Tag archieven: Israël. Palestina

Ethnische zuivering.

Er zijn concurrerende visies in het Israëlische veiligheidsapparaat en de Israëlische regering. Op dit moment wordt er een plan overwogen om het noorden van Gaza militair te bezetten en de bevolking daar te dwingen te vertrekken of te verhongeren. Israël slaagde er tijdens de eerste weken van de oorlog niet in om de bevolking uit Gaza te verdrijven, omdat de Arabische landen niet wilden meewerken. Het zal voor altijd een schandvlek zijn voor de VS dat de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Antony Blinken, zichzelf en de Amerikaanse regering leende voor dit project van etnische zuivering. Israël heeft toen gefaald, maar ik denk dat het nog steeds de bedoeling is om Gaza onleefbaar te maken.
Rashid Khalidi | Historicus, in NRC d.d. 5 augustus 2024

Ik heb me slechts één keer uitgesproken over de oorlog in Palestina, op 16 november 2023. Daarna heb ik er het zwijgen toegedaan, omdat er al genoeg geroepen werd – vaak met onvoldoende kennis van zaken. Maar nu voel ik toch weer de behoefte van me te laten horen. Ik zal dat doen aan de hand van enkele citaten waarmee ik instem. Het eerste daarvan staat hierboven.*)

De regering-Netanyahu lijkt de laatste maanden haar eigen narratief te bestendigen. Dat zegt: de oorlog uitbreiden, de rechtshervormingsplannen doordrukken en de wetshandhavingsinstanties overnemen. Sommige Israëliërs geven Netanyahu de schuld van het saboteren van het staakt-het-vuren door aanhoudend aanvullende eisen te stellen, zoals het behoud van de controle over de Philadelphi-corridor in Gaza, en door plotselinge aanvallen, zoals de pieperontploffingen in Libanon en de raketaanvallen op Beiroet. . . .
Maar er dreigt ondertussen een veel groter gevaar. Israël is de grootste vijand van zichzelf geworden. Zolang er oorlog woedt is Israël nog verenigd. Zonder gemeenschappelijke vijand bestaat het risico dat de joodse samenleving implodeert en verwordt tot een kleine, uitermate militante en theocratische gemeenschap in de grote islamitische wereld.
(Simone Korkus, niet-Joodse inwoner van Israël, Groene Amsterdammer van 4 oktober j.l.)

Een scenario dat een einde zou maken aan dit tijdperk van het zwaard is de zero-state solution. Als je het met Zimmermann eens bent dat het bestaan van de staat Israël geen bijzondere waarborg biedt voor de veiligheid van de Joden, zou je kunnen concluderen dat de circa 9,5 miljoen inwoners van Israël beter kunnen emigreren (terugkeren) naar Europa. Ik wil geen onderscheid maken tussen Joden en niet-Joden, iedereen met een Israëlisch paspoort zou die mogelijkheid moeten krijgen, ook Israëlische Arabieren, ook Israëlische druzen. Ze zouden zich in autonome regio’s kunnen vestigen in dunbevolkte gebieden van Europa. . . .
De zero-state solution mag nu irreëel klinken, maar ik zeg als een Theodor Herzl van deze tijd: als jullie het willen is het geen droom.
(Arnon Grunberg in de NRC van 4 oktober)

Of er nu sprake is van genocide of niet is van geen belang – er is in elk geval sprake van ethnische zuivering en ernstige oorlogsmisdaden. Israël ontwikkelt zich in snel tempo tot een autoritaire theocratie. Het is nooit een volledige democratie geweest, maar het leek er wel op. Maar nu is het enige wat nog doet denken aan de rechtstaat: er is nog een vrije pers en een onafhankelijk hooggerechtshof. Dat laatste zal binnenkort ophouden, want twee liberale rechters gaan nu met pensioen, en zullen vervangen worden door meelopers met de huidige regering. Er is nog een minderheid van actiegroepen voor vrede en er zijn nog enkele liberale Israëliërs. Maar als ook hen het spreken onmogelijk wordt gemaakt zal ik ophouden met mijn geestelijke en financiële ondersteuning. Ik kies dan geen partij in het conflict met de Palestijnen (want beide partijen begaan oorlogsmisdaden, en overigens geloof ik dat partijkiezen nooit helpt bij het beëindigen van een conflict), maar zal dan Israël bezien als elke autoritaire theocratie – het verliest dan het speciale plekje dat het nog had in mijn hart.

*) Ik adviseer de geciteerde auteurs in hun genoemde artikelen te lezen – op de websites te vinden.

Oorlog I

Geef een reactie

Kom vanavond met verhalen
hoe de oorlog is verdwenen,
en herhaal ze honderd malen:
alle malen zal ik wenen.
(© Leo Vroman, uit Slaapwandelen)

Tot nu toe heb ik me niet expliciet uitgesproken over de oorlog tussen Israël en de Palestijnen. Degenen die mijn blogs regelmatig lezen zullen echter opgemerkt hebben dat ik er indirect wel aandacht aan heb besteed, door onderwerpen aan de orde te stellen die daarvoor relevant zijn. Maar nu voel ik toch de behoefte er wat over zeggen. Drie dingen staan voor mij vast.
1. De aanval van Hamas was voor mij onacceptabel, ongeacht wat Israël allemaal uitgespookt heeft gedurende de afgelopen decennia. Met name het op grote schaal aanvallen van onschuldige burgers en hun martelpraktijken zijn vreselijk.
2. Israël kan dit natuurlijk niet over zijn kant laten gaan en heeft het recht te proberen paal en perk te stellen aan dit soort activiteiten.
3. De reactie van Israël is buiten proportie. Zie onderstaande afbeelding. Intussen is het aantal Israëlische doden opgelopen tot 1500 en het aantal Palestijnse doden tot 11.000 – gegevens d.d. 11 november. En dan heb ik het nog niet over de gewonden en over de verwoesting. De helft van het aantal woonhuizen in Gaza stad schijnt nu vernietigd te zijn. Het afsluiten van Gaza van energie, water en voedsel vind ik misdadig.

Volgens mij begaan beide partijen oorlogsmisdaden – reden waarom ik in dit conflict geen partij wil kiezen. Maar de vraag is eigenlijk wat Israël met zijn reactie beoogd. Ik vrees dat er geen enkele rationele overweging aan ten grondslag ligt. Als het doel in Hamas te vernietigen, dan lijkt het resultaat het tegendeel te zijn. Voor de aanval van Hamas, was hun aanhang onder Palestijnen sterk aan het afnemen – nu is hun populariteit weer enorm toegenomen. In feite heeft Israël zich nu verlaagd tot het niveau van terrorisme.

Iedere oorlog eindigt òf met de overwinning van één van de partijen (zelden), of met onderhandelen. Israël noch Hamas kunnen deze oorlog winnen, dus moeten ze ooit onderhandelen. Dat vraagt van beide partijen dat ze hun begrijpelijke gevoelens van woede, wraak, angst, rouw en vernedering parkeren en moed en verstand laten zegevieren. Hoe langer ze daar mee wachten, hoe groter het leed, en hoe moeilijker om tot een werkbare verstandhouding te komen. Wat zou kunnen helpen is eens echt naar elkaar te luisteren, en zo te ontdekken dat beide partijen heel veel leed hebben moeten doorstaan. Hopelijk kunnen enkele wijze outsiders hen daarbij helpen, diplomaten of wijze staatshoofden (zo die nog bestaan). Wat in elk geval niet helpt is dat landen zoals Nederland en de Verenigde Staten zich van stemming onthouden bij een VN resolutie over een staakt het vuren en militair materieel (reserveonderdelen voor F 16’s ) aan Israël sturen. Ik schaam me er weer eens voor Nederlander te zijn.

Later kom ik te spreken over de oorlog in Oekraïne.

Bloemen van Hoop.

Geef een reactie

De feiten hebben de neiging de waarheid voor ons te verbergen.
(Amos Oz)

Heeft u vorige week zondag gekeken naar de nationale Auschwitz herdenking? Zo niet dan zou u dat misschien alsnog moeten doen*). Een stijlvolle en ontroerende ceremonie, waarin Joden een belangrijke rol speelden. Een prachtige manier om een tegenwicht te vormen tegen het absolute kwaad, waarvan Auschwitz een manifestatie was, en waarover ik schreef in mijn blogs van 19 en 26 januari (en indirect ook in mijn vorige blog over de oorlog in Oekraïne).

Ik benadruk de rol van de Joden in die herdenking, omdat zij zo’n tegenwicht vormden tegen de de joden die thans de politiek van de staat Israël domineren. Kritiek op Israël wordt in ons land nog steeds opgevat als een uiting van anti-semitisme. Ook door onze regering wordt Israël nog steeds door dik en dun gesteund. **) Af ten toe wordt er een ‘berisping’ uitgedeeld in typisch Hollandse stijl (het opgeheven vingertje) waarna het beleid bij het oude blijft. Terwijl we intussen te maken hebben met een volstrekt misdadig regiem dat zich ontwikkelt in de richting van een volledige dictatuur – erger nog dan Zuid-Afrika destijds, waarin nog een schijn van democratie bestond in de witte bovenlaag. De moedige vredesgroepen die met gevaar voor hun veiligheid en dwars tegen de heersende trend in blijven volhouden wordt het leven steeds moeilijker gemaakt.

Ik word daar heel treurig van. Ooit had ik een sympathie voor dat land (al vind ik al heel lang dat de VN-resolutie uit 1948 waarin Israël uitgeroepen werd tot een zelfstandige staat in Palestina onjuist was), en ik kwam er graag, zowel in Israël als op de Westoever. Bovenal vind ik het triest hoe een volk dat in de millennia die achter ons liggen zo heeft geleden (en lang niet alleen in Duitsland) nu zelf zo verschrikkelijk over de schreef gaat. Vanwege een niet verwerkt verleden? We weten het niet. Terzijde: daarbij speelt godsdienstige orthodoxie overigens een zeer schadelijke rol.

Wat moeten we hier nu mee? In de eerste plaats roep ik mijn lezers op om, als ze dat nog niet zijn, zich eens grondig op de hoogte te stellen van wat er in Israël en Palestina gaande is; daar niet de ogen voor te sluiten maar de werkelijkheid onder ogen te zien, en om u bij gelegenheid uit te spreken over wat u gezien hebt. Daarmee gaat u tegen de overheersende praktijk van ons land in. En mocht u naar aanleiding van uw bevindingen meer willen willen doen, dan heb ik twee suggesties voor u: 1. Steun SIVMO (Steun voor Israëlische Vredes- en Mensenrechten Organisaties***), en/of 2. Steun de Hope Flowers School voor vredesonderwijs in Bethlehem middels de Nederlandse Vriendenstichting ****). Dat laatste kan met geld, maar ook met tijd en energie voor activiteiten van de Stichting – het bestuur kan alle hulp gebruiken.

*) https://www.uitzendinggemist.net/aflevering/610528/Nos_Nationale_Holocaust_Herdenking.html
**) Voor een voorbeeld daarvan, zie https://rightsforum.org/de-terreuraanslag-in-jeruzalem-antisemitisch-noemen-is-in-niemands-belang/
***) https://sivmo.nl
****) https://www.vriendenvanhopeflowers.nl/hope-flowers-school/, https://hopeflowers.org/wp/support/

East Jerusalem West Jerusalem

Geef een reactie

Do you know David Broza? An Israelian songwriter and singer. He did a wonderful project: producing a CD with singers and musicians from Israel and Palestine. This project is documented in a film with the title mentioned above. A must see, find it on Netflix.

The other week I witnessed a concert he gave in Amsterdam together with Mira Awad. Their performance was preceded by the documentary. They are wonderful singers. He is a kind of hybrid between Bob Dylan and Pete Seeger. It was a very moving evening.

People like David and Mira are courageous people. In their songs and in this project they are advocates of peace and understanding between Israelians and Palestinians. In Israel nowadays it is very difficult to be a peace advocate, let alone to cooperate with Palestinians to produce a documentary and a CD. You are scolded and called names, even threatened in the (social) media, insulted in social situations and discredited for disloyal behavior. For Mira it is even worse. The fact that she refuses to hate Israel makes her very unpopular with the Palestinian authorities. The Israelian authorities are looking down on Palestinians anyway.

Fortunately they make such beautiful music that on the other hand they have a great lot of fans. This is why the authorities can’t really harm them. Nevertheless, as I said earlier, it takes courage to do a project like this. What is wonderful, and what we can witness in the documentary, is that peace and understanding, even love, are developing in the studio. This is how they want to contribute to more harmony in their societies

We know that music can build bridges. There are other examples, like MasterPeace (https://www.masterpeace.org ) and the work of Merlijn Twaalhoven, and maybe many more. And there are more people with the courage of David and Mira, like Ibrahim Issa of the Hope Flowers School.*) As far as David Broza and Mira Awad is concerned, one may wonder if this kind of reconciliation on such a small scale makes any difference in their society. Anyway, this is what is giving them hope, and that in itself seems to me a positive contribution. As David says: “I don’t think I am going to change this world. I am going to change my world, and this makes me happy.” And about social change: “Slow is fast.” And Mira: ” Do not be afraid, the light always prevails, although darkness seems to be ruling right now. Carry you truths proudly.”

To this I have nothing to add.

* https://www.vriendenvanhopeflowers.nl/wordpress/?page_id=295

Disclaimer: I apologize for mistakes in my English. Blogs are cursory – not stuff for correction by a native speaker.

Poor Israel. . .

Geef een reactie

A few weeks ago I was in Israel – better said: in the occupied territories on the West bank. I have been there before several times, because I am supporting the Hope Flowers School for Peace education, and I know quite a bit about the situation there and the recent history. Nevertheless I was shocked. In the last twenty years that I was there I have seen the situation dramatically become worse. The building of the wall (dividing Palestine properties everywhere in separated parts), the demolition of houses, the destruction of orchards and agricultural and industrial projects (that were financed by the European Union), the humiliation of Palestinians (also children) at the numerous checkpoints, the extension of the settlements, the aggravation of the economic conditions, the violation of international law – it all is happening at a much higher frequency and greater scale then years ago. A two state solution has become impossible, due to the enormous amount of Israelian settlements on the West Bank (on Palestinian territory!). And the interesting thing is that Europe, the US and some Arabic states make this all possible, because they are financing the Palestinian authority and its institutions.

As I said, I already was pretty much informed about what was going on, but as I said I was shocked to learn how much the situation has worsened. The circumstances have become desperate for the Palestinans, with no perspective of any positive change in the near future. Now that Israel has appointed Lieberman as the new minister of defense, one can be sure that no improvement of Israelian policy can be expected – on the contrary. (Compared with Lieberman Trump is a wonder of modesty and decency – check it on the internet). With great effort Israel is working toward its own collapse.

After my homecoming I realized how little people in Europe and the US know about what is really going on there. Even people who think they are well informed (like myself) hardly realize the hopelessness of the condition in which people there have to live. Can you imagine how it is to live in occupied territory, subject to arbitrariness with no perspective for freedom?

Under these barren conditions the Hope Flower School for Peace education tries to keep hope and perspective alive. I have a deep respect and admiration for the leadership of the Hope Flowers School and the Hope Flowers Community Center who with great effort and courage keep going, thus creating a safe space for traumatized children and promoting harmony and peace. They have to work against the mainstream, in that way performing a balancing act between taking a stand and keeping on speaking terms with both the Israelian and Palestinian authorities. And they are always short of money, because parents aren’t able to pay the full school fee (and meals), due to the abominable economic condition in the West Bank. If you want to support them, in the UK, US, Switzerland and the Netherlands there are local accounts, but you can also send a cheque to Hope Flowers School directly. You’ll find both the local organizations and the HFS on the internet. (In Holland: https://www.vriendenvanhopeflowers.nl/wordpress/?page_id=24 )

Hope Flowers School and Community Center: a beacon of light in a darkening world!

Achenebbisj Israel. . .

1 reactie

Onderstaande tekst is een fragment uit een paragraaf – De opkomst en ondergang van Israel – in het door mij in 2012 gepubliceerde boek Voor niets gaat de zon op – een blauwdruk voor een waardige wereld. Het lijkt dat het tweede scenario nu bewaarheid gaat worden (als Netanjahu verloren had was het eerste scenario waarschijnlijker geweest).

Zoals ik het zie is het momentum voor het vreedzaam bereiken van de twee statenoplossing nu voorbij. Israël heeft daarvoor teveel nederzettingen in bezet gebied opgericht, waarschijnlijk met precies dit doel. Volgens Robert Serry, sociaal coördinator van de VN voor het Midden-Oosten, heeft Israël al 60 % van het bezette gebied dat nog over was voor de Palestijnen na de oorlog van 1967 al onder Israëlisch bestuur gebracht (bron: Trouw, 19 september 2011). Ook hebben ze een afscheidingsmuur aangebracht, ver buiten de grenzen van 1967. Voor de Palestijnen is nu dus nog maar 13 % van het oorspronkelijke Palestina beschikbaar. Zoals ik het zie zijn er in deze situatie twee toekomstscenario’s mogelijk.

Het eerste scenario is dat er opnieuw een Palestijnse opstand uitbreekt. Dat zou zo maar kunnen onder invloed van de Arabische ‘lente’, of naar aanleiding van een incident in de huidige gespannen situatie. Ten tijde van de eindcorrectie van dit boek (februari 2012) zat een Palestijnse jongerenleider, Khader Adnan, zonder vorm van proces vast in een Israëlische gevangenis en was in hongerstaking gegaan. Hij schijnt vastbesloten te zijn dit vol te houden tot de dood erop volgt. Dit plaatst Israël voor een duivels dilemma. Als ze hem vrij laten gaat hij als een held terug naar zijn volk, en zullen bovendien meer vastgenomen Palestijnen in hongerstaking gaan. Maar als de Israëliërs hem dood laten gaan kan dat de lont in het kruitvat zijn. Een derde Palestijnse opstand zal zich niet zo makkelijk laten onderdrukken als de eerste twee. Jaren van strijd zal het gevolg zijn met ongewisse uitkomst.

Er is ook nog een ander scenario denkbaar. Israël slaagt erin met behulp van zijn westerse bondgenoten de huidige politiek voort te zetten. Dan zal het langzaam groeien in de richting van één staat die behalve Israël ook het hele Palestijnse gebied (behalve misschien Gaza) omvat, waarin de Palestijnen een minderheid zullen vormen (ongeveer 4 miljoen tegenover 5,5 miljoen ‘Joden’). Dan is Israël verworden tot een tweede Zuid-Afrika (van voor 1990), een land waarin de apartheid wet is en de Palestijnen relatief autonoom en armoedig mogen wonen in zogenaamde ‘thuislanden’. Overigens zal nog te bezien zijn of dit Israël zijn seculiere en democratische karakter zal kunnen behouden. Hoe dit zij, vroeg of laat zal het internationale verzet tegen de ongelijke rechten voor de Palestijnen op gang komen, wat zal blijken uit het feit dat er – eindelijk! – sancties tegen Israël zullen worden ingesteld. Dan zou het kunnen zijn dat Israël eenzelfde ontwikkeling door gaat maken als Zuid-Afrika. Dat is dan het einde van de Joodse Staat, maar wellicht niet het einde van een Staat waarin zowel Joden als Palestijnen in vrijheid kunnen leven: de nieuwe Israëlische Staat. Dat zou nog eens een prachtig experiment zijn.

Als onze regering haar morele invloed nou eens zou aanwenden om daarvoor te pleiten, tja. . . dan zou die regering ook in ons eigen land de waardige samenleving weer een stapje dichterbij brengen. Ik denk niet dat ik het nog zal beleven, maar ik geef de hoop zeker niet op dat die dag zal komen.

Our nefarious governments

1 reactie

Recently I saw a book review of Gaza, a history, by Jean-Pierre Filiu in The New York Review of Books, written by David Shulman. From this survey I learned that Gaza is already suffering from war and foreign occupation for 3000 years. It also summarized Gaza’s history since 1948, when the State of Israel was founded. If we see Israelean policy as described in this condensed way only two qualifications come to mind: stupid and nefarious. See and judge for yourself: https://www.nybooks.com/articles/archives/2014/nov/20/gaza-murderous-melodrama/

For me this did not come as a shock; I already knew this for a long time. But what I realized – and that did come as a shock, although I knew this too – that USA, Europe and my own government support this policy during all these decades. Sometimes there is a weak protest, but at the same time money is flowing towards Israel and trade agreements are made and maintained. In criminal law we have a term for this: complicity. This in criminal law is penalized, not as severely as the first offender, but nevertheless. But our governments and our politicians come away with it.

Realizing that my government is an offender I suddenly realized that it is committing more crimes. An example: it is sending refugees, who already are living here with their families for years, sometimes decades, with a legal permit to stay, back to their countries when it appears that they have been a member of an organization (official, or a resistance movement) that has committed war crimes, even if they have not participated in it themselves. (unless they can prove this, but evidence has to come from the countries where the war crimes are committed, and those countries never are cooperating). Our administration can do this without any form of court case, and doing so are ruining families and sometimes are co-responsible for murder. (See the columns of Tinkebell in the Dutch paper Trouw)

Another example: our governments and administrations, national and local, most of the times in purchasing services and products are choosing for cheap instead of ecologically sustainable. Thus they are contributing to global warming, causing millions, maybe billions of deaths in the foreseeable future. This I call nefarious too. (see again the paper Trouw of January 30)

The are many more examples, but for the time being this is enough. The net result is that I don’t feel represented by my government anymore. But I don’ know yet which conseqences I have to derive from that. By paying my taxes I am co-responsible too. But reducing my tax contribution is hardly an option – it would lead to court cases that I should lose and I should end in jail. I never cheated the tax authorities, but I certainly would do it these days if I saw an opportunity. This would not be a political choice, but a moral one.

In the mean time the only thing one can do is protest: in raising ones voice and in action. Showing the facts, like The New York Review and Tinkebell are doing. Will it have any affect? One never can tell. Among the about 120.000 readers of the New York Review and the 90.000 of Trouw there might be some influential and courageous ones. Let’s pray for them, and support them wherever we can.

(I apologize for mistakes in my English. Blogs are cursory – not stuff for correction by a native speaker).

De discussie over de Gaza-oorlog mist de kern

1 reactie

In een vorig blog (Backstage) heb ik uiteengezet waarom het zo belangrijk is dat we ons informeren over het Israelisch-Palestijns conflict. Daarom nog een keer daarover – daarna zal ik (denk ik) er enige tijd het zwijgen toe doen (althans wat dit onderwerp betreft). Deze keer leen ik mijn blog aan een artikel van Aldershoff en Hamburger in Trouw, omdat ik dat zo’n goed artikel vind. Het blog wordt dan wel weer te lang – maar ook dat zal ik in de komende tijd proberen te vermijden.

Overigens verschijnt er volgende week geen blog, omdat ik dan in een retraite zit. Dus beschouw dit maar als een dubbelaflevering.

Sinds het artikel is verschenen, heeft Hamas verklaard wel verantwoordelijk te zijn voor de dood op de drie Israëlische jongens. Je vraagt je af waarom het zo lang moest duren voordat ze daarmee kwamen. Ik vermoed dat dit een symptoom is van het feit dat Hamas eigenijk geen eenheid is. Het bestaat uit verschillende facties, de een radicaler dan de ander, die het lang niet allemaal met elkaar eens zijn, en elk hun eigen gang gaan. Dat verklaart ook de hervatting van de raketbeschietingen van Hamas, terwijl hun onderhandelingsdelegatie nog in Caïro zat.

Hier volgt het artikel:

Aan discussie over Gaza en Israël is er geen gebrek, wel aan feiten, vinden Willem-Gert Aldershoff en Jaap Hamburger.

WILLEM-GERT ALDERSHOFF, ADVISEUR EU-BELEID ISRAËL/PALESTINA, BRUSSEL, JAAP HAMBURGER, VOORZITTER EEN ANDER JOODS GELUID

In de discussie in Nederland over Israëls aanval op Gaza en de raketaanvallen van Hamas komt veel niet of onvoldoende aan bod. Zo doen velen het voorkomen alsof Israëls recente Gaza-offensief een reactie was op het afschieten van Palestijnse raketten op Israël – een absoluut verwerpelijke daad die Hamas onmiddellijk dient te stoppen. Maar volgens Israëlische militaire bronnen werden die raketten afgevuurd als reactie op een Israëlische luchtaanval op Gaza in de nacht van 1 juli, waarbij 34 doelen zijn gebombardeerd. Zonder enig bewijs had de regering-Netanjahoe enkele weken daarvoor Hamas verantwoordelijk gesteld voor de ontvoering van drie Israëlische tieners. Direct begon Israël, in de wetenschap dat de drie jongeren al dood waren, onder het mom van een ‘zoektocht’ een massale militaire actie op de Westelijke Jordaanoever. In tien dagen werden 800 Palestijnen opgepakt zonder enige tenlastelegging, zijn negen Palestijnse burgers gedood en 1300 huizen en openbare gebouwen bestormd en beschadigd.

Sinds 2006 sluit Israël Gaza hermetisch af. Import van geselecteerde goederen is mogelijk, personen- en goederenverkeer naar buiten worden tegengehouden, met desastreuze gevolgen voor de economie van de 1,8 miljoen inwoners, opeengepakt in een gebied van tweemaal Texel. De blokkade is in strijd met het internationale en humanitaire oorlogsrecht en moreel verwerpelijk. Daarom eist de Europese Unie sinds 2008 elk jaar weer dat Israël “onmiddellijk, blijvend en onvoorwaardelijk” de grensovergangen met Gaza opent.

Medio juli publiceerde Hamas tien voorwaarden voor een tien jaar lang staakt-het-vuren met Israël. De Israëlische krant Haaretz schreef dat geen van die voorwaarden ongefundeerd of onredelijk is, zoals opheffing van de blokkade, terugtrekking van Israëlische troepen, vrijlating van gevangenen en het toestaan aan Palestijnse boeren hun land tot aan het grenshek te bebouwen, alsmede heropening van de haven en vliegveld onder VN-beheer.

Consolideren

Het belangrijkste punt echter dat in de discussie in Nederland ontbreekt, is dat de regering-Netanjahoe geen vrede wil. De Joods-Israëlische columnist Gideon Levy legde dat op 4 juli in Haaretz helder uit. Voor hem is het belangrijkste bewijs Israëls doorbouwen aan en in de nederzettingen, om zo de bezetting te consolideren. Daarnaast wijst Levy op de diepgewortelde overtuiging van een substantieel deel van de Joodse bevolking in Israël, dat het oorspronkelijke Palestina alleen van en voor Joden is. En, onderstreept hij, Israël stelt steeds nieuwe en cumulerende onderhandelingseisen aan de Palestijnen, waardoor een vredesregeling steeds verder buiten zicht raakt. Israël is, aldus Levy, ‘het enige land op aarde zonder vaste grenzen’.

Hamas’ centrale eis, beëindiging van de Gaza-blokkade, is exact dezelfde die de EU al jaren aan Israël stelt. Daardoor is de unie in een goede uitgangspositie om bij te dragen aan een evenwichtige oplossing voor het wederzijds geweld. Alleen zo kan er structureel rust komen voor de Israëliërs in het grensgebied met Gaza en is een noodzakelijke voorwaarde vervuld, waaronder de burgers van deze Palestijnse enclave eindelijk een min of meer normaal bestaan kunnen opbouwen.

Daarbij zal de EU op intense Israëlische weerstand stuiten. In overeenstemming met het EU-verdrag heeft de unie eerder maatregelen genomen tegen landen die het internationaal recht en humanitair recht schenden. Inmiddels staat een dertigtal landen op de EU sanctie-lijst, waaronder sinds kort ook Rusland. Er is echter geen land ter wereld dat zich al zo lang schuldig maakt aan grove rechtsschendingen, en daartoe veroordeeld is door de VN Veiligheidsraad en het Internationaal Gerechtshof, als Israël. Er bestaat geen juridisch, logisch of moreel argument waarom de unie Israël anders zou behandelen dan landen die minder ernstige vergrijpen begaan. Daarbij komt dat de te treffen EU-maatregelen de bezetting raken, maar geen enkel negatief effect hebben op de veiligheid, laat staan op het voortbestaan van Israël.

Trouw 13 augustus 2014

Informatie over het Israëlisch-Palestijnse conflict.

2 reacties

images

Unknown-1

In mijn vorige blog heb ik gesteId dat het goed is om ons te informeren over het conflict tussen Israël en de Palestijnen (zie aldaar). In dit blog wil ik je wat op weg helpen en geef ik een overzicht van de relevante informatie daarover. Daarbij concentreer ik me op wat nu aan de orde is. Voor een historische achtergrond verwijs ik naar: https://nl.wikipedia.org/wiki/Geschiedenis_van_Israël, of : https://tegenlicht.vpro.nl/nieuws/2008/mei/een-beknopte-geschiedenis-van-het-israelisch-palestijns-conflict.html. Of als je nog veel langer terug wil gaan: https://www.israel-palestina.info/tijdlijn-html/ (Mijn verwijzingskoppeling werkt niet – dus je moet zelf op internet intypen).

Als we de gebeurtenissen van de laatste maand chronologisch op een rijtje zetten ziet het er als volgt uit:

vorming Palestijnse eenheidsregering Palestijnse Autoriteit en Hamas op 2 juni. Dat viel slecht bij Israël, omdat dat meer gebaat is bij verdeeldheid in Palestijns kamp (dat is overigens een aanvechtbaar inzicht)

ontvoering Israëlische jongens op de Westbank 12 juni. Dit weet Israel aan Hamas, naar later bleek ten onrechte. Later bleek dat deze jongens vermoord waren.

reactie van Israel: 600 arrestaties, vernietiging van huisraad en twee huizen van families van de vermoedelijke daders. Moord op een Palestijnse jongen (levend verbrand) door Joodse extremisten.

enkele raketaanvallen vanuit Gaza (waarschijnlijk niet door Hamas maar door meer extremistische groepen) werden door Israël nu ongebruikelijk hard beantwoord. Dat leidde tot meer raketaanvallen, de toestand escaleerde en dat leidde op 8 juli tot de operatie Protective Edge vanuit Israël, eerst alleen vanuit de lucht, later gevolgd door grondtroepen (17 juli).

Op 28 juli bombardeert Israël een park alsmede het belangrijkste ziekenhuis in Gaza, op 29 juli de enige elektriciteitscentrale, op 30 juli en 3 augustus heeft Israël twee door de VN veiliggestelde scholen getroffen. Op 30 juli werd ook een open markt gebombardeerd. Dat alles leidde tot vele tientallen doden, voornamelijk vrouwen en kinderen.

Bij het bestand, een paar dagen geleden waren er aan Palestijnse kant ca. 1900 slachtoffers gevallen, voornamelijk burgers, en aan Israëlische kant 67 (onder wie drie burgers, waarvan een door een raketaanval.) Daarnaast zijn er vele duizenden gewonden en zijn er ernstige tekorten aan voedsel, drinkwater en medicijnen. Er is geen elektriciteit, en de ziekenhuizen kunnen geen plaats meer bieden (de mensen liggen al op de gang). De infrastructuur en honderden huizen liggen in puin. De Hamas raketten troffen in het algemeen geen doel, omdat Hamas niet beschikt over precieze richt apparatuur, en omdat de Israëliërs beschikken over een raketschild, Iron Dome, dat vrijwel alle raketten uit de lucht kan halen. Dit schild is wel enorm duur (ca. € 100.000 per raket), maar Israël kan zich dat permitteren omdat dit systeem grotendeels gefinancierd wordt door Amerika (€ 3 miljard per jaar). Hamas betrekt zijn raketten uit bevriende Arabische landen, met name Iran, maar produceert ze ook in Gaza zelf. Een Hamas raket kost ca. € 1000. (1 % van een Israëlische). Hamas wordt behalve door Iran ook gesteund door Saoedi-Arabië, Turkije en Quatar.

Tot zover de feiten over de recente gebeurtenissen. Nu nog wat achtergrond informatie

De Israëlische bevolking staat in grote lijnen achter de aanvallen in Gaza. 86,5 % wilde de oorlog tegen Gaza voortzetten. Zij zien niet of nauwelijks het humanitaire drama dat zich daar afspeelt – ook al voor de oorlog. Hoe komt dat? In de eerste plaats doordat ze er niet of nauwelijks over geïnformeerd worden. Alle media, kranten en TV, volgen de rechtse overheid en het leger. Er is maar één krant die objectief rapporteert, en dat is Haaretz, maar die heeft maar 77.000 abonnees. Als gemiddelde Israëli moet je echt moeite doen om te weten te komen wat er in de Palestijnse gebieden gebeurt. In de tweede plaats omdat de jarenlange angstpropaganda van de zijde van de overheid (we zijn constant in gevaar; we worden van alle kanten bedreigd; ze hebben het weer op ons Joden gemunt) valt op de vruchtbare bodem van eeuwenlange onderdrukking en vervolging. De Israëlische bevolking is bang. Ze willen niet weten. En in de derde plaats vanwege een moreel superioriteitscomplex, dat eveneens teruggaat op een eeuwenoude traditie van het uitverkoren volk te zijn, en dat nu eveneens gevoed wordt door een overheidspropaganda die wijst op het feit dat “wij Joden ver veheven zijn boven die barbaarse Palestijnen, die zo maar lukraak raketten afschieten op burgers, en (zelfmoord-)terrorisme bedrijven.” Dat de Joodse staat zelf gevestigd is op een traditie van terrorisme (dat heette toen verzet tegen de bezetter), en dat je als onderdrukt en bezet volk weinig andere mogelijkheden hebt wordt gemakshalve over het hoofd gezien.

En aan Palestijnse kant, hoe staat men daar tegenover Hamas? De populariteit va Hamas, die niet gegrondvest was op het geweld van Hamas maar op hun sociale zorg en onderwijs, was tanende, omdat Hamas onder invloed van de Israëlische blokkade niet meer kon leveren. Die populariteit liep verder terug aan het begin van de Gaza oorlog (de meerderheid van de Palestijnen wilde geen oorlog), maar nam snel toe toen de oorlog voortduurde en in wreedheid toenam. We hebben dat vaker gezien: als de burgerbevolking doelwit wordt, dan neemt de solidariteit van de bevolking met de autoriteiten van de eigen oorlogvoerende partij toe. Dat gebeurde in Duitsland en Japan aan het eind van de tweede wereld oorlog, in Mesopotamië (1919, verwoest door de Engelsen), in China (steden verwoest door Japan) en natuurlijk in Nooord-Vietnam. De bedoeling is dan om de vijand te demoraliseren. Het werkt nooit, eerder averechts. Zou Netanyahu dat niet weten? Dan is hij een dwaas. Als hij het wel weet is hij een cynicus die alle hoop op een blijvende vrede heeft opgegeven. “Ik weet niet wat erger is”. (Ian Buruma in NRCHandelsblad. 7 augustus 2014).

Natuurlijk zijn er aan beide zijden nog steeds goedwillende mensen die oprecht vrede willen. Maar het wordt steeds moeilijker om daar openlijk voor uit te komen. Als je als vredesactivist voor je mening wil uitkomen wordt je met de nek aangekeken, en soms zelf fysiek bedreigd. We moeten het diepste respect hebben voor hen die desondanks dapper hun nek blijven uitsteken.

De informatie in dit blog is gebaseerd op de volgende artikelen:

Een ziekelijk gevoel, Trouw 2/8/2014, een interview met de Israëlische schrijver Nir Baram

Zo militant was het in Israel nooit, Assaf Gavron, Israëlisch schrijver, NRCHandelsblad 4 /8/2014

Zoveel geweld om zo’n klein stuk land, NRCHandelsblad, 4/8/2014

Nooit eerder zag ik zoveel haat en agressie, Maaike Hoffer, Trouw, 5/8

Als je abonnee bent van deze kranten zijn de artikelen makkelijk te downloaden (nrc.nl; trouw.nl); vaak kan het tegen betaling ook als je geen abonnee bent. Anders wil het ook nog wel lukken via blendle.nl (geen NRCHandelsblad, wel NRCnext).

Wegens vakantie verschijnt er volgende week geen blog

Backstage – who wants to know?

2 reacties

Why is it important to know what is going on in Israel and Palestine? I mean, to see what really is going on? Not just the outside, the way the conflict between Israelis and Palestinians shows itself to the world, but the background?

It is important because, if we don’t know, we react in an impulsive way. This conflict is eliciting strong emotional responses in most of us. Anger, even rage and hate, may be aroused, causing aggression and prejudice. Of cause behind these reactions pain and grief are aroused, but not wanting to become fully aware of these we turn to more violent thoughts. This negative energy certainly will not bring peace nearer. According to some wise scholars this even indirectly contributes to processes of racism, animosity and even violence in the world. It is also not good for our own health and wellbeing.

It is an interesting question why this conflict arouses more violent emotions in us than other terrible conflicts in the world do (this is certainly true for me). This is a difficult question to answer, and an answer in depth exceeds the space of this column, but some hypotheses can be mentioned. One, I think this conflict connects with our collective guilt feeling about our own hidden racism and the holocaust. Two, this conflict is directly connected with our roots: our Christian and Jewish heritage. Our common history is stored in our genes.

Anyway, taking the effort to see the background of this conflict is a necessary prerequisite for a positive response for several reasons.

First, seeing what really is going on will lead to understanding of both sides. And understanding may help us to feel compassion for the direct and indirect victims – basically all people concerned. Actually, seeing, and keeping looking, even when it is becoming difficult, almost automatically will lead to compassion.

Secondly, seeing the background will give us hope. This may sound strange, because seeing what is going on will make us sad and despairing in the first place. In order to develop hope however we must first connect with our yearning for a better situation. And order to feel this, of course we first have to see the bad situation we want to escape from. Havel said that hope is a quality of the soul, and doesn’t depend on what is going on in the world. “Hope is working for something because it is good, apart from the effect.” That may be true, but this only works if it is preceded by a process of seeing the reality as it is (including ones own despair and rage) and longing for a better future (creating a vision). That process will elicit the motivation to move and to develop hope. Said differently: it will free vital energy.

Thirdly seeing the background is a learning process. It will teach us discernment, meekness, wisdom and peace of mind, especially when we observe our own reactions. It will help us not to judge prematurely, or to react too directly. And it also will help us to find what our heart and hand can do in the situation.

So we can develop compassion, hope and wisdom in stead of despair, anger and rage. Who doesn’t want that? We have to work for it however. As a first step I strongly recommend to do some research. Internet (wikipedia), papers and serious television programs are at your disposal. Of course you also will find biased information, but going on will enable you to separate the chaff from the wheat.

For Dutch readers: in my next blog I will give you some more information of the kind I described above, and help you with some links. For my English readers – you have to do it yourself, because my references will link to dutch articles. You will perfectly capable of doing that, I am sure – of course that is true for the Dutch as well , but I like to give some help 🙂 .

Follow up situation in Bethlehem: The situation in Bethlehem is somewhat better than two weeks ago. The school building is not damaged, and the staff and their family are not hurt. Hopefully the cease fire in Gaza will last; in that case the situation may become ‘normal’ in a few weeks.

(I apologize for mistakes in my English. Blogs are cursory – not stuff for correction by a native speaker).