U kent waarschijnlijk wel de mythe van Icarus. Die de raad van zijn vader in de wind sloeg, en met zijn in was gezette vleugels te hoog naar de zon vliegt, zodat de was smelt en hij te pletter stort (zie Wikipedia). In de oudheid was dit een populaire mythe die hoogmoed (hubris) aan de kaak stelde.
Maar u kent waarschijnlijk niet de organisatie van die naam: International Cooperation for Animal Research Using Space, afgekort ICARUS. Een organisatie die zich bezig houdt met het onderzoeken van ecosystemen (via minieme cameratjes), met het doel die ecosystemen voor ons te laten werken. Ik ben enigszins bijgelovig, dus ik zou een organisatie die zich dit ten doel stelt nooit zo noemen. Het is de goden verzoeken. Er wordt van vele kanten gewaarschuwd voor het knutselen aan ecosystemen, omdat alle technische ingrepen die we ooit hebben gedaan altijd naast de positieve ook negatieve gevolgen blijken te hebben. Dat geldt in het bijzonder voor ingrepen in de natuur. Hoogmoed komt voor de val! We kunnen de klimaat catastrofe echt niet op deze schijnbaar gemakkelijke manier oplossen – daarvoor is toch echt een bewustzijnsomslag nodig. Maar die is niet te bereiken als we niet bereid zijn er iets (misschien zelfs wel veel) voor op te geven en geestelijk risico te nemen.
Er zijn ook hedendaagse Icarussen in ons midden. Trump is misschien nog wel het opvallendste voorbeeld. En met hem stijgen ook de cryptomunten Bitcoin en Doge tot astronomische hoogten. Ik ontleen mijn hoop echter aan het feit dat we leven in een wereld van tegenstellingen. Alles wat stijgt daalt ook weer, hetzij geleidelijk hetzij door een val, of het nu Elon Musk is, Hitler, Assad of de tulpenmanie. Het is bij mijn weten nog nooit vertoond dat iets of iemand die tot grote hoogte stijgen niet ook weer neerdalen op de aarde. We weten echter niet van te voren wanneer en op welke wijze. Dat daarbij grote schade kan optreden is wel waarschijnlijk, maar uiteindelijk ontstaat er wel weer een balans, voor zolang als het duurt. Ik zal het wellicht niet meer meemaken, maar mijn kinderen of kleinkinderen misschien wel.
Sinds het optreden van het nieuwe kabinet heb ik daar geen blog aan gewijd. Er werd al zoveel over geschreven, allemaal negatief, en wat zou ik daar aan hebben kunnen toevoegen? (Alhoewel, ik kreeg slechts één keer een positief bericht over deze regering onder ogen, van een van mijn zwagers! Kan je nagaan in wat voor een bubbel ik leef, want dit kabinet schijnt op grote instemming te kunnen rekenen.)
Maar een column in Trouw van gisteren maakt toch dat ik er nu iets over zeg. In die column laat Jurriën Hamer zien wat Omtzicht in een speech bij het aantreden op 6 april heeft gezegd over de ambities van het NSC. Het voert veel te ver om dat nu allemaal te herhalen (je kunt die speech nazien opYouTube). Er staan allemaal dingen in die hij moeiteloos met Links samen had kunnen realiseren; hij noemde beleidsvoornemens die sterk verwant waren met de linkse verkiezingsprogramma’s. Maar Omtzicht sprak ondubbelzinnig zijn voorkeur voor rechts uit – daarmee zijn onderhandelingspositie ten aanzien van Wilders sterk verzwakkend. Het was destijds al zichtbaar dat NSC zijn programma in deze regering niet zou kunnen realiseren, ook niet ten dele.
Ik vraag me af: Waarom iemand als Omtzicht zo’n voorkeur heeft, terwijl die radicaal tegen zijn eigen programma ingaat. Één reden is bekend: hij kan niet opschieten met Timmermans (waarom weet ik niet). Maar dan nog: waarom laat je zo’n persoonlijke afwijzing zodanig overwegen dat je daarmee je idealen in gevaar brengt? Van een leider verwacht je beter. Veel schijnt Omtzicht van de afgelopen periode en zijn gedwongen retraite niet geleerd te hebben. Zijn korte persverklaring bij zijn terugkeer gisteren ademde dezelfde geest als zijn speech van 6 april.
Wij allen kunnen hier een les uit trekken: ons niet laten leiden door subjectieve en irrationele vooroordelen, want dat kan leiden tot veel onheil. Beter is het je persoonlijke missie, levensopdracht, tot leidraad van je handelen te maken, en je overtuigingen te baseren op de werkelijkheid zoals die is in plaats van op jouw vertekende waarneming. Daar worden we allemaal gelukkiger van.
Hoogleraar Gerda van Dijk: ‘Volledig gebrek aan leiderschap bij NSC en coalitie’
Het kabinet Schoof grossiert in onuitvoerbare plannen: 150.000 minder ambtenaren, de asielwet, een door Europa goed te keuren voortzetting van het oude landbouw- en stikstofbeleid, enzovoort. Iedereen weet dat die plannen onuitvoerbaar zijn, en ik kan me niet voorstellen dat de kabinetsleden en de kamerleden van de betrokken partijen dit niet weten. Ik las ergens dat die plannen ook helemaal niet het doel van dit kabinet zijn. Het doel is de onuitvoerbaarheid aan te tonen, en dan de schuld van de ontstane chaos toe te schrijven aan ‘Europa’ en ‘links’, en daar verkiezingswinst mee te boeken. Ik denk dat dit klopt, want ik kan me niet voorstellen wat anders de beweegredenen van deze bizarre plannen zijn. Ik acht de thans aan de macht zijnde politici dom, (of naar keuze: kwaadaardig), maar zo dom . . . dat kan ik me ook weer niet voorstellen. Mocht ik het echter mishebben, en dit kabinet wel degelijk streven naar de realisering van hun beleidsvoornemens, dan rest er uiteindelijk maar een consequentie: het vluchtelingenverdrag opzeggen en uit Europa stappen met alle consequenties van dien.
Het kabinet heeft ook enkele plannen die wellicht wel uitvoerbaar zijn: het schrappen van de spreidingswet (duurt twee jaar) en het afschaffen van de financiering van de opvang van uitgeprocedeerde asielzoekers (de bed, bad en brood regeling; al staat nog te bezien of dit stand houdt bij de rechter). Alle betrokkenen (inclusief 96 % van de gemeenten) zijn daar tegen maar dat weerhoudt dit kabinet niet. De gevolgen zullen ons allemaal raken: op straat slapende asielzoekers, extra kosten in de zorg, enzovoort.
Minister Faber, het hardvochtige gezicht van dit kabinet.
Maar bovenal laat het de hardvochtigheid van dit kabinet zien.
Ik heb het nu drie achtereenvolgende blogs over dit kabinet gehad, en dan heb ik het nog niet eens gehad over het afglijden van de rechtsstaat in de richting van een autoritair systeem, zoals in Hongarije, dat overigens al tijdens het derde kabinet Rutte begonnen is. Nu houd ik er verder over op, maar wil eindigen met de vraag: kunnen wij hier nog iets tegen doen? Vooropgesteld dat we dat zouden willen natuurlijk – misschien zijn er wel lezers van dit blog die dit kabinet van harte ondersteunen. Maar afgezien daarvan, ik zou het niet weten. Voor het moment moeten we het maar even uitzitten, en wachten tot onze medeburgers tot inkeer komen. En intussen: niets doen wat tegen ons geweten ingaat en verder werken aan onze eigen spirituele groei, en onze levens missie.
Vorige week publiceerde ik een column van Dirk Bezemer, die liet zien welke ramp ons treft met dit kabinet. Om te laten zien wat het verschil is met een behoorlijk regeringsprogramma laat ik hieronder een tabel zien waarbij het beleid van dit kabinet afgezet wordt tegen het programma van GL-PvdA. Daaraan valt ook te zien wat het effect is als het beleid meer gericht wordt op de publieke goederen en collectieve investeringen dan op de individuele consumptie. Dat is een beleid waarbij de vermogenden erop achteruit gaan. Zij zullen echter niet tot armoede vervallen. En ze kunnen nog altijd naar het buitenland vertrekken, evenals de bedrijven die meer winstbelasting zouden moeten betalen. Het zou interessant zijn eens wetenschappelijk uit te zoeken hoeveel vermogenden en bedrijven dat daadwerkelijk zouden doen, en wat ons dat zou kosten (bij mijn weten heeft een dergelijk onderzoek niet plaats gevonden). Overigens vallen daar ook nog wel enige fiscale maatregelen tegen te nemen.
Prinsjesdag en de algemene beschouwingen zijn nu voorbij, en we weten nu wat we van deze regering kunnen verwachten. Ik geloof niet dat de meesten van ons zich realiseren wat voor een ramp er boven ons land hangt. Niemand kan dat wat mij betreft beter beschrijven dan Dirk Bezemer in de Groene Amsterdammer nr. 36 van 4 september 2024. Daarom neem ik nu die column van hem over. Dit blog wordt daardoor wel veel langer dan u van mij gewend bent, maar dat neem ik op de koop toe. Als het u te lang is, dan kunt u het gewoon overslaan toch?
De begroting is rond! Wat kunnen we dus verwachten?
Dit werd het kabinet dat er nu eindelijk eens voor de gewone Nederlander wilde zijn. De gewone Nederlander liep immers vast in ingewikkelde toeslagen. Haar inkomen uitgehold door inflatie. Haar baanzekerheid ondermijnd door flexwerk, en de oneerlijke concurrentie van uitgebuite arbeidsmigranten. Openbaar vervoer was duurder en onzekerder geworden, of lokaal afgeschaft. De tandarts en kinderopvang waren overgenomen door private equity, zodat de prijzen stegen en de kwaliteit daalde. Het onderwijs leed onder mobieltjes en toetsdwang. Docenten verloren autonomie, en er waren er bovendien steeds minder, juist daar waar goed onderwijs het hardst nodig is. Voor de gewone Nederlander was de kans op een betaalbare woning snel geslonken door afgeschaft woningbeleid en geslonken corporaties. Investeerders en huisjesmelkers kregen ruim baan om prijzen en huren op te drijven. De gewone Nederlander woont naast Tata, Schiphol en Chemours, of achter een megastal. Er zijn rondom de Nederlander steeds minder insecten, vogels en vlinders te vinden. Haar gezondheid lijdt onder overgewicht, lawaai, fijnstof, PFAS en ammoniak. Sommige gewone Nederlanders runnen zelf zo’n megastal. Ze willen ontkomen aan de dwingende logica van agrobedrijven en aan de hoge schulden die daarbij horen. Ze snakken naar helder beleid dat hen helpt het anders te doen. Ook de vlinders snakken ernaar.
Het nieuwe kabinet, dat er voor de gewone Nederlander was, zou dus een andere koers in moeten slaan. Het hoefde er niet eens nieuwe ideeën voor te hebben. Er zijn al aanbevelingen van de commissie-Borstlap voor een rechtvaardiger en beter werkende arbeidsmarkt. Gewoon, door Nederlandse wetgeving over loon en werkomstandigheden toe te passen. Uitbuiting van arbeidsmigranten zou niet meer lonen, de migratiedruk op voorzieningen en woningen zou afnemen, werk zou lonender en gezonder worden. Drie vliegen in één klap. Er lag ook al het voorstel voor een belasting op de waardestijging van vastgoed die miljarden op zal leveren. Dat zou én de woningspeculatie bestrijden én fiscale ruimte scheppen voor meer bestaanszekerheid. Het Kabinet voor de gewone Nederlander zou dan fors kunnen investeren in de spoorwegen, in onderwijs en woningcorporaties. Het zou eindelijk integraal kunnen kijken naar het verouderde bedrijfsmodel van Nederland: uitbuitarbeid, distributiecentra, vliegtuighub, vleesexport, en financiële investeringen die de samenleving niets opleveren. Het zou eindelijk eens vragen hoe de gewone Nederlander geholpen was bij de lobby’s van banken, agro en voedselindustrie waardoor verandering, ondanks goede ideeën, maar niet van de grond kwam.
En wat doet het kabinet?
De NS moet bedelen om geld, boeken en andere cultuur worden duurder, het mes gaat in wetenschappelijk onderwijs en onderzoek. Kijk, dat is een mooi begin. De geplande verhoging van het minimumloon wordt teruggedraaid. Check, meer bestaanszekerheid. Beursgenoteerde bedrijven kunnen toch belastingvrij eigen aandelen inkopen, zodat de winst niet naar investeringen en innovatie gaat. Prima ideetje. Brandstof blijft voor iedereen tot 2025 goedkoper en voor boeren permanent; een aangekondigde CO2-heffing wordt teruggedraaid, de aanschaf van elektrische auto’s wordt niet meer gesubsidieerd. Een mooie stap in het stimuleren van de Chinese auto-industrie en het afremmen van de klimaattransitie. Het is om razend van te worden. Nederland loopt vast en moet op de schop, het land heeft daartoe een uitstekende uitgangspositie en geweldige kansen. Zoveel crisissituaties, zoveel goede ideeën, en dan zulke onbenullige plannen? Inhoudelijk is dit niet te snappen, politiek helaas wel. De PVV is er voor Geert Wilders, de BBB om de agrarische status quo in stand te houden. In die hoek walmt de ideeënarmoede je tegemoet. Veertien van de 28 bewindslieden zitten er voor iemand met geel haar of om de veestapel groot te houden, serieus kun je ze eigenlijk niet nemen. De VVD heeft uitstellen tot regeerstijl verheven, ook hier geen verrassing. NSC benoemt veel van de problemen in haar verkiezingsprogramma, maar bijt zich tot nu toe vast in de vernederlandsing van het onderwijs, minder transgenderwetgeving en box 3 oplossen. Tja.
Gewone en andere Nederlanders dreigen in onbenulligheid gesmoord te worden. Het is nu tijd dat de kiezer, populistisch of niet, de partijen aan hun beloftes gaat houden.
In de laatste decennia heeft ‘het geweten’ veel aan betekenis ingeboet. (Erich Fromm)
In Januari 2022 (6, 13, 20) en oktober van dat jaar heb ik uitvoerig over de ziel geschreven. Toch zijn daar enkele essentiële elmenten niet aan de orde gekomen. Ik doel daarbij op de ‘heilige’ wond, het ‘heilig’ contract en het geweten die alle drie deel uitmaken van onze ziel. Dat wil zeggen dat we in aanleg daarmee geboren worden.
De ‘heilige’ wond is de pijn waarmee we ter wereld komen. Ik geloof dat we allemaal met zo’n wond geboren worden. Waar komt die wond vandaan? Dat weten we niet echt, maar een analyse van de voorgeschiedenis van ons geslacht kan er vaak wel enig licht op werpen. Hoe dit zij, de wond is er al voor onze geboorte, en dus afkomstig uit de onzichtbare werelden; vandaar de kwalificatie ‘heilig’. Het is een opgave in dit leven om die wond te (her)ontdekken en te transformeren tot heilzame actie (ons stukje van de planetaire puzzel).
Het ‘heilig’ contract is onze levensmissie. Dit contract is ook al voor de geboorte gesloten, maar dat is aanvankelijk in dit leven vergeten1). Derhalve moet dit ook (her)ontdekt worden, zodat het in je leven uitgevoerd kan worden en je daarvan de voldoening oogst. Vaak is er een verbinding tussen de wond en het contract – ze kunnen fuseren in je hart – en daarmee vervul je je levensopdracht.
Het geweten is datgene wat je altijd al geweten hebt, maar waarvan je je als kind (nog) niet bewust bent. (Terzijde: dat is wat er in het transformatiepel in de de enveloppe van het persoonlijk onbewuste zit). Het bevat twee soorten inhoud: inzicht over hoe de werkelijkheid in elkaar zit (inzicht in het ware2), en richtlijnen over wat je moet doen en laten (inzicht in het goede3). Dit laatste inzicht dient wel onderscheiden te worden van de normen die je met de paplepel zijn ingegoten, want dat zijn de normen van je omgeving waarvan je nog maar moet zien of die ook onveranderd voor jou gelden.
Het geweten moet onderscheiden worden van wat ik eerder (2 juni 2022) de gedachtenafstemmer heb genoemd: de persoonlijke inwoning van de oorsprong van alles. Beide vormen een richtlijn voor je dagelijks leven en voor de principiële keuzes die je in je leven kunt maken. Daarom is het van belang naar hen te luisteren als je bijvoorbeeld een bijdrage wilt leven aan het behoud van de democratie, waarover ik vorige week sprak. Moge de ziel in onze levens naar buiten komen, en zo de uitspraak van Erich Fromm waarmee dit blog begon logenstraffen.
.
1): Dit proces wordt beschreven door Plato in boek 10 van De Republiek, weergegeven door Caroline Myss in Sacred Contracts, 2002 2): Vgl. Immanuel Kant: Kritik der reinen Vernunft (1781) 3): Vgl. Immanuel Kant: Kritik der praktischen Vernunft (1788)
Heel weinig mensen geven echt om vrijheid, om de waarheid, echt heel weinig. Heel weinig mensen hebben lef, het soort lef waarvan een echte democratie afhankelijk moet zijn. Zonder mensen met dat soort lef sterft een vrije samenleving of kan het niet worden gevormd (Doris Lessing)
Als we actie zouden willen onder nemen ter verdediging van onze democratie, welke actie kunnen we dan ondernemen?
De eerste stap is natuurlijk dat we ons van het gevaar bewust worden. Hoe klein ik toen nog was, ik heb toch nog herinneringen aan de oorlog en weet dus hoe vreselijk het was om onder een autocratisch bewind te leven. Zo erg als toen zal het misschien niet gauw worden, maar leven in een staat als Hongarije lijkt me ook niet fijn. Ter voorkoning daarvan kunnen we de volgende dingen doen:
In de eerste plaats: natuurlijk stemmen op een partij die de rechtstaat 100 % steunt. Onderschat daarbij ook niet het belang van lokale verkiezingen. De VVD en de NSC komen nu niet meer in aanmerking: ze onderschatten het gevaar door de PVV en de BBB te legitimeren en er mee samen te werken.
Lid worden van en actief worden in een partij of een organisatie die staat voor rechtstaat en democratie.
Organisaties steunen, materieel of door actie, die ook van belang zijn voor de democratie, zoals een vakbond of omroep, en je abonneren op een krant of tijdschriften die wat dit betreft ook een belangrijke rol vervullen.
De dialoog of het debat aangaan op je werk, in vrienden- en familiekring, in sociale situaties en op internet. Je stem verheffen als er uitspraken worden gedaan die discriminerend zijn of tegen de rechtstaat ingaan. Niet proberen anderen te overtuigen, maar gewoon je uitspreken en je bezorgdheid delen. Kwalijke verschijnselen signaleren, ook door ingezonden brieven in de mainstream media.
Deelnemen aan demonstraties, bijvoorbeeld van XR of de klimaatbeweging, of voor cultuurbehoud.
In het algemeen: je geweten laten spreken. Je geweten wat is dat eigenlijk? Kan je geweten zich ook uitspreken vóór een autocratie? Daarover volgende week.
Er is ongetwijfeld nog wel meer te bedenken, maar dat laat ik graag aan de lezer over.
Engeland mag dan de voetbalwedstrijd gewonnen hebben, met het land als geheel gaat het wat minder. Citaat: In 2015 wat het bbp per hoofd van de bevolking in Engeland volgens de Wereldbank precies gelijk aan dat van Nederland. In 2022 waren de Nederlanders echter bijna 25 % rijker. . . Onder de Conservatieven gaat bijna elke maatstaf de verkeerde kant op. De reële lonen stagneren al meer dan tien jaar. 4,2 miljoen kinderen in Groot-Brittannië leven in armoede. Schoolgebouwen brokkelen af en gevangenissen zijn overvol. Veel gemeenten hebben het faillissement uitgesproken of staan op het punt dat te doen. Bijna de helft van de treindiensten heeft vertraging en het hogesnelheidsspoorproject HS2 is grotendeels geannuleerd. Het ouderenzorgsysteem verkeert in een crisis, net als de universiteiten en de geliefde National Health Service. In Groot-Brittannië staan nu 7,6 miljoen mensen op een wachtlijst voor behandeling in het ziekenhuis, waaronder driehonderdduizend die al meer dan een jaar wachten.*) Dit is doordat de Conservatieven een programma hebben uitgevoerd dat als twee druppels water lijkt op wat onze nieuwe regering van plan is. Dus dit is wat ons te wachten staat als we hier geen stokje voor steken. En dan spreek ik nog niet eens over de schade die het onderwijs, het klimaatbeleid en het cultuurbeleid oplopen.
Het kan allemaal nog erger – dat leren de voorbeelden van Rusland, China, Turkije, Hongarije, Iran en vele andere. Daar staan de vrijheid van meningsuiting en de persvrijheid onder druk. Daar zitten al vele mensen in de gevangenissen of in strafkampen vanwege hun overtuigingen. Het voorbeeld van Polen leert hoe moeilijk het is deze ontwikkelingen ongedaan te maken, als er een regeringswisseling plaats vindt. En denk niet dat deze ontwikkelingen bij ons niet plaats kunnen vinden. Dat kan wel, en daarom is het van belang dat we waakzaam blijven en de democratie actief onderesteunen. De ontwikkelingen in de genoemde landen vonden plaats omdat de bevolking passief bleef, net zoals nu in Nederland.
Wat betreft onze acties betreffende het klimaat weten we wel ongeveer wat we kunnen doen – al valt daar nog wel meer over te zeggen – maar wat kunnen we doen ter verdediging van onze democratie en rechtstaat? Daarover volgende week.
John Bull
*)Uit een artikel van Ben Coates in De Groene Amsterdammer van 4 juli j.l.
Vergeten te stemmen? Gestemd op populistisch rechts?
Er is geen zonde zo groot als onwetendheid (Joseph Rudyard Kipling) Als jij jaarlijks naar Thailand vliegt, staan je kleinkinderen straks in de fik.Wil je dat? (Frank Ankersmit in Trouw, d.d. 3 mei 2024)
Ik word een beetje moe van de excuus cultuur: excuses over het slavernijverleden, over oude oorlogen in Indonesië en Nieuw Guinea, over het gebrek aan verzet in WO II, kortom, over alles wat we verkeerd deden in het verleden. Ik vind die excuses goedkoop, zolang we niets wezenlijks doen aan de misdaden die we momenteel bedrijven. We brengen de wereld onnoemelijke schade toe door onze leefstijl en consumptiegedrag. Dat geldt ook voor hen die goedwillend zijn ten aanzien van klimaat, biodiversiteit, arbeidsomstandigheden elders in de wereld, of wat dan ook, zoals ik zelf. Ook ik doe mee aan die leefstijl, en zoals ik al vorige week schreef, daardoor voel ik me schuldig.*) Bovendien zijn we, zoals Karl Jaspers en Hanna Arendt stellen, medeplichtig aan het overheidsbeleid, ook al zouden we het zelf anders willen.
Vorige week weet ik onze gevoeligheid voor schuld aan de Christelijke traditie, maar het blijkt dat de beroemde Karel de Grote daar ook sterk aan heeft bijgedragen, met behulp van zijn retoricus Alcuinus. Dit wordt uiteengezet in een artikel in De Groene (15 mei 2024, nr. 20) van Thor Rydin. In dit artikel wordt verder beschreven hoe Karl Jaspers vier vormen van schuld onderscheidt: juridische, morele, metafysische (op grond van ethiek) en politieke. De eerste drie vormen komen alleen op individueel vlak voor, alleen de politieke is collectief. Jaspers stelt dat wij mensen de plicht hebben de politieke schuld om te smelten tot een morele: omdat politieke schuld zonder verdere morele begeleiding maatschappijen ontwricht en democratieën ondermijnt. Korter gesteld: de democratie mag niet alleen aan de politiek worden overgelaten.
Hiermee kom ik terug op de vraag waar ik mijn vorige blog mee eindigde: hoe om te gaan met ons schuldgevoel? Eén oplossing had ik al gegeven: het werken aan en met onze levensopdracht, zodat we een balans vinden tussen levensvreugde en schuldgevoel. Hier wil ik nog twee andere zaken noemen. In de eerste plaats: geen gevoelens onderdrukken; niets weg stoppen. Verbinding maken met datgene waar we ons schuldig over voelen: de pijn voelen van de gevolgen van onze medeplichtigheid. Intiem worden met de nood in de wereld, met het verlies van de natuur, met de dreiging van de klimaatcatastrofe, met het leed veroorzaakt door oorlog en natuurrampen. Het lijkt dat dit zal leiden tot somberheid en pessimisme, maar hoe meer we het verdriet toelaten, hoe meer de liefde vrij komt voor de mensen en de wereld om ons heen, waaruit we de veerkracht putten om het vol te houden. En dat leidt tot de tweede zaak die ik wil noemen: uit de liefde vloeien weer ideeën voort over hoe te handelen. Er is zoveel dat we kunnen doen. Kijk kritisch naar je leefstijl, je consumptiepatroon en je koopgedrag; draag actief of financieel bij aan organisaties die je een warm hart toedraagt, demonstreer, en zo voort. Onderschat niet de betekenis van wat je doet en juist niet doet. Niet alleen dat dat altijd een effect heeft in de wereld (al kan je dat niet altijd zien), maar het helpt je ook je beter te voelen over jezelf. En lees het genoemde artikel van Thor Rydin en het artikel van Frank Ankersmit in Trouw. (zie citaat hierboven: dat is geen beeldspraak maar realiteit)
Disclaimer (blame):
Ik moet het bekennen! Na jaren niet gevlogen te hebben om principiële redenen ga ik volgende week nog een keer vliegen! (naar mijn zuster van 76 jaar in Amerika, die eenzaam is en lijdt aan chronische pijn. Ze ziet zeer naar ons weerzien uit, en ik ook.) Ik ben dus niet alleen schuldig maar heb ook vliegschaamte. Een mooie kans voor u om me dit aan te rekenen. Volgende week dus geen blog.
Vorm is niets anders dan leegte, leegte is niets anders dan vorm. Leegte is vorm en vorm is leegte. (de Hart Sutra, beroemde Boeddhistische sutra) wei wu wei (handelen door niet te handelen) (Tao te Ching) Het opkloppen van een vijandbeeld Is zeer geschikt om beleidsleegte te vullen (Caspar Thomas, De Groene Amsterdammer, 23 mei 2024)
Ik had niet gedacht dat Wilders en de zijnen hartstochtelijke aanhangers zouden zijn van het Boeddhisme en het taoïsme. Maar toch is het onmiskenbaar: na een halfjaar praten hebben ze nauwelijks iets anders geproduceerd dan leegte. Ook zal er door het nieuwe kabinet vrijwel niet gehandeld worden. Ga maar na: op een enkele gedetailleerde uitzondering na hebben ze geen enkele concrete maatregel geproduceerd. Het akkooord bestaat voornamelijk uit het terugdringen of afschaffen van de enkele concrete oplossingsgerichte stappen die het vierde kabinet Rutte in samenspraak met de kamer had genomen. Ik citeer Jurjen van De Goede Zaak: Dit akkoord is een ramp voor vluchtelingen, ons onderwijs en academische vrijheid, onze culturele sector, de rechtsstaat, het klimaat, en alle gemarginaliseerde groepen in ons land. En op nog meer terreinen zou ik zeggen, maar dat weet u natuurlijk ook wel.
Dit akkoord geeft een voorproefje van wat ons in Europa te wachten staat als de Europese verkiezingen door de rechts-populistische partijen gewonnen worden:
de laatste kans om de opwarming van de aarde onder de 3º te houden is verkeken, met alle rampen dientengevolge.
onze natuur zal vervallen tot een doodswoestijnachtig gebied dat regelmatig zal overstromen.
de rechtsstructuur in Europa zal fundamenteel worden aangetast. We zullen ontwikkelen tot een verzameling autocratieën die voortdurend met elkaar overhoop liggen. Dat zou kunnen leiden tot daadwerkelijke oorlog.
Europa zal cultureel verarmen en haar invloedrijke rol in de wereld op dat gebied verliezen.
de Nederlandse sportwereld zal voor een deel instorten, en we zullen internationaal onze naam op dit gebied evenzo verliezen.
Europa zal zich ontwikkelen tot een van de onbarmhartigste blokken ter wereld. enzovoort.
Mocht u dit allemaal niet willen, dan rest u nog maar één ding: op 6 juni gaan stemmen en kiezen voor een van de partijen die staan voor klimaat, democratie, rechtstaat, biodiversiteit, solidariteit; kortom vrijheid, gelijkheid, broederschap en eerbied voor het leven. En vooral niet vergeten om hen die aarzelen of ze wel willen gaan stemmen, opwekken om dat wel te doen. Wat we vaak vergeten is dat we als staatsburger medeplichtig zijn aan alle ellende die we in de wereld veroorzaken. Door te stemmen kunnen we die verantwoordelijkheid niet ontlopen, maar we kunnen ons wel iets minder schuldig gaan voelen. Over schuld kom ik volgende week verder te spreken.
