In de nacht van maandag op dinsdag zijn op ’the Park’ in de Findhorn Community zowel het ‘community centre’ als de ‘main sancturary’ in vlammen opgegaan. Voor hen die Findhorn kennen (mijn meeste lezers) zal dit wellicht al bekend zijn en zo niet, dan zal dit overkomen als een schok. Voor hen die niet bekend zijn met de Findhorn community: Findhorn is een ecologische en spirituele gemeenschap in Schotland, die wereldwijd voor duizenden mensen van grote betekenis is geweest en nog is voor hun persoonlijke en spirituele ontwikkeling. Het is een bron van perspectief en hoop voor de wereld, en manifesteert een directe toegang tot de ‘unseen worlds’. (Zie: www.findhorn.org)
Het ‘Community Centre’ en de Main Sanctuary’ vormden het hart van Findhorn. Zij waren respectievelijk het sociale en het spirituele centrum van de ‘Foundation’. Zelf heb ik in deze gebouwen menige voetstap liggen. Vanuit Findhorn is onder meer het transformatiespel ontwikkeld, dat zowel voor mezelf als in mijn beroepspraktijk van onschatbare waarde en betekenis is geweest. Nog gedurende de laatste Oud-en-Nieuw periode is vanuit het ‘Community Centre’ een zesdaags Transformatie Spel geleid waaraan wereldwijd 70 mensen deelnamen, onder wie Anne (mijn vrouw) en ik. Daar ging een grote bemoedigende kracht van uit. Ik voel me verslagen en weemoedig in de wetenschap dat deze gebouwen voor altijd vergaan zijn – ook al zou ik er wellicht nooit meer een stap gezet hebben; en al weet ik dat het ‘maar’ gaat om materie en de essentie van deze gebouwen met hun vernietiging niet verloren gaat. Deze gevoelens zal ik waarschijnlijk delen met duizenden over de hele wereld, die samen de internationale Findhorn gemeenschap vormen.
Omdat de afgebrande gebouwen niet direct aan elkaar grenzen, en niettemin tegelijk zijn afgebrand, is het vrijwel zeker dat de branden welbewust zijn aangestoken. Roept dat nu bij mij gevoelens van woede of haat op? Vreemd genoeg niet, eerder verbijstering en onbegrip. Ik kan absoluut niet begrijpen hoe iemand zo iets kan doen, zelfs als je door een ervaring met de Community gekwetst zou zijn. Ik kan er wel allerlei psychologische mechanismen voor bedenken maar mijn empathie schiet tekort. Het confronteert me met het feit hoe moeilijk het is om werkelijk eenheidsbewustzijn te ontwikkelen: me één voelen met de wereld om me heen, inclusief alle mensen (daar had ik toch al moeite mee). En toch is het dat eenheidsbewustzijn wat de wereld nodig heeft.
Naar aanleiding van de brand zei David Spangler: ‘de gebouwen zijn vernietigd, maar de energie waarvan die gebouwen en de activiteiten die erin plaats vonden een manifestatie vormden is niet verloren gegaan, en zal zich weer manifesteren als de gebouwen weer worden opgebouwd, al dan niet in vergelijkbare vorm.’ Laten we daar dan maar troost uit putten.
