U ziet hier het uitzicht vanuit mijn werkkamer. Op de voorgrond de bak met winterviolen. Dan daarachter de zeehond, die door mijn broer is gebeeldhouwd. Daarachter onze uitgegroeide conifeer met kerstlichtjes. En op de achtergrond de huizen van de Majanggracht en de Sumatrakade. Onderdaan dit blog nog wat andere foto’s van ons uitzicht voor en achter.
Dit is mijn huis waar ik me thuis voel. Thuis is voor mij ongelofelijk belangrijk. Het is de plek van waaruit ik de hele wereld aankan. De plek waar ik energie regenereer. Een plek van warmte, intimiteit en veiligheid. Ik voel me bevoorrecht en dankbaar dat ik zo’n plek heb.
Miljoenen mensen hebben die plek niet. Zij zijn verdreven door oorlog of klimaatproblemen, of kunnen door extreme armoede niet zo’n plek voor zichzelf creëren. Daarom is het goed dat we vluchtelingen die een verblijfstatus krijgen terstond een woning ter beschikking stellen.
Maar. . . zij nemen wel de plaats in van Nederlandse woningzoekenden, die soms al 15 jaar op de wachtlijst staan. Het is toch idioot dat we in dit rijke land 70 jaar na de oorlog weer in een extreme woningnood zijn beland. Een direct gevolg van het overheidsbeleid, dat door bezuinigingen, het gedeeltelijk vrijgeven van de huren en het opgeven van de huurbescherming, het niet aanpakken van de stikstof problematiek, en natuurlijk decennia geleden door het niet aanpakken van de grondspeculatie (zie mijn blog van 15 oktober), en bovenal door het primaat van de vrije markt deze puinhoop doelbewust heeft gecreëerd. We komen 331.000 woningen tekort. In Rotterdam alleen al wordt in de vrije sector de helft van de woningen tijdelijk verhuurd, zodat de huurder al na twee jaar uit het huis kan worden gezet, en de woning voor een hogere prijs kan worden verhuurd of verkocht. En we kennen in Nederland nu zo’n 40.000 daklozen. Enzovoort, ik kan zo nog wel even doorgaan, maar u weet het eigenijk allemaal al, als u tenminste enige moeite doet om het (echte) nieuws te volgen.*)
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de gruwelijke leefomstandigheden elders in de wereld, in vluchtelingenkampen, en in gebieden die geteisterd worden door allerlei rampen, waar ik het hierboven al even over heb gehad, en waar we alleen een inhumaan en onbarmhartig vluchtelingenbeleid tegenover willen zetten.
Ik mag toch hopen dat de onderwerpen die ik in dit blog besproken heb belangrijke thema’s worden in de verkiezingsstrijd (naast de klimaat problematiek), zodat die niet alleen maar gaat over welke poppetjes en de waan van de dag. En dat de kandidaten dan de moed hebben om offers van ons te vragen. Dan hebben we straks echt wat te kiezen.
*) Met dank voor de gegevens uit een column van Nynke de Jong in het AD.