intentions, etc. An unprocessed shadow always comes out in the form of (disguised) aggression, resentment, verbal or physical violence. Processing ones shadow however is painful and requires courage. And in order to receive the benefit fully, one has to go all the way, as deep as one can. That’s why so few people are doing it. “The person who has the courage to know himself is the warrior of the heart” (Danaan Parry).

Nowadays I wonder. Would it be true that, if people would make the effort to know themselves that they would be more kind, decent and loving? And is getting to know oneself a necessary condition for that? I don’t know. However, I don’t know a better way to a more dignified and considerate society. So the question is: how do we convince and encourage people to go for personal development, and what can we do to provide the facilities (teachers, groups for support) for that?

(I apologize for mistakes in my English. Blogs are cursory – not stuff for correction by a native speaker)

The ultimate mystery.

Geef een reactie

Why is it that so few people become enlightened? Millions of people all over the world are meditating. Others (or the same ones) are contemplating about what the enlightened self may be. Our great masters use different terms: self realization, emptiness, God, Presence, True Self, That, etcetera, etcetera. However they all agree on one thing: basically the enlightened self is the same for everyone. It may be experienced differently, but basically there is only one True Self that can be reached. Why is it that so few people attain that?

The classical explanation is that we won’t give up our ego. We stick to our ego as a drowning person to a lifebuoy. We put a lot of effort in the development of it as a means for survival in this life. To give it up would cause a deep anxiety. Nevertheless the masters are telling us that this is exactly what needs to happen if we want to reach self realization. It is a necessary condition, our most difficult growing edge to cross.

Marc Gafni is giving a slightly different explanation.* He says we are all unique. In my own words: We have our unique finger prints, or unique gifts to give to the world, our unique talents, character traits and life purpose. We form a unique pattern that wants to be fulfilled and expressed in the world. Our deepest desire is to discover our Unique Self, as he is calling it, our own uniqueness. That is what for us is self realization. And that is why we don’t want to be enlightened, because enlightened we are all the same (or so we think).

Our ego is part of our unique self: our unique pattern to survive in the world. Gafni says it is a misconception that we have to give it up to reach our True Self. We only have to detach from it. If we fully realize this we don’t have to be afraid to strive for enlightenment. Then it will be easy to reach True Self, but having reached that, the work goes on with discovering our Unique Self. As he says it: True Self with a (personal) perspective = Unique Self.

Personally I have a different experience. Indeed is finding and developing my Unique Self my deepest desire that leads to a lifelong adventure trip. Like all adventures it brings all kinds of feelings: excitement, joy, pain, fear, contentment. One of the results is indeed knowing and loving my ego, and gradually also letting it go. Other results are insight, clarity, strength, the experience of beauty and taking more and more responsibility. I came far on the road to my Unique Self. But still I can’t say I am an enlightened person in the classical meaning of the word. Glimpses of my True Self I have experienced, but being in a state of True Self is still to be attained. I may not be afraid anymore to reach my True Self, but it still for me is a mystery.

* Marc Gafni, Your Unique Self, 2012

(I apologize for mistakes in my English. Blogs are cursory – not stuff for correction by a native speaker)

Wees uzelf, zei ik tot iemand. . .

1 reactie

Vorige keer heb ik beloofd wat dieper in te gaan op de begrippen persoonlijke ontwikkeling en persoonlijke groei. Daarover bestaan mijns inziens veel misverstanden. In het hiernavolgende maak ik geen onderscheid tussen beide begrippen.

Veel mensen beschouwen persoonlijke ontwikkeling als de ontwikkeling van kennis en vaardigheden. Anderen hebben het over het je bewust worden van wat je beweegt, van je hogere levensdoel of van je bestemming. Weer anderen hebben het over zelfkennis. Geen van deze definities dekt voor mij het begrip helemaal. “The person who has the courage to know himself, is the warrior of the heart” is een citaat van mijn vriend en leermeester Danaan Parry (1939-1996), dat ik vaak gebruik. In dit citaat zitten drie elementen: courage (moed), hart en weten. Bij elkaar vormen die drie een aardige omschrijving van wat ik persoonlijke ontwikkeling noem. Maar eerst: wat is een ‘warrior of the heart’?

In sommige tradities bij Amerikaanse Indianen was the Warrior of the Heart een van de ‘elders’ van de stam, een wijze oude man die functioneerde als het geweten van de stam. Hij werd geraadpleegd bij morele kwesties, zag erop toe dat de stam en zijn leden ‘juist’ handelden, en bemiddelde bij conflicten. Een dergelijke figuur treffen we ook aan bij bepaalde sekten in het Tibetaans Boeddhisme. Hij is niet het stamhoofd of de leider van de sekte, maar een wijze raadgever, die naast de leider staat buiten de hiërarchie.Deze figuur kan een symbool zijn van waar we naar toe willen groeien in onze persoonlijk ontwikkeling. Maar om daar te komen is allereerst moed nodig: de moed om onder ogen te zien wat is: in onszelf en buiten ons zelf. Dat is vaak een pijnlijk proces, en confronteert ons met de angst die in ieder van ons aanwezig is, bewust of onbewust. Daarom is er moed voor nodig. Moed is een kwaliteit van het hart. Dat zien we aan het woord zelf: moed is afgeleid van het middelnederlands ‘moet’ (hartstocht, gemoed) dat zelf weer oudere wortels heeft. We zien het ook aan het Engelse en Franse courage, dat afgeleid is van het Latijnse ‘cor’ (hart). Moed is een gemoedsbeweging. Moed bestaat bij de gratie van angst en uitdaging: als we onze veiligheidsgebied verlaten en het gebied van onze ‘ growing edge’ betreden: het terrein waar we doorheen moeten gaan om verder te komen op de weg van onze groei (zie afbeelding hieronder). En zo komen we dan in contact met ons ‘ge-weten’, datgene wat we altijd al geweten hebben maar ons tot nu toe niet bewust waren.

Growing edge

Zo bezien is persoonlijke ontwikkeling een levenslang proces, dat spontaan plaats vindt, maar meer of minder diep kan gaan. Om je maximale diepte en hoogte te bereiken moet je er echter expliciet tijd aan besteden en volhouden wanneer het even moeilijk wordt. En dan zal het proces, zoals eerder gezegd, vaak angstig en pijnlijk zijn. Daarom is er discipline nodig, en daarnaast kan een leraar of leergemeenschap, de sangha waar ik het vorige keer over had, zeer behulpzaam zijn. Een leraar en/of een sangha kan je ook helpen je blinde vlekken te zien. Soms is een leraar of sangha een voorwaarde om vol te houden, maar in elk geval is een sangha altijd ondersteunend, inspirerend en bezielend.

Over persoonlijke ontwikkeling is natuurlijk nog veel meer te vertellen. Er zijn boeken over vol geschreven (ook door mij). Maar voor een blog lijkt me dit wel voldoende.

“Wees uzelf, zei ik tot iemand, maar hij kon niet, hij was niemand.” (P.A. de Genestet) Ik mag toch niet hopen dat u zo een keer wordt waargenomen. U bent natuurlijk al uzelf, maar ik wens u toe dat dit zich ook in de wereld manifesteert. Dat zal u een gevoel geven van het leven ten volle te leven, maar bovendien: wij hebben u nodig!

P.S. Op mijn vorige blog kwam een reactie binnen van Mauk Pieper van Venwoude, die stelde dat ik de sangha van Venwoude over het hoofd had gezien. Voor mijn weerwoord: ga naar mijn vorige blog en kijk bij reacties.

De zorg van een professional

3 reacties

Als professional zit ik enigszins met mijn handen in het haar. Ik word nogal eens geraadpleegd door mensen die behoefte hebben aan een doorgaande groep voor hun persoonlijke en spirituele ontwikkeling. Zelf heb ik jarenlang dergelijke groepen begeleid: groepen die die jarenlang bijeen kwamen – in principe voor onbepaalde tijd voor bijvoorbeeld een dagdeel per maand -, waaraan je zolang kon deelnemen als je wilde, met een minimum verplichting voor een half jaar (zes bijeenkomsten van één dagdeel). Een van die groepen bestaat nog (een mannengroep) en werkt nu zonder leiding. Zelf leid ik nog alleen maar de Heart Sutra Club, en die is voorlopig vol.

Die groepen ontwikkelden zich tot een ‘sangha’ een gemeenschap van vrije, onafhankelijke mensen met een gemeenschappelijk doel: hun eigen persoonlijke groei en het elkaar daarin ondersteunen. Naar mijn mening is in deze geseculariseerde wereld een grote behoefte aan dergelijke groepen, maar als ik iemand naar een dergelijke groep zou willen verwijzen, dan weet ik eigenlijk niet waarheen ik dat moet doen. De enige groep (waarvan ik weet) die daarbij in de buurt komt is de Sangha die georganiseerd wordt door Centrum Boswijk, maar die is specifiek voor hulpverleners, en bovendien erg groot; dus niet voor iedereen geschikt. Verder komt het Centrum voor Tantra in de buurt met zijn trainingen van anderhalf jaar, waaruit vaak informele doorgaande groepen voortkomen. Maar ook de jaartraining is tijdelijk, en tantra is ook niet voor iedereen de weg. Zelf heb ik onderdak gevonden bij de vrijmetselarij, maar die werkt voornamelijk met rituelen en symbolen. Bovendien werken de meeste loges uitsluitend op cerebraal niveau – en ook dat is niet voor iedereen geschikt.

Er is een enorm aanbod van therapie- en trainingsgroepen, maar dat is niet wat ik bedoel – en naar mijn mening ook niet waaraan mijn cliënten behoefte hebben. Therapiegroepen zijn er om oud zeer te genezen, en de meeste trainingsgroepen zijn cursussen met een beperkte duur, gericht op het ontwikkelen van persoonlijke effectiviteit. Ik ben echter op zoek naar permanente groepen die een veilige haven zijn ‘gewone’ mensen zoals u en ik, waarin je je diepste zieleroerselen met elkaar kunt delen en die zijn als een spiegel voor de geest. Waarin je hart kan groeien. Een sangha, maar dan niet gebonden aan een bepaalde godsdienstige of spirituele denominatie.

Misschien zijn die plekken er wel, maar ik ken ze niet en kan ze via internet ook niet vinden. Dat zegt nog niets, want er is zo’n overdaad aan groepen voor persoonlijke ontwikkeling, dat ik de plek die ik zoek wellicht over het hoofd zie. In een volgend blog zal ik dieper ingaan op wat ik versta onder persoonlijke ontwikkeling en de noodzaak daarvan in deze wereld. Wordt vervolgd.