Er zijn concurrerende visies in het Israëlische veiligheidsapparaat en de Israëlische regering. Op dit moment wordt er een plan overwogen om het noorden van Gaza militair te bezetten en de bevolking daar te dwingen te vertrekken of te verhongeren. Israël slaagde er tijdens de eerste weken van de oorlog niet in om de bevolking uit Gaza te verdrijven, omdat de Arabische landen niet wilden meewerken. Het zal voor altijd een schandvlek zijn voor de VS dat de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Antony Blinken, zichzelf en de Amerikaanse regering leende voor dit project van etnische zuivering. Israël heeft toen gefaald, maar ik denk dat het nog steeds de bedoeling is om Gaza onleefbaar te maken.
Rashid Khalidi | Historicus, in NRC d.d. 5 augustus 2024
Ik heb me slechts één keer uitgesproken over de oorlog in Palestina, op 16 november 2023. Daarna heb ik er het zwijgen toegedaan, omdat er al genoeg geroepen werd – vaak met onvoldoende kennis van zaken. Maar nu voel ik toch weer de behoefte van me te laten horen. Ik zal dat doen aan de hand van enkele citaten waarmee ik instem. Het eerste daarvan staat hierboven.*)
De regering-Netanyahu lijkt de laatste maanden haar eigen narratief te bestendigen. Dat zegt: de oorlog uitbreiden, de rechtshervormingsplannen doordrukken en de wetshandhavingsinstanties overnemen. Sommige Israëliërs geven Netanyahu de schuld van het saboteren van het staakt-het-vuren door aanhoudend aanvullende eisen te stellen, zoals het behoud van de controle over de Philadelphi-corridor in Gaza, en door plotselinge aanvallen, zoals de pieperontploffingen in Libanon en de raketaanvallen op Beiroet. . . .
Maar er dreigt ondertussen een veel groter gevaar. Israël is de grootste vijand van zichzelf geworden. Zolang er oorlog woedt is Israël nog verenigd. Zonder gemeenschappelijke vijand bestaat het risico dat de joodse samenleving implodeert en verwordt tot een kleine, uitermate militante en theocratische gemeenschap in de grote islamitische wereld.
(Simone Korkus, niet-Joodse inwoner van Israël, Groene Amsterdammer van 4 oktober j.l.)
Een scenario dat een einde zou maken aan dit tijdperk van het zwaard is de zero-state solution. Als je het met Zimmermann eens bent dat het bestaan van de staat Israël geen bijzondere waarborg biedt voor de veiligheid van de Joden, zou je kunnen concluderen dat de circa 9,5 miljoen inwoners van Israël beter kunnen emigreren (terugkeren) naar Europa. Ik wil geen onderscheid maken tussen Joden en niet-Joden, iedereen met een Israëlisch paspoort zou die mogelijkheid moeten krijgen, ook Israëlische Arabieren, ook Israëlische druzen. Ze zouden zich in autonome regio’s kunnen vestigen in dunbevolkte gebieden van Europa. . . .
De zero-state solution mag nu irreëel klinken, maar ik zeg als een Theodor Herzl van deze tijd: als jullie het willen is het geen droom.
(Arnon Grunberg in de NRC van 4 oktober)
Of er nu sprake is van genocide of niet is van geen belang – er is in elk geval sprake van ethnische zuivering en ernstige oorlogsmisdaden. Israël ontwikkelt zich in snel tempo tot een autoritaire theocratie. Het is nooit een volledige democratie geweest, maar het leek er wel op. Maar nu is het enige wat nog doet denken aan de rechtstaat: er is nog een vrije pers en een onafhankelijk hooggerechtshof. Dat laatste zal binnenkort ophouden, want twee liberale rechters gaan nu met pensioen, en zullen vervangen worden door meelopers met de huidige regering. Er is nog een minderheid van actiegroepen voor vrede en er zijn nog enkele liberale Israëliërs. Maar als ook hen het spreken onmogelijk wordt gemaakt zal ik ophouden met mijn geestelijke en financiële ondersteuning. Ik kies dan geen partij in het conflict met de Palestijnen (want beide partijen begaan oorlogsmisdaden, en overigens geloof ik dat partijkiezen nooit helpt bij het beëindigen van een conflict), maar zal dan Israël bezien als elke autoritaire theocratie – het verliest dan het speciale plekje dat het nog had in mijn hart.
.
*) Ik adviseer de geciteerde auteurs in hun genoemde artikelen te lezen – op de websites te vinden.